> Witam!
> Moja mama podczas pewnej rozmowy oznajmiła, że w razie, gdyby doszło do
> sytuacji, że: znajduje się w szpitalu, jest nieświadoma i podłączona do
> aparatury podtrzymującej życie, to nie chce, aby ta aparatura została
> odłączona.
> Pytała swojego lekarza o taką możliwość, ale ją zbył.
> Była u notariusza, który jej powiedział, że może napisać takie
oświadczenie,
> ale nie wie jak miała by wyglądać sama treść takiego oświadczenia na
wypadek
> takiego stanu.
>
> W związku z tym mam pytania:
> 1) Czy pacjent ma prawo sobie zastrzec, że nie chce być podtrzymywany przy
> życiu przez taką aparaturę?
> 2) Jaka jest praktyka w takiej sytuacji - czy rodzina ma wpływ na
> postępowanie lekarzy w w/w przypadku?
> 3) Jeżeli ktoś z Państwa spotkał się z takim przypadkiem (chodzi o
> notarialne zastrzeżenie takiego postępowania w wypadku niemożności
podjęcia
> samodzielnej decyzji w sytuacji bycia podtrzymywanym przy życiu przez
> respirator), to będę wdzięczny za ewentualne podesłanie tekstu takiego
> oświadczenia albo miejsca, skąd mógłbym go dostać.
>
> Z góry bardzo dziękuję!
> Grzegorz
Wygląda to tak:
Nasze narządy umierają w niejednakowym czasie. Jeśli dojdzie do całkowitego
ustania krążenia pierwszy umiera mózg (ściślej: kora mózgu, już po kilku
minutach, pień mózgu po 20-30 minutach, a np. serce po kilku godzinach).
Uważa się, że człowiek żyje tak długo dopóki żyje pień mózgu. W nim mieszczą
się ośrodki regulujące pracę naszego organizmu (m.in. temperaturę, ciśnienie
krwi, oddech). Zniszczenie pnia mózgu oznacza, że człowiek nie będzie w
stanie funkcjonować bez respiratora i leków "wspomagających" pracę układu
krążenia, a i to tylko w ograniczonym czasie (dni, tygodni, sporadycznie
miesięcy).
Człowiek, u którego doszło do smierci pnia mózgu jest pozbawiony
jakichkolwiek odruchów - nie można wywołać żadnych reakcji, nawet na silny
bodziec nie powoduje grymasu twarzy, kaszlu, mrużenia oczu, ucieczki przed
bólem. Taka osoba nie żyje... Jedynie serce tłoczy krew i utrzymuje przy życ
iu pozostałe organy, które jednak pozbawione jakiejkolwiek kontroli ze
strony ukł nerwowego "działają jakby oddzielnie i nie stanowią już organizmu
w całości". Aby "uratować" takie zdrowe, a głównie nie dopuścić do kolejnej
śmierci, organy można pobrać i przeszczepić potrzebującym ludziom.

Jak się stwierdza śmierć pnia mózgu i czy możliwa jest pomyłka?
Ordynator oddziału intensywnej terapii (OIT) wysuwa podejrzenia śmiarci pnia
mózgu u nieprzytomnego pacjenta (spełniającego szereg dodatkowych kryteriów)
na podstawie szczegółowych badań odruchów z ośrodków położonych w pniu
mózgu. Badania takie muszą być wykonane dwukrotnie w odstępie przynajmniej 3
godz.
Po wykonaniu tych badań ordynator OIT poprzez dyrektora szpitala zwołuje
komisję (specjalista anestezjologii i intensywnej terapii - nie może być to
lekarz leczący lub zainteresowany w pobraniu narządów + specjalista
neurochirurg/neurolog + specjalista patomorfolog/medycyny sądowej)
przedstawia protokół z wykonanych badań i komisyjnie na tej podstawie
stwierdza się, że chory nie żyje - wystawia się kartę zgonu. Od tej pory
uważa się, że respirator wentyluje zwłoki i lekarze mogą odłączyć chorego -
chyba, że mają być pobrane narządy do przeszczepów. Protokół badań jest
bardzo szczegółowy, jawny i poprzez udział lekarzy specjalistów nie
zaangażowanych w proces leczenia wyklucza jakąkolwiek pomyłkę w ostatecznym
stwierdzeniu zgonu.

A więc podsumowując: z oczywistych względów lekarze nigdy nie odłączą od
repiratora żyjącego pacjenta (byłoby to po prostu zabójstwo), ale są
zwolnieni od obowiązku podtrzymywania przy życiu organów należących do
zmarłego pacjenta.

W odniesieniu do dorosłego i nieubezwłasnowolnionego pacjenta rodzina nie
może (w świetle prawa) decydować o postępowaniu leczniczym, czyli np.
wyrazić sprzeciw dotyczący pobrania narządów. Tylko pacjent za życia może
dokonać takiego zastrzeżenia, np. w Rejestrze Sprzeciwów dot. pobrania
narządów.

Ponieważ to bardzo delikatna materia - oczywistym jest, że postępowanie w
każdym przypadku musi być indywidualne.

SzM