Ten problem nurtuje mnie od 9 miesięcy. Od tej pory spotykam się z chłopakiem,
z którym świetnie się dogaduje. On mnie wspiera i pomaga mi. Jest moim
najlepszym przyjacielem. Jest jednek ode mnie o 7 lat starszy. Moi rodzice mają
do tego wielkie "ale". Ja mam się uczyć, a nie zabierać za staruchów. Ale to
nie o to chodzi. Nawet z nim nie chcą porozmawiać, poznać go. Mój ojciece
uderzył mnie ostatnio za to, że mimo zakazu spotkałam się z nim. Nasi
przyjaciele uważają, że zachowujemy się jak stare dobre małżeństwo, bo nigdy
się nie kłócimy, rozmawiamy o wszystkim. Moi rodzice sami już nie okazują sobie
uczuć, jeśli one jeszce w nich pozostały. Nie potrafią mnie zrozumieć, nawet
nie chcą. Moje zdanie się nie liczy. Tak ma być i koniec. Ale ja kocham mojego
chłopaka. Co mam robić? Oszukiwać ich i pozostać szczęśliwa, ale z wyrzutami
sumienia, czy poświęcić to uczucie dla moich rodziców. Potraktujcie to poważnie
i pomóżcie mi, choć mam 16 lat. Ja nie mogę się dogadać za bardzo z
rówieśnikami, wolę poważniejszych ludzi. Różnicy siedmioletniej wogóle nie
odczuwam... Proszę, wyraźcie swoje zdanie...

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl