Se rozprawiacie tutaj, to się wtrącę.

[W Judaiźmie] Lewici byli (są) kapłanami Boga.
Niektórzy z nich nie rozpoznawali swoich własnych dzieci z uwagi
na [szaleńczą] miłość do Boga, a Hebrajczycy traktowali ich trochę
jak wariatów.
Niektórzy prorocy hebrajscy [włącznie z Janem Chrzcicielem] byli
traktowani podobnie.

Czyli nie każdy jest w stanie znieść zbyt wielkiej miłości do Boga
doświadczając zbyt bliskiego kontaktu z Nim, bez uszczerbku dla
swojej psychiki czy równowagi psychicznej.

Gdyby było inaczej, to czy Bóg starałby się na siłę trzymać człowieka
na dystans wobec Swojej Światłości?


Serce człowieka sprawiedliwego jest twierdzą Prawdy i Miłości.

Ludzie nie znajdują miejsca dla Miłości w swoich sercach, a Prawda
jest im obca.
Zamiast tego wypełniają je marnościami, a następnie budują
twierdzę, aby chronić taki osobisty burdelu.

Twój punkt widzenia jest charakterystyczny dla posiadacza takiego
serdecznego burdelu: cb MA "coś" co czasem wygląda lepiej niż
ten burdel, który MAM ja.

Problem polega na tym, że to tylko twoje złudzenie.
cb pozbył się swojego burdelu i teraz NIC już nie ma własnego. :)
To co wydaje ci się że cb ma nie należy do cb, ale pomimo, że cb
odnajduje to w sobie i korzysta z tego, to nie należy to do niego,
lecz jest własnością Tego, który mu to daje.
Innymi słowy: cb jest sługą, który nie ma niczego co należałoby
do niego, a wszystko z czego korzysta otrzymuje w darze od Tego,
któremu z serca służy.


Kolejna rzecz: nie sądzę, aby "normalny" człowiek potrzebował
upodabniać się przesadnie w czymkolwiek do cb, aby cieszyć się
pełnią życia.
IMHO w tym celu wystarczyłoby dokonać uczciwego remamentu
swego serca ze szczególnym uwzględnieniem Człowieczeństwa
i Miłości (czyli: Prawdy i Prawości).
Prawda jest immanentną cechą Człowieczeństwa, a Prawość
opiera się na Miłości.
Taki remament chyba wcale nie musi odbyć się na zasadach
rewolucji, bo w innym razie niektórzy pewnie nie znieśliby bólu
jaki mogłaby przy tym wyzwolić.


BTW pamiętam, że kiedy dokonywałem mojej "rewolucji", to
niektóre osoby z rodziny mojego dzieciństwa patrzyły na mnie
jakbym za chwilę miał wylądować w wariatkowie, i próbowały
rozmawiać ze mną ~zmartwione, a ja musiałem im tłumaczyć
[kryjąc niewąskie zdumienie, tudzież zażenowanie], że chyba
jeszcze nigdy w życiu nie czułem się lepiej... no ale tak to jest
jak ktoś "staje się" szybko jakby "kimś nie do poznania" dla
swego otoczenia (wzmianki i próby rozmów nt Biblii, uznanie
krk za synkretyczne pogaństwo... itd). Tak bywa. ;)

--
CB


"tren R" <t...@n...sieciowy> napisał(-a)
w wiadomości news:garpqr$8pm$1@news.onet.pl:

> ale twardy reset to dla mnie bardziej taka zmiana jakościowa, ale
> niekoniecznie synonim nagłej wielkiej zmiany. niekoniecznie takiej
> drastycznej. a już dokładnie - niekoniecznie niosącej negatywne
> konsekwencje dla najbliższych. a wręcz przeciwnie.