Przekopsnęłam z filozofii - długie, ale fajne :-)


Dnia Fri, 3 Oct 2008 22:41:51 +0200, Jax napisał(a):

> Witam
>
> Jest pewien niuans drabiny partnerskiej jaki warto sobie uświadomić - jest
> to zaniedbanie.
>
> Drabina partnerska to mechanizm regulacji między człowiekiem a wszystkim co
> posiada (opiera się on na uczuciach odbiorców działań, które podprogowo
> (prawdopodobnie to rodzaj telepatii) dokonują wpisów w duszach autorów
> działania). Zasada jest taka: jesteśmy my i jakiś partner (instytucja lub
> istota lub rzecz) i jeśli jesteśmy bardziej moralni od tego partnera, to
> kolejny partner (ale tego samego typu) będzie lepszy od poprzedniego. I
> odwrotnie: jeśli byliśmy mniej moralni od naszego partnera (instytucji lub
> istoty lub rzeczy), to to kolejny nasz partner (ale tego samego typu)
> będzie gorszy. Czyli praktycznie zawsze dąży się do podobnego (dobry do
> lepszego, gorszy do gorszego).
> Przykłady: 1) w przypadku dziecka: jeżeli będzie ono bardziej moralne od
> swoich rodziców, to w kolejnym życiu (niekoniecznie na Ziemi) będzie miało
> lepszych rodziców, jeśli dobrze będzie używać swoje zabawki, to będzie je
> miało coraz lepsze (zarówno w tym jak i w przyszłym życiu). 2) w przypadku
> dorosłego: jeśli będzie bardziej moralny od swojego własnego ciała, swojego
> umysłu, partnera życiowego, dziecka, psa, samochodu, komputera, to kolejni
> jego partnerzy będą bardziej doskonalsi od obecnych (ciało ładniejsze i
> zdrowsze (w kolejnym życiu), umysł bardziej bystry, ludzie milsi i
> uczynniejsi, komputery szybsze i z lepszym oprogramowaniem, samochody
> niezawodniejsze i bardziej wypasione itd.).
>
> Należy zwrócić uwagę na wysoką ,,rozdzielczość" tego mechanizmu - odrębnej
> klasyfikacji podlega każdy typ instytucji, osoby, zwierzęcia i rzeczy.
> Odrębnej klasyfikacji podlegają nawet określone cechy tych partnerów (cechy
> osobowościowe i cechy użytkowe), tak, że w przyszłości zawsze spotyka
> człowieka to na co sobie zapracuje. Więc nie wystarczy być dobrym dla
> rodziców, by mieć gwarancję, że będzie się mieć dobrego małżonka czy udane
> dziecko - to są różne sprawy. W przypadku drabiny partnerskiej często
> podlega się obciążeniom karmatycznym z poprzednich żyć, czyli skutkom
> własnego działania (konkretniej: wzbudzanym u innych uczuciom) względem
> określonych (typów) partnerów w poprzednich życiach. Drabina partnerska to
> jedyna znana mi teoria która racjonalnie tłumaczy życiowe losy. Dlatego
> warto mieć ją na uwadze jeśli chodzi o obecne jak i przyszłe życia.
>
> Drabina partnerska dba przede wszystkim o komfort psychiczny tego co
> posiadamy (bardziej moralni partnerzy otrzymają bardziej moralnych
> partnerów i na odwrót). Dlatego należy zwrócić uwagę na zaniedbywanie
> ludzi, zwierząt i rzeczy. Zaniedbywanie może przybrać formę 1) zaniechania
> używania lub 2) zbyt intensywnego używania lub 3) zaniedbania stanu
> ogólnego.
