Marta:
> a ja uznałam Wasze tematy za znacznie bardziej skomplikowane,
> gdzie mnie nie-psychologowi moje pytanie wydało się banalne...:)

No tak, ale ja takze nie jestem profesjonalnym psychologiem. :)
Amator ze mnie co ponajwyzej... ;)
czyli milosnik. :)

> ... chcę kształtować życie tak, jak uważam je za pełne, czyli
> w poczuciu miłości.
> ... To o tym oddaniu pisałeś?

Chyba tak. :)
Milosc to jedna z najbardziej niezwyklych rzeczy pod Sloncem.
Moznaby wiele o niej pisac, ale wazniejsze jest, aby ja poczuc.
Tutaj ledwie o niej wspomnialem.

> ... sensorycznie żyję z dnia na dzień, czy źle skończę?:)

Coz za pytanie?
Nie wiem. :)
Chodzilo mi tu bardziej nie tyle o skrajnosc co mozliwosc
wyprobowania czegos 'alternatywnego' w celu ~podkrecenia
gotowosci (otwartosci) na rozwiazania sprzyjajace satysfakcji
emocjonalnej.

Dobra przeciwwaga dla racjonalnego podejcia do zycia jest
podejscie intuicyjne tak w ogole...
o czym pewnie wiesz wcale nie gorzej ode mnie. ;)

> z moich obserwacji (siebie samej?) wynika, że :
> kobiety znoszą porażki bardzo ciężko, szczególnie te mocno
> odczuwające pragnienie miłości;), nie potrafiące racjonalnie
> wybierać, ponieważ tak bardzo rozmarzone, że racjonalizm
> ciężko im przychodzi...

Pragnienie milosci - no wlasnie. Heh. :)
Swoja droga upatrywanie w racjonalizmie klucza do rozwiazania
wszelkich problemow to iluzja jak dla mnie.
Wlasciwie moglbym tu nawet napisac, ze wybor oparty tylko na
przeslankach racjonalnych niezbyt racjonalny jest. ;)

> kobiety spontaniczne i uwikłane w sieć własnych pragnień,
> oczekiwań, zapędzone w tempie codzienności i mające
> w świadomości istnienie ABSu ;) nie potrafią już racjonalnie
> oceniać, czy partner zapragnie totalnego oddania, idą po swoje
> nawet z niekorzystnym początkowym bilanesm zysku i strat:)

Hmmm... jesli milosc wymaga oddania (i to wcale nie dotyczy
tylko jednej czy drugiej "strony"), a asekuracja je z gruntu wyklucza,
to moze wlasnie dobrze robia takie [warunkowo 'zdesperowane']
kobiety?

> Czarku, czuję się więc usprawiedliwiona po tym, co piszesz o porażce,
> ponieważ po 1) to wygodne:), a po 2) daje mi to chwilowy psychiczny
> komfort...

Oceniasz siebie dosc surowo Marto. ;)

> czy jest coś, co powinnam zmienić w podejściu do moich emocji i ich
> interpretacji?

Nic na sile. ;)

> jedno, czego obawiam się po śmierci mojego taty to to, że egoizmem
> jest koncetrować się tak bardzo na pragnieniu miłości, czy to chore?

Nie.

Zycie bez milosci jest w sumie jalowe i puste, pozbawione kolorytu i
smaku.
Uzmyslawianie sobie na nowo tej oczywstosci bardziej niz kiedykolwiek
w sytuacjach 'nieplanowanego' odejscia kogos bliskiego to raczej typowe
i zdrowe niz "chore" jak dla mnie.

--
Czarek