Użytkownik "Dorita" <d...@t...pl> napisała:

> (..) Z badań wynika, że jedna
> trzecia dorosłych, którzy mieli ciężkie dzieciństwo, nigdy nie podniosła
> ręki na swoje pociechy.

Tylko powstaje pytanie w jaki sposob im sie to udalo? Czy bylo to czyms
naturalnym, czy byla to walka, uczenie sie, praca nad soba - ktorej to nie
musialoby sie wykonywac GDYBY to dziecinstwo nie bylo tak ciezkie.

> Czyz o nie pocieszjace?

Pocieszajace :)

> Chce przez to tylko powiedziec, ze wszyscy Ci, ktory nie mieli udanego
> dziecinstwa nie sa skazani na przegrane zycie.

Pewnie :) Z tym ze to wcale nie oznacza, ze podwazany jest "mit o
decydującej roli złego dzieciństwa" w dalszym zyciu. Po prostu czasem da sie
to "zlo" odwrocic, naprawic, zawalczyc o siebie itd.

Cbnet napisal o wybaczaniu - a wg mnie pewnych rzeczy nie wolno, nie powinno
sie wybaczyc. 4letni chlopiec zmuszany przez ocja tyrana np do zjedzenia
wlasnych odchodow. Jedna z "ciekawszych" form jego "ekspresji" - WYBACZYC?
Co to znaczy wybaczyc? Zapomniec, usprawiedliwic, rozgrzeszyc? Czy to, ze to
dorosle dzis 'dziecko' - pokaleczone przez zycie - nie wybacza, mowi tylko o
jego ograniczeniach co do wybaczania, czy jest w tym cos wiecej? Jak
wybaczyc bez minimalnego poczucia skruchy przez oprawce? Nawet podczas
spowiedzi do rozgrzeszenia konieczne jest przyznanie sie do swoich grzechow
i szczery zal. Wiec co, nasze zycie nadal ma byc uzaleznione od tyrana - bo
nie sposob wybaczyc skoro ten nie wyraza zalu (wrecz smieje sie z obecnych
problemow) - a zakaladajac, ze nie ma uwolnienia bez wybaczenia wiazemy sie
z tym co nas dusi na wieki. No, moze nie na wieki - "tylko" do czasu az
tyran ehkem zrozumie swoj blad i bedzie go zalowal - a w zwiazku z tym my
mozemy zaczac pracowac nad wybaczeniem.

IMO nie powinno sie uzalezniac swojego przyszlego zycia od wybaczenia - bo
mozna utkwic na amen. A pewnych rzeczy nie da sie i nie powinno
usprawiedliwiac/rozgrzeszac. Chyba, ze sprawca RZECZYWISCIE zrozumie i
naprawde zaluje.

Melisa