>
> Jeśli chodzi o marnowanie dostępnych możliwości, to najbardziej klarownie
> widać to na przedmiotach użytkowych. Ze wszystkich rzeczy jakie się posiada
> należy korzystać jak najracjonalniej - czyli należy je eksploatować
> najefektywniej w granicach ich wytrzymałości. Czemu to takie ważne? Z tej
> prostej przyczyny, że gdy marnuje się potencjał jakichś rzeczy (wcale ich
> nie używając lub za mało ich używając), to dysponent przedmiotu zostaje tym
> obciążony karmatycznie - konkretnie obciąża go uczucia bezczynności, nudy,
> frustracji, odrzucenia i marnotrawstwa czasu wyzwalane w nieużywanych
> przedmiotach i kierowane do aktualnego dysponenta. Tyle negatywnych,
> licznych i często długotrwałych uczuć trzeba będzie doświadczyć w
> przyszłości - oczywiście im więcej takich przedmiotów tym gorzej. Oprócz
> tych negatywnych uczuć trzeba będzie zapłacić w przyszłości za zmarnowanie
> możliwości przykrym uczuciem braku stosownej możliwości.
>
> Co to może oznaczać w praktyce? Przykładowo: ktoś ma komputer i używa go 1
> godzinę tygodniowo, to oznacza, że w przyszłości (w tym lub w przyszłym
> życiu) doświadczy przykrego uczucia braku dostępu do komputera nawet pomimo
> bardzo silnych chęci by go mieć. Jeszcze gorzej jest gdy ten komputer stoi
> sobie bezczynnie podłączony do Internetu, lub gdy jest w nim napchane pełno
> nieużywanych programów, nieoglądanych obrazków czy filmów i niesłuchanej
> muzyki. Tak samo może być np.: z nieużywanym telefonem komórkowym, zbędnym
> samochodem, nieużywaną lampą - za to wszystko czeka właściciela (lub
> dysponenta) nauczka. Nie życzę nikomu posiadania niezamieszkałego domu, bo
> cena za to jest dość oczywista - problemy mieszkaniowe w przyszłości
> (szczególnie w przyszłym życiu).
>
> Prawdopodobnie tak samo wygląda sprawa z marnotrawieniem możliwości jakie
> daje cywilizacja - publicznie dostępne: obiekty, rzeczy, programy,
> materiały i usługi. I jeśli ktoś ze śmiechem powie: "No co ty! Przecież
> cały świat idzie do przodu! Jak nas dopadną braki?" - wtedy warto rozważyć
> istnienie takich rejonów które określa się "trzecim światem" szczególnie w
> kontekście przyszłego życia (które jest niemal pewne jak kolejny wschód
> słońca).
>
> Kwestia posiadania kilku przedmiotów jednego typu i efektywne korzystanie
> jedynie z najlepszego (np. jednego z pięciu telefonów, komputerów,
> samochodów czy lamp). Plusem jest nie marnowanie określonych możliwości
> cywilizacyjnych, ale i tak za marnotrawstwo potencjału pojedynczych
> przedmiotów i wzbudzanie w nich negatywnych uczuć trzeba będzie zapłacić.
> Ja bym zgadywał, że zapłatą będzie życie w zaawansowanej cywilizacji i
> odczuwanie braku możliwości nabycia przedmiotów określonych typów, a przy
> tym życie bez wiedzy jak samodzielnie działać (np.: jak się skutecznie
> rozwijać, albo jak samodzielnie prowadzić interes) i braku zewnętrznego
> ukierunkowania twórczego (np.: brak szkół czy brak możliwości pracy
> zarobkowej w cudzej firmie). Pewną zaletą tego, że się wykorzystuje
> najlepszy przedmiot z kilku posiadanych jest to, że po "odbębnieniu" pokuty
> (odczuwania braku możliwości użycia takiego przedmiotu) na kogoś takiego
> spadnie "z nieba" przedmiot o zaawansowaniu proporcjonalnym do tego
> ostatnio efektywnie używanego - czyli, że (najprawdopodobniej) nie trzeba
> będzie się dorabiać z wczesnymi wersjami określonego typu przedmiotów (co
> wiadomo często daje się we znaki).
>
> Jak się wydaje gromadzenie ,,zbiorów kolekcjonerskich" ma sens jedynie
> wtedy, gdy są one udostępniane dla szerszej publiki, bo inaczej to
> marnotrawstwo posiadanych środków.
