"Specyjal" <s...@o...pl> wrote in message news:bts251$2b0$1@news.onet.pl...
> > oczywiscie, stad ten post Hani:-)
>
> Czyli jednak przyznajesz, ze zaakceptowac dana sytuacje nie jest latwo - a
> nawet trudno.

wszystko zalezy od nastwienia, sytuacji i samej osoby.
dla niektorych latwo, dla niektorych trudno :-)

> > to wobec tego co rozumiesz przez akceptacje osoby?
> > to, ze ma blond wlosy, czy wlasnie to jak sie zachwuje?
>
> To co powoduje dzialaniami danej osoby (a siedzi w srodku niej). Akceptacja
> to tez przyznanie danej osobie pewnych praw, ktorych nie naruszą okresowe
> wybryki.

jednym slowem nie mozna tego oddzielic.


> > > Zaakceptowanie braku równego traktowania oznacza nic innego jak
> przyznanie
> > > ze gorsze traktowanie jest na miejscu.
> >
> > dla mnie zupelnie nie. pogodzenie sie z takim czy innym stanem
> > rzeczy nie oznacza, ze tak wlasnie myslisz.
>
> Przypominam ze chcesz rozmaiwac o konkretnym przypadku.
>
> Skoro myslisz inaczej to czy akceptujesz tak naprawde?

akceptujesz, iz taka osoba nie umie inaczej sie
zachowac, mimo, ze sam bys tak nie robil. dla mnie proste
jak drut :-)


> OK. moze nie doszlo tu do "mocniejszych" sytuacji ale uznawanie, z góry ze
> ktos nie ma racji wobec innych to zahacza o godnosc -posiadanie rownych
> praw.

chodzi o to, iz relacja matka-corka, nie nalezy z gruntu
rzeczy do latwych i czystych sutuacji z rownymi
prawami. to samo imo dotyczy relacji w ogole rodzice-dzieci.
nawet jesli sie jest juz doroslym, czesto wciaz dla rodzica
jest sie dzieckiem. i jest to naturalne. tak samo, jak
bedac doroslym jest sie wciaz dzieckiem rodzicow. nie wiem
co uwazasz za rowne prawa w tych relacjach, gdzie dochodzi
rowniez do czynnika emocjonalnego, jakiego nie znajdziesz
w relacji dorosly(obcy)/dorosly(obcy).
>
> > podstawowy problem polega na tym, ze czesto mamy pretensje do kogos
> > o cos, o czym ta osoba nie ma zielonego pojecia. Jesli nie
> > wyartykulowalismy tego z roznych powodow, nie oczekujmy ze sie
> > to zmieni,

> I tak wyglada czesto taki "dialog". Powiedzenie czego sie chce nie
> wystarcza.

a czy taki mial miejsce w naszym przypadku?
czy znow odbiegasz od tematyki naszej rozmowy.
to, ze tobie sie zdaje, ze niewystarcza nie oznacza ze
taka jest prawda.
>
> > tylko zaakceptujmy jesli dalej chcemy z ta osoba
> > wsplozyc. jesli powiedzielsmy tej osobie, a ona wciaz to powtarza,
> > wybor nalezy do nas albo wychodzimy z ukladu,
>
> Krotko mowiac odchodzimy od rodziny.

nie widzisz juz innych mozliwosci? po pierwsze
zwykle mieszka sie bez rodzicow kiedy sie jest
doroslym, w ramach spotkan z nimi, mozna
unikac dyplomatycznie sytuacji konfliktowych.
przyszla ci taka mozliwosc do glowy?

> > albo w nim
> > zostajemy, znow akceptujac, bo brak takowej do niczego
> > lepszego nie doprowadzi.
>
> Przestajemy sie rzucac bo ciezko jest zerwac kontakt z domem.

doklanie o tym pisalam na samym poczatku:-)
lepiej zaakceptowac(pogodzic sie) z ta sytuacja.
Jak sie nie ma co sie lubi, to sie lubi co sie ma :-)))

iwon(k)a
>