Sęk w tym, że wszystko zależy od poziomu, na którym rozmawiamy.

Na pierwszym, rozrywkowym, można przyjąć zasadę najmniejszego oporu i Dolce
vita.

Na innych zaczynają się schody i pytania o sens życia i celowość pewnych
zdarzeń.

I teraz pytanie. Gdzie ukryta jest prawda? W kieszeniach Pana Boga?

A tak przy okazji, czytałam kiedyś genialną książkę "Bóg rzeczy małych" o
niebagatelnym wpływie drobiazgów, wydawałoby się nieważnych decyzji na życie
(co uznaję niestety za prawdę).
Nie da się tego wszystkiego upilnować, choćby człowiek chodził na rzęsach.
Może więc najlepiej płynąć spokojnie z prądem i machnąć od czasu do czasu
płetwą w celu nieznacznej korekty (coż za wschodni fatalizm, tak daleki od
oświeconego protestantyzmu zakładającego wysiłek, pracę i rozwijanie
talentów [czyt. cywilizacji zachodniej])

A biorąc dodatkowo pod uwagę, że i tak wszyscy pomrzemy, to może nie warto
chodzić na tych rzęsach, tylko radośnie i leniwie puścić się z nurtem? I tu
wracamy do tego niby 'rozrywkowego' poziomu.

Czy już wystarczająco się zapętliłam?

Pozdrawiam powakacyjnie, M.