moi drodzy,

chciałam podziękować wszystkim, którzy mi odpowiedzieli, ponieważ sproro mi
pomogliście. Potrzebowałam bardzo, żeby sytuację ocenił ktoś zupełnie z
zewnątrz, kto nie zna ani mnie, ani jego.
Wczoraj rozmawialiśmy na ten temat i powiem Wam, że bardzo mnie ta rozmowa
zdziwiła. Obawiałam się bardzo gwałtownej i oczywiście agresywnej reakcji z
jego strony, bałam się, że jak zwykle dowiem, się że przesadzam, tworzę
problemy itp. Usłyszałam natomiast, że mam rację! Zgodził się na wizytę u
terapeuty poleconego przez boniedydy. Bardzo na to liczę, bo w tym momencie
jest to moim zdaniem ostania deska ratunku dla naszego związku.
Jeszcze kilka słów wyjaśnienia. Ktoś pytał, jak to sie stało, że wczesniej
nie był cholerykiem a teraz jest. Zawsze nim trochę był, ale nie tak jak
teraz. Po za tym, przecież nikt z nas nie jest święty mnie też zdarza się
powiedzieć ku...., chodzi raczej o to, że teraz wpada w złość, a właściwie
totalnie traci rónowagę bardzo często i to czasami nawet z bardzo błahych
powodów. Jest w nim tyle złości, tyle agresji.
Chodzi wreszcie o to, że nie życzę sobie wysłuchiwać obelg (czasami wyjątkowo
chamskich) i uważam, że nic go nie usprawiedliwia jeśli to robi.
Problem leży też w tym, że on uważa, że mężczyzna sam powinien rozwiązywać
swoje problemy (odnoszę wrażenie, że mówienie o problemach jest dla niego jak
by przyznaniem się do porażki). Dlatego, jeśli dręczy go jakiś problem np. w
pracy to mi o tym nie powie, chyba że zostanie przyparty do muru (np. straci
pracę). Uważam, że to też jest chore i mam nadzieję, że wizyta u terapeuty
pomoże to zmienić,

pozdrawiam gorąco,
aga

--
Wysłano z serwisu Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/