>
> Jak uniknąć takich obciążeń karmatycznych? Najlepszy sposób, to zacząć
> używać te marnotrawione przedmioty. Jednak nie na wszystko jest dość czasu,
> więc gdy używanie jest niemożliwe lub nieracjonalne należy rozważyć
> udostępnienie innym tego czego nie można wykorzystać, więc można: pożyczyć,
> wynająć, sprzedać, zrobić komuś prezent. Własne kolekcje różnych plików
> można przygotowywać i udostępniać - bardzo łatwo w p2p, trudniej przez
> tworzenie stronek www, można też udostępniać pulpit roboczy własnego
> komputera - tak by udostępniać funkcjonalności komercyjnych programów (ale
> nie tylko ich). Jest to jak najbardziej moralne i logiczne, bo optymalizuje
> wykorzystanie zasobów cywilizacji w przeciwieństwie do złego prawa
> ludzkiego, które tego zabrania - tak jakby udostępnianie własnego samochodu
> czy telewizora było czymś odmiennym. Przy okazji udostępniania czegoś innym
> wychodzi na jaw rzeczywista wartość tego co się gromadzi, bo niektóre
> trzymane rzeczy są tak marne, że wstyd to pokazywać - to jest
> ,,otrzeźwiałka" wszelkich melancholicznych (jednak sprzecznych z sumieniem)
> zapędów i wskazóweczka by jednak starannie dobierać to co chce się
> gromadzić (znowu: nie iść na łatwiznę).
>
> Kwestią problematyczną jest trzymanie rzeczy które potencjalnie mogą się
> kiedyś przydać - należy świadomie rozważyć, czy ktoś akceptuje konsekwencje
> wynikające z rzeczywistego marnotrawienia takiego potencjału przez długi
> czas. Moja propozycja jest taka: jeśli nie wiadomo kiedy może się coś
> przydać, to wyznaczyć maksymalny czas bezużyteczności danego przedmiotu, a
> po jego upłynięciu podjąć działanie zmierzające do moralnego pozbycia się
> go - czyli przekazania go do użytku komuś innemu, jeśli to się nie uda
> można przechowywać przedmiot dalej, bo (prawdopodobnie) jest to lepsze niż
> wywalenie na śmietnik. Z kolei gdy wiemy że coś rzadko się przydaje
> najlepiej jest sprawdzić, czy opłacalnym było by okazjonalne wynajmowanie
> potrzebnego przedmiotu zamiast przechowywania go (w praktyce zawsze lepiej
> rzadko wypożyczać niż kilkakrotnie płacić za przechowywanie (strata
> miejsca, kary za marnotrawstwo i za wzbudzanie złych uczuć)).
>
> Jeśli chodzi o umysł to nie ma rady: albo się go ćwiczy i rozwija, albo
> będzie coraz bardziej ograniczony.
>
> Analogicznym tępionym przez drabinę partnerską aspektem jest marnotrawstwo
> zasobów przez ich zbyt szybkie zużycie, np.: marnotrawstwo jedzenia przez
> obżarstwo, celowe trucie ciała chemikaliami (papierosy, alkohol,
> narkotyki), nadmierne sypanie proszku do szorowania. Jednak pozostaje
> zagadką mechanizm obciążania karmy w przypadkach takich jak: marnotrawienie
> jedzenia przez obżarstwo czy zbyt dużego sypania proszku do szorowania, bo
> teoretycznie nie powinno to wzbudzać negatywnych uczuć w samym jedzeniu czy
> proszku do szorowania.
>
> Zagadką jest jak jest piętnowanie bezsensownego działania, które jest formą
> marnotrawstwa.
>
> Uczuciowy mechanizm obciążania karmy działa również w przypadku
> zaniedbywania partnera (instytucji, istot czy rzeczy). Zaniedbywany partner
> uświadamia to sobie i to wyzwala w nim uczucia, które obciążają karmę temu
> co zaniedbywa (będzie on musiał doświadczyć za to odpowiednich
> nieprzyjemnych uczuć). Zaniedbywanie może dotyczyć stanu fizycznego (np.:
> brudne ciało (własne), brudne dzieci czy przedmioty, głodne dzieci czy
> głodne zwierzęta, brudne mieszkanie), lub stanu emocjonalnego (np.:
> izolowani lub ignorowani lub terroryzowani lub wyzyskiwani ludzie lub
> zwierzęta, nieużywane lub przeciążone eksploatacyjnie przedmioty).
