>
> Myślę, że w całej tej sprawie nie chodzi o aspekt małżeństwa
> różnowierców, lub osoby religijnej z ateistą pod względem
> prawnym, bo to jest do przeskoczenia, tylko czy taki związek
> ma szansę bycia udanym. Myślę, że w takim związku istotne
> jest, by ateista nie bronił żonie wychowywania dzieci w
> wierze katolickiej i jednocześnie nie podważał u dzieci
> spraw religijnych. Jeśli już teraz kłócą się w kwestii
> dzieci, to oznacza, że on nie akceptuje takliego
> wychowywania dzieci i upatruję w tym źródło poważnych
> konfliktów. Czym jej wiara i jego niewiara jest silniejsza,
> tym konflikt moze okazać się większym i nie do unikniecia.
> Szkoda, ze do kwestii wiary nie podchodzi sie w życiu
> bardziej indywidualistycznie, dając faktycznie ludziom
> możliwość wyboru. Nie ma nic zdrożnego w tym, ze matka
> przekaże ich dzieciom nauke o wiarze a on nie rozumie, ze w
> ostateczności to dzieci same, gdy dorosną same dokonają
> wyboru w co wierzyć i czy w ogóle.
> Nie uważam, by osoba nie czująca w sobie wiary ani istnienia
> Boga powinna zabraniać swoim dzieciom wierzyć, ponieważ
> często sama wiara sprawia, ze ludzie stają sie lepsi nawet,
> gdyby mialo się okazać, że Boga nie ma.
> Darek
>

Zgadzam się z Tobą - ja tylko poruszyłam jedną strone medalu
Kinga