Zaburzenia psych. po udziale w wojnie

Liczba wypowiedzi w tym wątku: 7

1. Data: 2003-01-25 12:06:08

Temat: Zaburzenia psych. po udziale w wojnie
Od: "::: Solana :::" <s...@h...com> szukaj wiadomości tego autora

Czy ktos z Was, (moze z zagranicznej czesci grupy), orientuje sie, czy
zaburzenia psychiczne wynikajace ze strasznych przezyc w czasie wojny
mozna wyleczyc?

Sprawa dotyczy mojego znajomego, chlopak 20-letni, nawet nie wiem, czy
jest sens poruszac ten problem by mu pomoc. Boje sie, ze jak juz uda
sie na terapie, moze mu sie pogorszyc i ja bede za to odpowiedzialna.
Nie jest to tez zaden bliski przyjaciel, ale chyba nie ma wokol niego
nikogo innego, kto moglby sie tym zainteresowac...

Napiszcie, prosze, co o tym sadzicie...
magda

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

Zobacz także

2. Data: 2003-01-25 14:56:01

Temat: Re: Zaburzenia psych. po udziale w wojnie
Od: "boniedydy" <b...@z...pl> szukaj wiadomości tego autora

Użytkownik ::: Solana ::: <s...@h...com> w wiadomości do grup
dyskusyjnych napisał:b0ttu7$p8h$...@n...onet.pl...
> Czy ktos z Was, (moze z zagranicznej czesci grupy), orientuje sie, czy
> zaburzenia psychiczne wynikajace ze strasznych przezyc w czasie wojny
> mozna wyleczyc?

Można, ale nie ma gwarancji. Terapia powinna bardzo pomóc, z tym że nie
sadzę, żeby u nas wiele osób spoecjalizowało się w tego rodzaju działaniach
(z powodu niewielkiego zapotrzebowania). Natomiast dobry terapeuta powinien
mimo wszystko sobie poradzić.

boniedydy

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

3. Data: 2003-01-27 11:28:40

Temat: Re: Zaburzenia psych. po udziale w wojnie
Od: "agi ( fghfgh )" <a...@p...onet.pl> szukaj wiadomości tego autora

boniedydy wrote:

> Natomiast dobry terapeuta powinien
> mimo wszystko sobie poradzić.

Albo przynajmniej wiedziec gdzie beda mogli pomóc.
Temat raczej nie nadaje sie na grupe- jest zbyt trudny i mozna
zaszkodzic zamiast pomóc.
pzdr
agi

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

4. Data: 2003-01-27 22:39:31

Temat: Re: Zaburzenia psych. po udziale w wojnie
Od: "::: Solana :::" <s...@h...com> szukaj wiadomości tego autora

"agi ( fghfgh )" <a...@p...onet.pl> skrev i meddelandet

> Temat raczej nie nadaje sie na grupe- jest zbyt trudny i mozna
> zaszkodzic zamiast pomóc.

Zastanawiam sie jednak, czy ja mam prawo w ogole sie tym zajmowac,
przekonywac go, umowiac na wizyte, byc moze zawozic swoim samochodem,
itp... Wiem, ze jesli tego nie zrobie, nikt inny mu nie pomoze. Zdaje
sobie sprawe, ze to nie na te grupe, ale zalezy mi na Waszej opinii.

dziekuje, magda

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

5. Data: 2003-01-27 23:31:35

Temat: Re: Zaburzenia psych. po udziale w wojnie
Od: "boniedydy" <b...@z...pl> szukaj wiadomości tego autora

Użytkownik ::: Solana ::: <s...@h...com> w wiadomości do grup
dyskusyjnych napisał:
>
> Zastanawiam sie jednak, czy ja mam prawo w ogole sie tym zajmowac,
> przekonywac go, umowiac na wizyte, byc moze zawozic swoim samochodem,
> itp... Wiem, ze jesli tego nie zrobie, nikt inny mu nie pomoze. Zdaje
> sobie sprawe, ze to nie na te grupe, ale zalezy mi na Waszej opinii.

Podstawowa zasada terapii jest taka, że pacjent musi sam chcieć. Nie można
nikomu pomóc na siłę. Owszem, możesz go kilka razy podwieźć na terapię (ile,
to zależy; inna jest sytuacja w przypadku np. Polaka będacego w znośnej
sytuacji materialnej, a inna w przypadku np. uchodźcy, który nie dysponuje
budżetem na przejazdy po mieście). Natomiast przestrzegam Cię przed
angażowaniem swoich ambicji w wyprowadzenie go ze złego stanu , tj.
ostrzegam przed uzależnieniem się od ratownictwa. To może tylko Ci
zaszkodzić. Mogłyby Cię spotkać rózne niespodzianki, np. o wszelkie
ewentualne niepowodzenia terapii pacjent mógłby oskarżyć Ciebie.

boniedydy

boniedydy

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

6. Data: 2003-01-28 00:48:04

Temat: Re: Zaburzenia psych. po udziale w wojnie
Od: "::: Solana :::" <s...@h...com> szukaj wiadomości tego autora

"boniedydy" <b...@z...pl> skrev i meddelandet
news:b14ffn$lgd$1@news.tpi.pl...