>
> Podobny problem dotyczy marnotrawstwa jakichś zasobów przez rodziny czy
> całe cywilizacje (np.: marnowanie potencjału poszczególnych ludzi - w
> szczególności ignorowanie i izolowanie wybitnych (lecz niewygodnych)
> naukowców, marnotrawstwo przyrody przez jej bezsensowne trucie i przez
> politykę jej rabowania).
>
> Należy zwrócić uwagę na konsekwencje istnienia tego mechanizmu drabiny
> partnerskiej: Ona popiera specjalizację, bo dokonując strategicznych
> wyborów o używaniu jednych przedmiotów (lub programów) rezygnuje się z
> użycia innych (których jest się właścicielem lub które są dostępne w
> sprzedaży (to też ma znaczenie, ale mniejsze)), to oznacza, że o ile
> prawidłowo się ich używa to w przyszłości trafia się na doskonalsze wersje
> narzędzi określonych typów (postęp zewnętrzny) i sprawniej się je
> obsługuje oraz zna się więcej trików branżowych (postęp wewnętrzny). I
> odwrotnie: Będzie się odczuwać brak lub niedoskonałości narzędzi z których
> użycia wcześniej się rezygnowało. Dodatkowo ciągle rośnie bariera
> technologiczna którą trzeba pokonać by wystartować w nowej dziedzinie
> (rozwój wiedzy i narzędzi). Będzie też trudność w penetracji nowej
> dziedziny wynikająca z braku ,,predyspozycji" i posiadania innych nawyków
> (być może, że predyspozycje to tylko zsyntetyzowane do intuicji
> doświadczenie z minionych żyć i doświadczeń). Z tym wszystkim trzeba będzie
> się uporać za każdym razem gdy ktoś zmieni strategiczny kierunek swoich
> działań (w tym, czy przyszłym życiu). Normalnie się to objawia w ten
> sposób, że początkowo obiektywnie brak możliwości technicznych by
> wyprodukować doskonały produkt (wtedy ludzie się użerają z wadami
> technicznymi), lub że początkujący nie ma pojęcia jak zdobyć przedmiot
> danego typu i zadowalających właściwości lub, że początkujący nie ma
> odpowiedniej ilości kasy by kupić coś dobrego.
>
> Warto więc dobrze przemyśleć przynajmniej strategiczne kierunki swoich
> własnych działań i inwestować swój czas tylko w to na czym komuś
> rzeczywiście zależy i co rzeczywiście jest dla kogoś wartościowe. To
> zalecenie jest szczególnie na miejscu na planecie na której bycie dorosłym
> często oznacza brak jakichkolwiek wymagań wobec siebie, czyli robienie
> wszystkiego pod obce dyktando, a gdy brak obcych wymagań uprawiane jest
> lenistwo.
