(...)
> Kurcze, u mnie jest podobnie - laza mi po glowie jakies pomysly,
> wydaje mi sie ze fajne, ale gdy mam cos zrobic na zamowienie,
> to jedna wielka pustka! Zauwazylam tez, ze czesto ten pierwszy
> pomysl, jaki powstaje pod wplywem pierwszego impulsu,
> np. rzuconego tematu jest ok, a następne, takie przemyslane,
> wypracowane na sile, sa znacznie slabsze... :(
> Jestem wiec tez bardzo ciekawa, jak sobie z tym radzicie?
> Z jednej strony chcialabym jakos zapanowac nad swoimi myslami
> zwlaszcza tymi sluzbowymi ;)... a z drugiej strony - ten balagan
> jest calkiem mily (dla mnie). I wygodny, bo juz jest.
> Mam takie glupie odczucie - gdy pracuje nad projektem i mi nie idzie,
> mam wrazenie jakbym myslala tylko... samym czolem. Czuje
> straszna ciasnote (wiem, to idiotyczne, ale moze ktos tez tak ma??)
> .... A gdy wrzucam na luz, znikaja jakies bariery i te pare procent
> dzialajacych komorek szlaja sie swobodnie po calej glowie.
> To bardzo mile :)
> Tyle, ze kompletnie nad tym nie panuje!

Nie wiem czy to nie jest zwiazane z tzw. higiena umyslowa ( moze nawet
higiena pracy, uczenia sie). Kiedy szanujemy sie, a przede wszystkim
szanujemy wlasne mysli, pielegnujac wspomnienia, te wszystkie rzeczy ktorych
sie nauczylismy to raczej nie powinnismy miec problemow z pamiecia. To tylko
moje osobiste zdanie. Bo kiedys zatracilem te przyjemnosc ogrodnika, ktory
pielegnuje swoje pola wiedzy. Wraz z dojrzewaniem zaczalem mniej wagi
przywiazywac do pedantycznego wrecz traktowania spraw nauki (a tak powinno
byc), bardziej dajac sie ponosic emocjom, uczuciom (ktore rozpraszaja
mysli). Na pewno na to zlozyla sie niespelniona milosc; chyba tez zazdrosc z
nia zwiazana, ze inni w tym wieku maja kogos bliskiego a ja nie (cos ze mna
nie tak). Pozniej pojawilo sie takie rozumowanie: "a co mi tam", "nie
zalezy mi", "to jest nie wazne" itd.

> Ale mysle, ze z tymi artystami sie mylisz - przeciez oni rzadko
> pracuja na rozkaz - maja wprawdzie czasem narzucone jakies
> ogolne obowiazki (zamowienie na obraz, wiersz, teksty...) ale to
> nijak nie przypomina pracy normalnego smiertelnika.
> Raczej 'czuja' swoje projekty, niz pamietaja. Zreszta pamietaja
> wszystkie prace, stare, nowe, i projekty niezrealizowane,
> i swieze pomysly... wiec dziala u nich zarowno ta krotko-
> jak i dlugotrwala... Raczej maja pamiec wybiorcza - nastawiona
> tylko na pamietanie tego co zwiazane z wlasna tworczoscia.
> I niewiele wiecej. Malo jest artystow, majacych rachunki
> w porzadku ;)
> Latwo wiec im zapanowac nad wizjami, bo mysla tylko o nich.
> A my musimy wykazac sie pamiecia bardziej ogolna...

Kiedys przeczytalem artykul, w ktorym byla mowa o uposledzonych ludziach
odznaczajacych sie superpamiecia. Wiekszosc z nich zajmowala sie sztuka,
potrafila perfekcyjnie odtworzyc to co zapamietali. Zwykly czlowiek bez
zdolnosci artystycznych prawdopodobnie zapamietuje jedynie pewne szczegoly
drugiej osoby (cechy) takie jak kształt nosa, ust, barwa włosów, skóry itp.
Ciezko odtworzyc rzeczywisty wyglad na podstawie samych cech, zwlaszcza, ze
kazdy ze wzgledu na subiektywne postrzeganie inaczej odbiera (na inne cechy
zwraca uwage) druga osobe. Zeby nie byc goloslownym przytocze prosty
przyklad. Czasem widzimy ze ktos jest podobny do kogos i mowimy to osobie z
ktora akurat przebywamy. Osoba ta odpowiada, ze tak wcale nie jest. Kazdy
zwraca uwage na inne cechy przy rozpoznawianiu danej osoby. Artysta
natomiast potrafi zapamietac nieprzetworzony obraz, taki jaki jest w
rzeczywistosci. Dziala jak kserokopiarka. Normalnie czlowiek filtruje
informacje, zamienia na pewne uproszczone modele (cechy) i nastepnie
skladuje je w pamieci. Dzieki takiej zwiezlosci danych, po pierwsze nie
wiele trzeba poswiecac miejsca w pomieci na zapisanie cech, po drugie
szybciej pracuje mozg przy rozpoznawaniu drugiej osoby. Artysci natomiast
potrafia przechowywac szczegoly i wlasnei na tym polega ta superpamiec. Nie
nadaja temu co rysuja jakiegos semantycznego znaczenia, lecz odwzorowuja
wszystkie obiekty z rzeczywistosci na obraz w jak najmniej przetworzonej
postaci. Identycznie jest z artystami kreujacymi wlasne swiaty artystyczne.
Moga oni miec mysli nieuporzadkowane, ktore generuja duza ilosc wizji, a
dzieki superpamieci potrafia niczym aparat fotograficzny zapamietac klatke z
takiego "filmu".

> Wierzycie w cos takiego jak np. lecytyna?

Istnieje cos takiego. Jesli chodzi Ci o dzialanie, to sie nie znam. Ponoc
pomaga na pamiec, ale nikt nei bebni o tym, ze to jakas rewelacja.

pozdrawiam

PIT