>
> W celu wyjaśnienia; mój mąż, kiedy nasza córeczka miała 3 tygodnie,
> stwierdził, że mnie już nie kocha i odchodzi. Przeprowadzil się do 2
pokoju
> i przez ok.2m żył swoim życiem nie interesując się naszym. Wizyty u
lekarzy,
> kolki, problemy z karmieniem, kąpiele, nieprzespane noce - przez wszystko
> przechodziłam sama, moje płacze w dzień i w nocy i świadomość, że to
koniec
> naszego związku sprawiły, że momentami nie chciało się żyć - wówczas
zaczęła
> pomagać mi mama.
> Pragnę rozwiać wszelkie wątpliwości nt., tego, że jestem/byłam przede
> wszystkim córeczką mamusi. Pisałam również, że omawiałam z matką wiele
spraw
> dotyczących życia mojego i córki mając w domyśle nieustanne kłótnie i
> porzucanie mnie przez męża (zazwyczaj jesteśmy wtedy pokłóceni i mąż
> świadomie nie ingeruje w nasze życie, żebyśmy mogły się "przyzwyczaić" do
> rychłej samotności). Gdybym była pozostawiona sama sobie nie wiem co by
się
> ze mną stało. Jestem mamie bardzo wdzięczna za okazaną troskę, bo w
> momentach totalnego załamania to tylko ona podtrzymywala mnie na duchu i
> służyła pomocą.
> Opisane prze ze mnie zdarzenie i kilka innych o podobnym charakterze
> sprawiły, że zmieniło sie moje spojrzenie i uczucia do męża. Nie o to
> zresztą chodzi, żeby oceniać kto jest winny, analizować dlaczego pewne
> wydarzenia miały miejsce, nie pokuszę się też o charakterystykę jego
osoby -
> uważam, że to niczego nie wniesie a byłoby z mojej strony nie w porządku.
> Pragnę tylko załagodzić aktualną sytuację, która niewątpliwie męczy nie
> tylko mnie. Chcę również podziękować wszystkim za podpowiedzi jak mam
> postąpić - tego właśnie oczekiwałam.
> Pozdrawiam serdecznie:)
>
>
Witam ;-)

Prześledziłam cały watek, ale dopiero ten post mnie ruszył. Moja siostra
była w identycznej sytuacji i wiecie co? jest teraz sama z 3 letnia córką,
mieszka z rodzicami i układa swoje zycie na nowo. Początek był podobny gdzy
mała skończyła 1 rok, mąż stwierdził że nie dorósł do roli męża i ojaca ,
spakował manatki i wyprowadził się, były powroty, próby naprawy NIC z tego
nie wyszło.
Opisana sytuacja przez Ninkę jest bardzo podobna a cała sytuacja z Twoją
mamą to kolejny pretekst "męża".Jego ucieczki z domu po awanturze czy w
sytuacjach konfliktowych zwalnie winy na Ciebie Ninko , to tylko tuszowanie
Jego niedorosłości. Jeśli ktos w Waszym związku nie dorósł do czegoś , to
napewno tą osbą jest Twój mąż. Swiadczy o tym dobitnie jego ucieczka gdy się
maleńka urodziły ( który kochający mąż w takim momencie zostawiłby żonę
samą? chyba jakiś bez uczuć) jak również jego reakcja na opisana przez
Ciebie sytuację, gdyby chciał mógł to inaczej rozwiązać,poza tym jak sobie
wyobraża to wożenie małej- to też świadczy o jego niedojrzałości i braku
odp. ale w końcu to NIE on chodził nie wyspanny jak malutko w nocy nie
spała, to NIE On chodził z nią po lekarzach, to NIE on się teraz będzie
martwił że mała może nie chcieć wstać rano, to NIE jego będzie bolało serce
jak będziesz małą ściągała z płaczem z łózka. My oboje wychowaliśmy 2
dziecki bez pomocy babć ( w tym jedno w czasie studiów) ale mogliśmy liczyc
na SIEBIE , Ty NINKO nie możesz liczyc na swojego męża dlatego jesteś
zmuszona korzystać z pomocy mamy . I nie mówcie ,że Ninka powinna
zrezygnowac z pomocy mamy! ma paść na PYSK ?a mąż i tak znajdzie powód do
niezadowolenia.Wyciągnięcie ręki i próba pogodzenia nic nie zmienią on się
poprostu boi odpowiedzialności związanej z założeniem rodziny NIECH
DOROŚNIE! w końcu i się określi czy chce być z Wami- jeśli tak ,to nich
zachowuje sie jak mąż ,ojciec i głowa rodzina!, a jeśli nie chce mieć
odpowiedzialności i chce żyć jak ptak ,to niech idzie w siną DAL. Ninko masz
córkę i to jest najważniejsze, myśl tylko o tym i o Waszym szczęściu CHŁOP
rzecz nabyta a matkę ma się jedną i córkę też.Co nie oznacza że mama ma
czynnie uczestniczyc w Waszym małżeństwie ale to dotyczy tzw. "normalnego
małżeństwa" a Twoje takie nie jest ( narazie).

Pozdrawiam Jolka