Czy można pokryć taką pustkę rzucając się w jakikolwiek wolontariat?
Czy pustkę można zakryć, czy też jest ona i koniec? Załóżmy, że pudełko
zawiera brzydki kamień. Czy jeśli opakujesz go w piękny papier i wstążkę -
zmieni się jego zawartość? Zawartość, jak cierń idzie za nami i na nic zda
się udawanie, że tego nie ma. Być może życie da nam czas na przemianę, ale
może się okazać, że sprawa wypłynie tak, czy siak, w najbardziej
nieoczekiwanym momencie.

Pustka jest - to jest jedyny, niezaprzeczalny fakt. Nie o to chodzi, aby od
tego uciekać, lecz o to czy można to przyjąć. Powiesz może, że to
niemożliwe, że to zbyt bolesne, jeszcze mi dokładacie. Nie nie dokładam.
Mówimy o tym co już jest, mówimy o faktach, a nie o mitach i legendach lub
czczych życzeniach.

Oto ona odeszła, a wraz z tym wszystko czym żyłem, czym się cieszyłem i
smuciłem. Odeszła także wspólna droga i plany. Każdy dzień staje mi przed
oczami. Chcę być już od tego wolny, zapomnieć, zacząć nowe życie. Jednak
cokolwiek bym nie robił, jeśli żal przeszłości jest we mnie - będzie mi
towarzyszyć wszędzie, czy to przy kopaniu rowów, czy to przy pisaniu
programów komputerowych, czy to przy pomaganiu biednym i poniżonym. Skoro
jest pustka, to znaczy, że była ona wcześniej, tylko że nie chciałem o tym
poprzednio wiedzieć. Przykryłem tę pustkę cudowną osobą, z którą żyłem.
Wydawało się, że jest to trwałe, ale jak ona odeszła - pustka która jest we
mnie i zawsze we mnie była - przypomniała mi o sobie ze zdwojoną siłą. Ta
pustka - to ja, to coś, co nie chciałem za żadne skarby wiedzieć o sobie.
Oto spadłem z wysokiego piedestału mniemania o sobie, na który się
postawiłem. Ten upadek tak bolesny, ach chcę o tym jak najszybciej
zapomnieć, wymazać przeszłość. Może uda się choć uratować własną godność
przed sobą samym, jeśli już nie przed innymi.

Czy można podejść inaczej? Spadłem, trudno. Jestem, jaki jestem. Widzę
teraz, że przykryłem swą twarz czymś wspaniałym i myślałem, że to wystarczy.
Teraz życie pokazało mi brutalnie, jakie jest me oblicze - płytkie,
małostkowe i puste. Czy mam znowu to przykryć, ubrać się w piękny garnitur i
ruszyć na podbój świata? Być może tak zrobię, nie mówię nie, ale zanim rzucę
się w cokolwiek - może dam sobie czas na przyjrzenie się tej dojmującej
pustce. Może z nią pobędę i przez pewien czas nie będę próbował niczym tego
przykryć. Będę to obserwować, te uczucia, ten żal, tę tęsknotę, która wypala
myśli. Niech mnie to przeniknie. Nie ucieknę. Może jak mnie przeniknie do
ostatniej mej cząstki, kiedy zobaczę całe jej podłoże i znaczenie, te ukryte
mysli i motywy, które dawno przed sobą schowałem - wówczas może zajdzie we
mnie zmiana, zmiana niepojmowalna dla intelektu, zmiana która zawsze jest
poza słowami, poza udawaniem, poza uciekaniem, poza fałszywym uśmiechem na
twarzy. Może wtedy uśmiechnę się zaprzyjaźniony ze sobą, takim jakim
faktycznie jestem. Moja twarz się zmieni.

Nie wiem co zrobię potem, czym się zajmę, jak będę dalej żyć. To się okaże
potem. Teraz najważniejsza jest ta pustka. Mam szansę zobaczyć coś, czego
nie widziałem przez całe lata. Dla mnie to okazja, choć tak bolesna. To co
wydawało się największą porażką - odwrócę. Skoro już jest i mnie dopadło -
niechaj będzie to dla mnie największa szansa. Czyż miałbym siłę i motywację
się tym zająć, gdyby nie było to tak dojmujące i bolesne? Zatem jest w tym
moc ognia miłości. W tym jest ukryta energia do przemiany, szkoda jej
zmarnować.


--

Artur Zgadzaj
Lista dyskusyjna: http://sny.hopto.org