Użytkownik "Iwon(k)a" <i...@p...onet.pl> napisał w wiadomości
news:bts3hj$6a9$1@news.onet.pl...

> > > to wobec tego co rozumiesz przez akceptacje osoby?
> > > to, ze ma blond wlosy, czy wlasnie to jak sie zachwuje?
> >
> > To co powoduje dzialaniami danej osoby (a siedzi w srodku niej).
Akceptacja
> > to tez przyznanie danej osobie pewnych praw, ktorych nie naruszą
okresowe
> > wybryki.
>
> jednym slowem nie mozna tego oddzielic.

Niezupelnie wspominalem przyklad lęku, akceptuję to ze ktos sie boi ale nie
akceptuje gdy mnie zbyt ostro atakuje. Czyli akceptuje to co ma w srodku ale
nie akceptuje pewnych dzialan.
Inaczej mowiac akceptuje to co nim powoduje ale juz nie samo dzialanie (np.
gdy z leku przed czyms wymaga zebym i ja sie bal)
Oczywiscie w zyciu rzecz jest plynna i nie ma tak ze kogos nigdy nie
oceniamy jak i bywa ze nie oceniamy "zlych zachowan"
Jesli jakies zachowanie nie godzi w nas silnie to rzeczywiscie przestajemy
na nie zwracac uwage.
Do pewnego stopnia akceptacja danej osoby wiaze sie z akceptacja
zachowan -wtedy gdy zdanie wyzej.

O, mozna to powiazac z asertywnoscia. Mówiąc asertywnie nie dotyka sie
srodka czlowieka ale jego zachowania.
Gdyby nie mozna bylo oddzielic oceny czlowieka od oceny zachowan to
asertywnosc nie mialaby sensu.

> > Skoro myslisz inaczej to czy akceptujesz tak naprawde?
>
> akceptujesz, iz taka osoba nie umie inaczej sie
> zachowac, mimo, ze sam bys tak nie robil. dla mnie proste
> jak drut :-)

No tak ale to sytauacja gdy ktos robi nam krzywde a my to akceptujemy
-bo dana osoba "po prostu" nie potrafi inaczej, nie potrafi nie krzywdzic.

> chodzi o to, iz relacja matka-corka, nie nalezy z gruntu
> rzeczy do latwych i czystych sutuacji z rownymi
> prawami. to samo imo dotyczy relacji w ogole rodzice-dzieci.
> nawet jesli sie jest juz doroslym, czesto wciaz dla rodzica
> jest sie dzieckiem. i jest to naturalne. tak samo, jak
> bedac doroslym jest sie wciaz dzieckiem rodzicow. nie wiem
> co uwazasz za rowne prawa w tych relacjach, gdzie dochodzi
> rowniez do czynnika emocjonalnego, jakiego nie znajdziesz
> w relacji dorosly(obcy)/dorosly(obcy).

Pisząc równe prawa miałem na myśli przyznanie ze kazdy w rodzinie ma prawo
do wlasnego zdania, wysluchania, przyznania racji gdy te racje ma (a kiedys
musi miec), szacunku itd.itp. Ze nie mozna powiedziec ty nie masz racji bo
nie jestes rodzicem/matka/ojcem/synem/corka/babcia/dziadkiem/ob
cym


> a czy taki dialog mial miejsce w naszym przypadku?
> czy znow odbiegasz od tematyki naszej rozmowy.
> to, ze tobie sie zdaje, ze niewystarcza nie oznacza ze
> taka jest prawda.

Jak pisalo tu kilka osob to dane matki wlasnie uporczywie nieprzyznawaly
racji. Pewnie dialog wygladal inaczej ale trudno podejrzewac ze corki nigdy
nic matce nie powiedzialy. Jak mozna bylo sobie inaczej wyobrazic schemat
rozmowy?

skrot z pierwszego postu "w sumie nie jest uciazliwe ale jednak dziala na
nerwy"

> > > tylko zaakceptujmy jesli dalej chcemy z ta osoba
> > > wsplozyc. jesli powiedzielsmy tej osobie, a ona wciaz to powtarza,
> > > wybor nalezy do nas albo wychodzimy z ukladu,
> >
> > Krotko mowiac odchodzimy od rodziny.
>
> nie widzisz juz innych mozliwosci? po pierwsze
> zwykle mieszka sie bez rodzicow kiedy sie jest
> doroslym, w ramach spotkan z nimi, mozna
> unikac dyplomatycznie sytuacji konfliktowych.
> przyszla ci taka mozliwosc do glowy?

Jak sama napisalas mozna opuscic uklad albo go zaakceptowac. ale mozna i
posrednio wizytowac tak czesto na ile sie wytrzymuje.