> Od niejakiego czasu nurtuje mnie problem: jak postepować z roslinkami które
> dosc szybko sie rozwijają a które zajmuja już całą przestrzeń jaką
> zdecydowawam sie im udostepnic. Np. taki barwinek. Miał zarosnac mi trzy
> metry kwadratowe ziemi. No i zarósł. I co dalej? Przeciez bedzie chyba
> chciał sie rozwjac dalej. A ja mu nie moge pozwolic. Zacznie mi sie dusić i
> wiednać?
> Jezeli tak, to co zrobić aby sie przed tym uchronić? nawozić? usuwać
> nadmiar? Obcinać w nieskończoność rozrosniete pędy? Przerzedzać roślinność
> wyrywajac częsc roslinek z korzeniami? Drastycznie ciąć?
>
> z pozdrowieniami
> Aska
>
To co piszesz ujawnia silne
ambiwalencje emocjonalne
wobec barwinka.
Zobacz jak skrajne rozwiązania
przychodzą ci do głowy!
Z jednej strony piszesz o nawożeniu,
z drugiej strony o drastycznym cięciu
i usuwaniu nadmiaru z KORZENIAMI!
Żródłem tych skrajnych emocji jest
w istocie lęk separacyjny, lęk matki
która wychowała dziecko i boi się
wypuścić je w świat! Czy uświadamiasz sobie
rzeczywiste źródła tego lęku?
Czy dotarłaś do jego rzeczywistej przyczyny?
Proszę nie broń się się też przed empatycznym wglądem
w potrzeby rośliny, która właśnie próbuje
jak dojrzewające dziecko wyrwać się na wolność!
Rośliny która Ci zaufała, która cieszyła się
każdego ranka na myśl o kroplach wody
które spadną na nią z twojej konewki!
Znajdź w sobie ODWAGĘ pozwól - pozwól
tak na prawdę SOBIE, aby cieszyć się jego
ROZWOJEM, kochaj go, lecz miłością
PRAWDZIWĄ która niczego
nie oczekuje i w niczym nie ogranicza.

pozdrawiam
vonBraun
PS. Acha: ;-)

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl