> (...)
> > > > Ja ataków na siebie raczej nie biorę osobiście,
> > >
> > > Myślę że jesteś w malinach nie brać do siebie uczucia odrzucenia nie
jest t
> ak łatwo,
> > > można natomiast łatwo się od tego odciąć, zmagazynować a później
zamienić w
> gniew.
> > > Tego uczymy się od dziecka.
> >
> > Bardzo długo mnie tego uczono.
> > I znam przyczynę, odkryłem to już parę lat temu.
> (...)
>
> A konkretnie:
> Byłem bardzo związany psychicznie z matką, bo broniła mnie przed przemocą
ojca.
> Przejmowałem przez to jej postawy względem ludzi, także negatywne.
> Dzieci w szkole odbierały to i mnie prześladowały.
> Po trzeciej klasie moja rodzina przeprowadziła się do innego miasta.
> W szkole podstawowej zmieniałem klasę cztery razy.
> Zawsze byłem odrzucany przez grupę.
> Jedyna grupa, jaka mnie zaakceptowała, to byli ludzie z obozów
> Młodzieżowego Towarzystwa Naukowego w Katowicach,
> na których byłem po 2 i 3 klasie LO.
> Poza tym byłem molestowany w wieku 4 lat i pozostawiony potem bez pomocy.
>

Tak, ja mam podobne doświadczenia dotyczące prześladowania w szkole
podstawowej. To był zdecydowanie najgorszy okres w moim życiu.
U mnie powody były także związane z działaniami moich rodziców.
Ale nie będę o nich tutaj pisał bo nie jestem w stanie. Nie pogodziłem się
jeszcze z tym i zabardzo mnie boli gdy z kimś się tym dzielę.
Natomiast mam świadomość (czasami) jaki te doświadczenia mają na mnie wpływ.
Jak brakuje mi tej akceptacji, której nie doświadczałem wtedy. Jak jej ciągle
poszukuję. Np. moje uczestnictwo w tej grupie opiera się na poszukiwaniu
akceptacji i pochwał od innych uczestników. Bardzo mnie irytuje gdy jej
brakuje. I wtedy niestety dochodzi do tego czego się nauczyłem, że z braku
relacji pozytywnej opartej na akceptacji poszukuję tej innej znanej mi
opartej na odrzuceniu mnie przez ludzi, i do czego ich prowokuję.
Bo relacje z ludźmi (jakiekolwiek) są konieczne dla rozwoju człowieka w
społeczeństwie.
Obserwując Twoją działalność w internecie mam wrażenie że funkcjonujesz
podobnie.


Niesamowite jest dla mnie to, jak ludzie wyczuwają u innych znane im (ze
swojej praktyki) schematy funkcjonowania w relacjach i jakie to budzi emocje.
Ale tu się kłania "zasada demona". Nie mogąc uchwycić tego w mojej głowie
materializuje go w innym człowieku, który zdradza objawy (lub mi się tak
wydaje) zachowania przypominającego mi o tym w mojej głowie. Tak
zmaterializowanemu demonowi mogę już przyłożyć za wszystkie te razy, w których
nie mogłem go fizycznie dostać. A on pozostając w ukryciu tylko się cieszy.


pozdrawiam,
puciek.

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/