Duch wrote:

> Ale nie da sie inczej. Bo jak w formie nie-sensacji? Nie da sie!

Da się, choć rzeczywiście jest to trudne. Problem w tym, że media chcą,
aby ta wiadomość "dobrze się sprzedała". Poznałam wiele ofiar
przestępstw na tle seksualnym, w tym ofiar pedofilów, ale to były sprawy
mało medialne, nikt o tym nie pisał mimo, ze w niektórych przypadkach
nagłośnienie sprawy mogło pomóc ofiarom (Np byla pewna rodzina, w ktorej
ojciec od 3 lat odbywał stosunki seksualne ze swoja córka. To się działo
między 11 a 14 rokiem życia tej dziewczyny. Sprawe zglosilismy do
prokuratury. Było śledztwo, rozprawy i wyrok 3 czy 5 lat dla tego ojca.
W tym czasie ojciec cały czas przebywał w domu, po wyroku również, ze
względu na brak miejsca w więzieniu. W tym czasie dziewczyna z matką i
bratem przebywała u nas w takim "mini pogotowiu rodzinnym", aby
odizolować ją od ojca, który proceder mimo wyroku, dalej by uprawiał.
Jak w końcu trafił do więzienia, rodzina wróciła do domu, ale odsiadka
szybko się skończyła... ). Gdy sprawcą jest osoba, która wykonuje
określony zawód zaufania publicznego - sprawa jest natychmiast
nagłaśniania. Bo taka informacja "lepiej" się sprzedaje. Gdyby Andrzej
S. był mało komu znanym sklepikarzem, w ogóle by o tym nie wspomniano.
Mnie osobiście przeraża fakt, że często media chcą mieć po prostu
"gorącego niusa", który przykłuje uwagę widza.

> Fakt ale .... wydaje mi sie ze ludzie musza uwazac na pogotowie i na to co
> sie dzieje.
> Coraz mniej mozna ufac.

Jak obserwuje ludzi w kościele w trakcie Mszy (wiem, wiem - zboczenie
zawodowe ;)), to gdy przychodzi czas przyjęcia Komunii, tylko starsze
osoby zostawiają w ławkach torebki, wśród młodszego pokolenia są to
bardzo sporadyczne przypadki...

[ciach]

> Nie moga ufac w system ktory dziala zle. To nie brak zaufania jest zly,
> to pogotowie jest zle bo nie mozna mu ufac.

Nie pogotowie, tylko te konkretne osoby, które powinny odpowiedzieć za
swoje czyny. Generalizacja nic dobrego nie przyniesie. Najważniesze to
jak już zauważyłeś nie ulegać takiej solidarności zawodowej, która szuka
usprawiedliwienia, zamiast popatrzeć na sprawę czysto obiektywne. Ale to
trudne, bo jak ktoś lubi swój zawód, to się z nim w jakiś sposób
utożsamia i w pewien sposób oskarżenie na członka tego samego zawodu,
traktuje zbyt personalnie. Mnie też jest źle ze świadomością, że
przedstawiciel mojego zawodu mógł się czegoś takiego dopuścić, ważne aby
umieć wyciągnąć z tego wnioski i zastanowić się co można jeszcze zrobić,
by do takich sytuacji nie dochodziło.

> Podobno w postepowej Szwecji (gdzie panstwo chce przejmowac obowiazki
> rodziny)
> jest specjalna, rygorystyczna procedura w przupadku podejzenia
> - dla mnie kontrowersyjna. I byly przypadki przeklamania - corka chciala
> zemscic sie
> na ojcu i ten trafil na pare lat do wiezienia. Ale tworcy tego systemy
> argumentuja:
> lepiej pare osob niewinnie oskarzyc niz narazac setki dzieci.

Niektórzy uznają zasadę, że lepiej wypuścić 10 winnych niż skazać
jednego niewinnego. Tak czy siak dylemat duży... Ciężko zrobić tak, by
nie skrzywdzić nikogo.

> W przypadku A.S. - dowody sa bardzo mocne - zobacz wypowiedz Starowicza,
> chyba widzial juz te zdjecia i mowi ze jest zszokowany. Chyba nie mozna bylo
> tego inaczej,
> delikatniej zrobic.

Czytałam tą wypowiedź. Ale ja nie widziałam zdjęć, nie mam żadnego
dostępu do akt, nie znam Andrzeja S., nawet nie przeczytałam żadnej jego
książki, wiele tylko o nim słyszałam - dlatego wolę nie być sędzią, ani
tym bardziej katem. Mogę mieć tylko nadzieję, że odpowiednie służby
ocenią sprawiedliwie tę sprawę.

--
Pozdrawiam, Magdalena S. (dzidzia ~IX,X 2004)