To jedno z największych nieporozumień jakie funkcjonuje w naszej
"rzeczywistości religijnej" IMHO.
Dlatego wyjaśniam tę kwestię bardziej szczegółowo.


Tak naprawdę ocena jest realizowana samoistnie i wynika z właściwości
prawdy. :)

Człowiek ma wolny wybór, ale realizując go wpływa na swoje relacje
wobec prawdy, czyli to człowiek kształtuje swoją przydatność dla prawdy,
zaś jakość tej relacji jest wprost oceną człowieka.
W tym sensie odcięcie sie człowieka od prawdy powoduje coś co jest
równoznaczne z utratą człowieczeństwa.


Przykład (uproszczony):
Roślina potrzebuje wody, aby przetrwać.
Można oceniać rośliny abstrakcyjnie pod względem np urody, ale jedyna
obiektywna oceną ich kondycji pozostaje w kompetencji wody i ich
zdolności do jej przyswajania, czyli wzajemnej relacji pomiędzy rośliną
i wodą.
Kto zatem "obiektywnie ocenia" roślinę?
Woda. :)

W szczególności "odcięcie sieu" rośliny od wody lub/i utrata zdolności
do skutecznej interakcji z nią "samoistnie" dyskwalifikuje roślinę
i stanowi wprost o "obiektywnie" niekorzystnej ocenie jej rzeczywistej
kondycji.


Reasumując: obiektywna ocena człowieka pozostaje tylko w kompetencji
prawdy i jest realizowana samoistnie.
Dodatkowo ocena taka pozostaje częścią prawdy, a zatem jest dostępna
również dla człowieka niejako "pozostającego w prawdzie". Można to
rozumieć jako ślad pozostawiany zwrotnie w prawdzie przez człowieka,
z racji tego, że posiada on w niej swoje korzenie [jako rzecz].


IMHO samoistna ocena rzeczy dokonująca się w prawdzie to absolutnie
genialny "mechanizm". :)

--
CB



Użytkownik "cbnet" <c...@n...pl> napisał w wiadomości
news:g72eeh$nie$1@node1.news.atman.pl...

>> Kto ocenia? Absolut?
>
> Prawda. :)