> Podstawowa zasada terapii jest taka, że pacjent musi sam chcieć.

W takim razie krotki wstep, skad pomysl pomocy. Chlopak ma teraz 21
lat. Gdy mial 10, Saddam potraktowal jego wioske gazem i bombkami (nie
wiem w jakiej kolejnosci). W kazdym razie jedna z tych bomb rozerwala
mu ramie i chociazby przez to, codziennie mu przypomina o horrorze.
Opowiadal, ze najstarszliwsza rzecza jaka widzial byly porozrywane
czesci ludzkie, itp. oszczedze szczegolow. Chlopak jest uchodzca
polit., do Szwecji przyjechal kilka miesiecy temu. Ma tu siostre. O
matce nic nie wiem, ojciec jest wiezniem politycznym.

Domyslam sie, ze ten chlopak cieszy sie, ze w ogole zyje, ale widac,
ze bardzo cierpi ewidentnie na jakes leki. (w nocy go budzi kolege, u
ktorego mieszka i pyta czy moze isc do toalety, napic sie wody, itd)

Nie wiem, czy osoba cale zycie uciekajaca przed smiercia, za samo
urodzenie sie w "niewlasciwym" miejscu, moze pragnac zajac sie swoja
psychika.

> Mogłyby Cię spotkać rózne niespodzianki, np. o wszelkie
> ewentualne niepowodzenia terapii pacjent mógłby oskarżyć Ciebie.

Tego sie wlasnie obawiam, ale co wiec powinnam zrobic? Sprawa jest o
tyle pilna, ze wkrotce nalezy sie spodziewac kolejnej wojny, byc moze
jeszcze tragiczniejszej...

dziekuje, magda

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

7. Data: 2003-01-28 12:19:19

Temat: Re: Zaburzenia psych. po udziale w wojnie
Od: "boniedydy" <b...@z...pl> szukaj wiadomości tego autora

Użytkownik ::: Solana ::: <s...@h...com> w wiadomości do grup dysku
syjnych napisał:b14l0q$q2b$...@n...onet.pl...
>
> "boniedydy" <b...@z...pl> skrev i meddelandet
> news:b14ffn$lgd$1@news.tpi.pl...
>
> > Podstawowa zasada terapii jest taka, że pacjent musi sam chcieć.
>
> W takim razie krotki wstep, skad pomysl pomocy. Chlopak ma teraz 21
> lat. Gdy mial 10, Saddam potraktowal jego wioske gazem i bombkami (nie
> wiem w jakiej kolejnosci). W kazdym razie jedna z tych bomb rozerwala
> mu ramie i chociazby przez to, codziennie mu przypomina o horrorze.
> Opowiadal, ze najstarszliwsza rzecza jaka widzial byly porozrywane
> czesci ludzkie, itp. oszczedze szczegolow. Chlopak jest uchodzca
> polit., do Szwecji przyjechal kilka miesiecy temu. Ma tu siostre. O
> matce nic nie wiem, ojciec jest wiezniem politycznym.
>
> Domyslam sie, ze ten chlopak cieszy sie, ze w ogole zyje, ale widac,
> ze bardzo cierpi ewidentnie na jakes leki. (w nocy go budzi kolege, u
> ktorego mieszka i pyta czy moze isc do toalety, napic sie wody, itd)
>
> Nie wiem, czy osoba cale zycie uciekajaca przed smiercia, za samo
> urodzenie sie w "niewlasciwym" miejscu, moze pragnac zajac sie swoja
> psychika.

W tradycyjnych społeczeństwach typu irackich Kurdów ludzie w ogóle mogą nie
zdawać sobie sprawy, że jest coś takiego,jak pomoc psychologiczna, i że z te
go się korzysta, i że to moze pomóc. Facet przeflancowany do Szwecji może te
z się tam kiepsko orientowac w różnego rodzaju możliwościach. Spróbuj go prz
ekonać, że jego lęki mogłyby się zmniejszyć, gyby się nim zajął lekarz-specj
alista (terapeuta). Że moze mu się będzie łatwiej żyło. Nie stawiaj przed ni
m niewyobrażalnych w tej chwili dla niego celów (spokój ducha, szczęście etc
.). Może da się przekonać, ale jeśli będzie zatwardziały, to odpuść sobie. K
ażdy jest odpowiedzialny za swoje życie - on też.
O ile wiem, w Szwecji programy integracji uchodźców są rozwinięte i powinno
być możliwe znalezienie terapeuty zajmująego się uchodźcami po traumatycznyc
h przeżyciach. Jak nie, to są od tego jakieś fundacje.

boniedydy