"Qwax" <...@...Q> schrieb im Newsbeitrag news:9603-1042120433@213.17.138.62...

> Według Ciebie wprost nie ma takiej granicy - brak
> reakcji ( tłamszenie) jest też reakcją.
Dokladnie tak uwazam, najpierw pojawia sie samo uczucie za ktore winic nie
mozna, mozna je co najwyzej przemyslec, a po tym podejmuje sie jakas decyzje
z nim zwiazana, czyli np decyzje o ukrywaniu tego uczucia i meczeniu sie z
nim. Trudno dostrzec granice gdy dzialanie jest impulsywne bezposrednio po
odczuciu, ale wtedy jest z reguly nieprzemyslane, lub gdy intuicja jest juz
na tyle wyrobiona w podobnych sytuacjach ze pozwala dzialac natychmiast, ale
granica jest dla mnie wciaz oczywista, choc nie wykluczam ze byc moze nie do
konca konsekwentnie to sformulowalem w poprzednim poscie.

> No dobra no to wracamy do jajka. Zazdrość - uczucie - jak wynika z
> definicji nie musi być uzasadniona (definicja opisuje jako "strach
> przed możliwością"). Osoba zazdrosna uważa że jest to naturalne i
> zdrowe, osoba będąca obiektem zazdrości (nie ważne czy uzasadnionej
> czy nie) uważa że zazdrość jest chorobą psychiczną.
>
> No i co z tym zrobić?
> Osoby zazdrosnej (zdrowo zazdrosnej - według większości
> pl.soc.rodzina) do psychiatry nie powinno się gonić - a żyć się nie da
> mimo wielkiej miłości osoby będącej obiektem zazdrości.
> (poza tym - załóżmy - brak innych punktów spornych)
Z tego co pamietam to o swojej zazdrosci wypowiadaly sie osoby cieszace sie
wspanialym pozyciem malzenskim, wiec nie sadze by sie nie dalo zyc. Zyc sie
natomiast z pewnoscia nie da, lub jest trudno, z osoba ktora nie potrafi
sobie poradzic ze swoimi uczuciami i podejmuje nieodpowiedzialne kroki.
W przypadku ktory podales chodzi Ci zapewne o osobe zazdrosna uwazajaca za
normalne nie bycie zazdrosna, ale zachowania dazace do ograniczenia wolnosci
obiektu zazdrosci po to by ograniczyc "strach przed mozliwoscia", jak to
zacytowales. Niestety nie mam takich doswiadczen z uczuciem zazdrosci a moje
poglady na ten temat opieram na analogiach do innych negatywnych uczuc,
niemniej jednak pozwole sobie popolemizowac i na ten temat. Otoz uwazam ze
podstawa jest doszukanie sie przyczyn braku zaufania do obiektu zazdrosci
ktore moga byc rozne. Moga wiazac sie z przeszloscia z przed powstania
zwiazku jak i moga byc wynikiem zachowania obiektu zazdrosci podczas
zwiazku. Mysle ze nie zdziwie Cie jesli wspomne o kompleksach osoby
zazdrosnej ktore nalezy jakos zaleczyc poprzez pewien.... i tutaj pewnie
spowoduje nieprzyjemne ciarki na Twoich plecach.... kompromis. Jest on
potrzebny imo do zaleczenia ran ktore spowodowaly wczesniej wymienione
czynniki, czyli nalezy spowodowac sytuacje by osoba zazdrosna nie miala
zadnych powodow do braku zaufania. Kompromis dotyczy tu najbardziej obiektow
zazdrosci dla ktorych wazniejsze jest trzymanie sie takich swoich zasad jak
np. spotkania z innymi kobietami ktore zdaniem jego nie stanowia powodow do
zazdrosci ( tu sprawa roznicy w subiektywnym postrzeganiu tej samej rzeczy o
ktorej nie dawno wspomnial Puchaty w innym watku ), niz uszanowanie uczuc
osoby zazdrosnej w celu ratowania zwiazku. Kompromis ten oczywiscie niesie
ze soba pewne koszty, ale tez mozliwe jest moim zdaniem uratowanie zwiazku w
ten sposob wiec nalezy wywazyc pomiedzy ewentualnymi kosztami i zyskami.
Przy zalozeniu ze decydujemy sie na ten kompromis pozostaje sprawa
zaleczenia kompleksow osoby zazdrosnej poprzez odbudowanie jej poczucia
pewosci siebie i zaufania do obiektu zazdrosci. A to w takim totalnym
uproszczeniu moze polegac na tym by starac sie doszukac pieknych cech osoby
zazdrosnej i docenieniu ich, co pozwala na odbudowanie jej ego, pewnosci
siebie, a to daje sily do zwalczenia swych wad.
W tym teoretycznym rozumowaniu przyjalem kilka zalozen o ktorych nie
napisalem i poupraszczalem strasznie, ale chetnie rozwine elementy niejasne.

Pozdrawiam
Andrzej