Chiron wrote:

> Użytkownik "Qrczak" <q...@o...pl> napisał w wiadomości
> news:ibuoge$52o$1@news.onet.pl...
>
>> "Od niedawka wiemy, że nasze pierwsze dziecko będzie dziewczynką.
>> Załamało mnie to zupełnie. Jestem zdruzgotany. Trudno było namówić
>> mnie na potomstwo, ale wizja syna, który przejmie po mnie nazwisko,
>> zawód, firmę przeważyła. Chciałem zostać dumnym ojcem. Tymczasem -
>> dziewczynka.... Nie potrafię sobie z tym poradzić. W mej rodzinie
>> silne są tradycje wojskowe, a ojciec, dziad, pradziad mieli tylko
>> synów. Wychowany byłem w przeświadczeniu, ze to włąśnie pierwszy
>> potomek śwadczy o mężczyźnie. Ja się nie sprawdziłem. Miałem ambicje
>> wychować syna na wartościowego człowieka, zaś nie wiem co zrobić z
>> córką? Syn przejąłby nazwisko, warto by weń zainwestować pracę i czas,
>> poświęcić mu się. Tymczasem po co to córce? I tak znajdzie sobie
>> faceta i to od niego będzie zależeć. Córka nie przedłuży rodu, nie
>> warto jej przekazywać swego doświadczenia życiowego (bo po co jej
>> to?). Z synem można się bawić, w sklepach jest mnóstwo zabawek
>> edukacyjnych dla chłopców a dla dziewczynek - lalki i kucyki,
>> ewentualnie zestawy mała sprzątaczka.
>> Proszę Was pozwólcie mi znaleźć choć jeden pozytyw wynikający z
>> posiadania córki inny niż to, że nie zostanie gejem."
>>
>> [...]
>>
>> "Nie mam ambicji uczyć córki rywalizacji - pożądałbym tego od syna,
>> tego by starał się być jak najlepszym,ale nie wydaje mi się to
>> rozsądną drogą dla kobiety. To stary mit, ale trudno uwolnić mi się od
>> myśli, że to mężczyzna ma być zdobywcą,a kobieta zdobywaną. Nie
>> uważasz? W tym tkwi istota problemu - co właśnie mi uswiadomiłaś -
>> widzę sens w doskonaleniu syna, jako "przywódcy" zaś nie widzę realnej
>> satysfakcjonującej drogi dla wychowania córki, przyszłej czyjejś
>> "nałożnicy" (oczywiście są to figurty retoryczne)."
>>
>> http://forum.gazeta.pl/forum/w,568,118640324,,Niechc
iana_corka_pomozcie_doradzcie_.html?v=2
>>
>>
>> Qra
>> --
>> BTW (s)enderszczyzna szerzy się w sieci.
>
>
> Moja żona zaszła w ciążę- pamiętam, jak się o tym dowiedziałem. Miałem w
> sobie radość i pewność, że będzie syn. Ba! Nie wyobrażałem sobie nawet,
> że mogła by być córka. Na wątpliwości żony potrafiłem odpowiadać
> naprawdę niegrzecznie. Na pytania kogoś z otoczenia, co będzie jak się
> okaże, że jednak córka- zatykało mnie. Nie wyobrażałem sobie, co ja będę
> z córką robił? Jak w ogóle trzeba się opiekować córką? Urodził się
> synek- a żona opowiadała potem, jak wielka radość w niej była. Lekarz
> powiedział: "ma pani syna". Żona odpowiedziała, że oczywiście, wiem
> (echosonogram był wtedy czymś raczej z filmów amerykańskich, a nie z
> realnego życia). "Skąd pani wiedziała"? Spytał lekarz. Żona powiedziała,
> że miała pewność- tak musiało być.
>
> Po latach zrozumiałem, jak potężnym stresem była dla żony ta ciąża.
> Jednak naprawdę minęło sporo lat, zanim to do mnie dotarło. Żona chyba
> wcale nie rozumie, jak dla mnie to było ważne, żeby mieć syna.
> Ponieważ pierwszy był syn- podczas drugiej ciąży mieliśmy już imiona dla
> córki i dla syna. Nie było to już dla mnie takie ważne- choć
> przeczuwałem, że z syna bardziej się ucieszę. Żona miała mniej stresów:-).
>
> Może to było z mojej strony nawet i okrutne. Zauważem, że wielu facetów
> chce mieć syna- nawet, jak mówią co innego. Ba! Obserwowałem często u
> znajomych, rodziny- tych, którzy mieli same córki- jak odnoszą się do
> moich synów, jak mi ich zazdroszczą (pisze tu o mężczyznach)- bez
> względu na to, co mówią. Kiedyś już, nawet na tej grupie- wspominałem o
> tym -dyskutantka podpisywała się mel- i obraziła się na mnie. Nazwała to
> nawet "parciem na geny".
> No cóż- jest to pewne zjawisko- które występuje. Nie wiem do końca-
> dlaczego tak jest. Jednak że tak jest- jestem przekonany. Choć kobiety
> tego raczej nie zrozumieją (im to chyba rzeczywiście wsio rawno)- u
> wielu mężczyzn chęć posiadania syna jest przeogromna- nawet, jak bardzo
> skrywana.

No dobra, ale szczerze mówiąc nie do końca rozumiem czemu akurat syna?

Jak pamiętam, my byliśmy przy pierwszym dziecku po prostu ciekawi "Co
nam wyjdzie?" ;-) i nie pamiętam jakiś emocji związanych z płcią dziecka.
/Byłbym wdzięczny, gdybyś wzorem Drucha nie przypisywał mi w tym
momencie "wyparcia" jakis emocji tylko dlatego, ze sam miałeś inne./

Ja autentycznie tego nie rozumiem. /Tzn. mogę wymyślic parę teorii
psychologicznych ale to będą tylko teorie. Nie "poczuję" tego/

"Wyszła" córka, syn był drugi i w zasadzie uważam to za fajny układ -
teraz idę spytac vB-nową czy pamięta jak dowiedzioeliśmy sie o płci
drugiego dziecka (bo ja nawet nie).

Odpowiedź: przy porodzie. Przypomniała mi tylko, że w każdym przypadku
przeczuwaliśmy poprawnie płeć dziecka - pójscie ciąży w biodra było
wg.róznych "starych kobiet" sygnałem dziewczynki za pierwszym razem, zaś
"wysoko w brzuch" chłopca - i nawet imiona były juz gotowe. W drugim
przypadku NATYCHMIAST po urodzeniu stwierdziliśmy, że wybrane imię "NIE
PASUJE" do chłopca który się urodził - jakoś "wyglądał nam" na kogoś
innego i po kilku minutach nieco zakłopotanego gapienia sie na dziecko
(no bo przecież wcześnie coś ze soba ustaliliśmy) niemal jednocześnie
przerwaliśmy milczenie - nie on nie wygląda na Piotrka... idealnie
pasuje do wariantu alternatywnego ....

Może, gdyby drugim dzieckiem nie był to chłopiec tylko dziewczynka
byłoby nam przez chwilę trochę głupio: -eee znowu dziewczynka - to juz
znamy... Ale nie byłoby dramatu.
I tyle emocji.

Czy możesz jakoś mi dokładniej wyjaśnić jakim cudem wariant
"dziewczynki" był dla Ciebie niewyobrażalny/niepożądany?

pozdrawiam
vonBraun