Zdumiony

"Psychiatria dostarcza w tej materii dostatecznie szeroki materiał badawczy. Osoby
pozbawione możliwości realizacji potrzeb natury seksualnej, jak również osoby, którym
się pożycie nie układa, cechują zmiany, a raczej odstępstwa w postawach względem
normatywów seksualnych. Rzadko jest to nadmierne pobłażanie. Najczęściej psychika
ewoluuje w kierunku rozerwania miłości międzypłciowej od seksualności, wytwarza się
tendencja do stawiania rygorów "na żyletę", zaostrzania obowiązujących norm,
nahalnego moralizowania. Dominuje negatywizm, umniejszanie znaczenia seksu w roli
więziotwóczej, a nawet aseksualizm i wstręt.

Oznacza to, że określone grupy poglądów i postaw nie są po prostu oceną, przekonaniem
czy normami etycznymi, choć często są racjonalizowane właśnie religią, ale wypływają
z frustracji lub wręcz degeneracji osobowości. Są one zaburzeniem psychicznym,
ponieważ są niespotykane u par małżeńskich o udanym pożyciu. Innymi słowy, cierpienie
wypacza postrzeganie i odbiór rzeczywistości, zniekształca zdolność do przyjęcia i
wykształcenia w sobie etyki seksualnej

Te mechanizmy obrazują pewien bardzo poważny problem. Mianowicie, osoby z nieudanym
pożyciem seksualnym lub pozbawione pożycia winny bardzo ostrożnie tworzyć czy omawiać
seksualne normatywy etyczne. Ten nakaz wypływa właśnie z ogromnego ryzyka
zniekształcenia przesłania przez przeżywaną frustrację seksualną, która jest
doświadczeniem najgłębiej i najszerzej deformującym psychikę i zdolność do logicznego
myślenia.

Ryzyko pedofilii jest niezależne praktycznie od kultury, kraju, rasy, ale zależne od
religii (dodatnia korelacja), co świadczy że religia nie jest żadną osłoną przed
pedofilią, natomiast jest czynnikiem usposabiającym, jak dzieje się to w
chrześcijaństwie i islamie; obu o surowych wymaganiach w zakresie przedmałżeńskiej
etyki seksualnej. Jest to jeden z podstawowych powodów, dla których w środowiskach
zakonno-księżowskich występuje tak wysoki odsetek parafilii i zastępczych form
seksualnych, jak np. praktyk homoseksualnych.


Brak partnera życiowego jest jednym z najgłębiej przyżywanych doświadczeń
egzystencjalnych, obok śmierci współmałżonka, dziecka, rodziców i rodzeństwa. Nic
więc dziwnego, że przedłużajaca się samotność może prowadzić do rozwoju nerwic czy
zaburzeń seksualnych. Zaburzeniom nerwicowym zawsze towarzyszą różnorakie dysfunkcje
i zaburzenia w sferze seksualnej. Obejmują one trzy aspekty: mechaniki stosunku, form
zaspokojania potrzeb (parafilie), reakcji i postaw w stosunku do seksualności. "