> Ciekawy artykul, choc taki przygnebiajacy...

ja osobiscie byłam zbulwersowana, szczgolnie tymi stwierdzeniami typy -
"down wie", "down zrobił", jakby to nie był człowiek..
A tak w ogole zimny ten artykuł jak gora lodowa, koncowka troche lepsza, bo
sa cytowane słowa rodziców.

Tzw. spoleczenstwo... Ale
> (tak optymistycznie) mysle (a moze mam nadzieje..), ze ludzie po prostu
nie
> znaja, nie sa przyzwyczajeni - BOJA SIE. Nie bardzo wiedza jak sie odniesc
i
> zachowac wobec osoby z uposledzeniem czy zespolem Downa.

masz racje, ja tez sie kiedys bałam . Dlatego pomagam wszystkim przełamac te
obawy.
Mowie, co dolega Jasiowi, pozwalam Go poznac. On naprawde jest słodkim
dzieckiem.
Traktujemy Janka tak jak zdrowe dziecko (nie umialabym inaczej), nasze
otoczenie nauczyło sie od nas, zachowywac sie normalnie i nie robic z tego
afery. Wiekszosc ludzi, nie wiem na czym polega ta choroba. Zawsze mowie, ze
to loteria (1 urodzenie z z.d. na 1000 dzieci), a my wygralismy głowna
wygrana. Skoro tak nam sie udało, to w lotto tez wygramy (tylko kiedy ?).

>Moze trzeba by OSWAJAĆ spoleczenstwo z taka innoscia, nie uciekac od
przyjaciol, wychodzic - prowadzic normalne
> zycie. Da sie tak Agato?

Pewnie ze sie da. Ja osoboscie jestem osoba pełna optymizmu i wesoła. Nie
chodze jak smutas, bo mam Jasia z zespołem downa. Powiem, Ci szczerze, ze
nazwalismy Janka dzieckiem szczescia (wpadka po 4 latach od 1 Syna Adasia) i
wiemy, ze On otworzył nam oczy na wiele spraw. Nauczylismy sie oboje takiej
zdrowej pokory w stosunku do życia. Mamy tez wiecej sił, Jasio nas
mobilizuje, chcemy zapewnic Mu godna przyszłosc. Nasz starszy Syn, tez wiele
sie nauczył. Wiem, ze bedzie z Niego porzadny facet. Wiesz Janek moze
wolniej mysli, ale zachowuje sie normalnie, umie sie cudownie bawic, wymysla
historie, przebiera sie po 10 razy dziennie (bo uwielbia koszule i krawaty i
ciagle musi wygladac super), chodzi do przedszkola integracyjnego(za rok do
zerówki). Umie mowic (choc dosc niewyraznie) i wszystko rozumie. Wiesz,
jakos nie wierze, ze znajdzie przyjaciól wsrod zdrowych rowniesnikow. Wiedze
Jego szczescie wsrod ludzi Mu podobnych. Nie pragne niczego robic na siłe
robic, bedze szczesliwa jak nauczy sie pisac i czytac, ale tak naprawde
liczy sie dla mnie tylko Jego uczucie szczescia, a nie moje ambicje.


Zycze Ci satysfakcji z pracy.
Mocno pozdrawiam Agata