>
> Jeśli się nad tym zastanowić to trzy przedstawione aspekty drabiny
> partnerskiej (piętnowanie nieużywania, przeciążenia i zaniedbania stanu) są
> bardzo moralnym sposobem karania za zaniedbywanie posiadanych zasobów. Na
> to, że jest tak w istocie wskazują:
> 1) logika: jeśli ma być sprawiedliwość, to Bóg musi jakoś tępić
> marnotrawstwo i zaniedbanie, które przecież jest złem,
> 2) wewnętrzny kompas moralny (sumienie) podpowiada każdemu, że jest to
> sprawiedliwe,
> 3) najprawdopodobniej nic równie sensownie nie tłumaczy losu ludzkiego,
> 4) zdumiewające, inteligentne zapominanie. Zapominanie polega na utracie
> dostępu do nieużywanych informacji - czyli po prostu informacje których się
> nie używa (nie przywołując o nich wspomnień), są blokowane i po pewnym
> czasie ciężko z powrotem uzyskać do nich dostęp (tu pomocne są skojarzenia
> i uczucia). Jednak pamięć ludzka chyba nie do końca zachowuje się jak
> drabina partnerska, bo: Jak wytłumaczyć gdy coś nagle ,,wyleci z głowy" choć
> przed chwilą się o tym myślało? Albo: Czemu kary za nie używanie zasobów
> pamięci dla wielu ludzi są stosunkowo rzadko są dotkliwe (ogromna ilość
> zapominanych informacji i rzadkie uporczywe główkowanie by odzyskać część z
> nich)? - prawdopodobnie tak jest tylko wtedy gdy ktoś się obija, zaś
> obiektywnie normalna sytuacja to częste zmaganie się z problem
> niewystarczającej pamięci (w normalnej sytuacji każdy powinien rozwijać się
> umysłowo samodzielnie, a nie tylko polegać na wymaganiach zewnętrznych,
> które z definicji nie mogą być optymalne).
> 5) ,,wprawa" lub ,,biegłość" - im częściej dany rodzaj (nawet trywialnej, ale
> szczególnie nietrywialnej) czynności się wykonuje, tym jest to łatwiejsze i
> odwrotnie - to co się robi rzadko trudniej wykonywać sprawnie - jest to
> inteligentny mechanizm dostosowawczy.
>
> Logicznym jest, że zapominanie i ,,wprawa" są dowodem, że algorytmy zupełnie
> porównywalne do drabiny partnerskiej działają w rzeczywistości i są
> namacalne dla każdego człowieka.
>
> Istotną cechą zapominania i ,,wprawy" jest to, że te inteligentne mechanizmy
> działają w sposób przezroczysty (nieodnotowywany) dla człowieka -
> odczuwalne są tylko skutki - drabina partnerska ma tą samą cechę. Ponadto
> każdy dorosły który chce zdecydowanie przeciwstawić się algorytmowi
> zapominania i faktowi braku ,,wprawy" musi podjąć długotrwałe i świadome
> działanie - więc jasnym jest, że by wspinać się skutecznie po drabinie
> partnerskiej również trzeba się wysilić i postępować wbrew lenistwu
> posiłkując się inteligencją, wyobraźnią i sumieniem. Jest to tym bardziej
> zrozumiałe gdy weźmie się pod uwagę problemy takie jak: ,,dotarcie z domu do
> pracy" lub ,,napisanie programu komputerowego dla księgowości". W obu tych
> przypadkach najłatwiejsze rozwiązanie nigdy nie przyniesie pozytywnego
> wyniku, czyli chaotyczne łażenie w różnych kierunkach nigdy nie zaprowadzi
> z domu do pracy, a przypadkowe klepanie klawiatury również nigdy nie
> zaowocuje napisaniem programu dla księgowości (o takich bajkach jak
> przypadkowa ewolucja już nawet nie wspomnę). Dlatego ten co chce poprawić
> swój los w znaczący sposób musi podjąć świadome, inteligentne i długotrwałe
> działanie inaczej nic się nie poprawi, a wręcz przeciwnie będzie dotkliwa
> nauczka za marnotrawstwo potencjału i brak optymalnego działania.
>
> A co z tym, że ludzie powszechnie nie znają mechanizmu drabiny
> partnerskiej? Mają pewną wskazóweczkę: sumienie im podpowiada, żeby dbać o
> to co się ma (religia jest ponad te życiowe drobiazgi i operuje ogólnym
> pojęciem nieuzasadnianej dobroci i miłości - to twierdzenie jest tylko
> oparte o wskazówki sumienia). Brak logicznego uzasadnienia takiej postawy
> jest tylko w prymitywnych cywilizacjach takich jak ziemska, normalnie
> takie sprawy zostały drobiazgowo zbadane w każdej wolnej cywilizacji. Poza
> tym nieznajomość prawa nie wyłącza z pod jego mocy.
>
> z totaliztycznym salutem
> Jax


Bardzo mi się podoba.