Wydaje nam się egoistycznie iż świat taki jaki go postrzegamy jest taki jakim go
odbieramy. Ale gdy pozbędziemy się tego narcystycznego podejścia, jakbyśmy byli w
centrum wszechświata najważniejsi i spojrzymy na pszczółkę czy mrówkę, pomyślimy
bardziej empatycznie czyli od strony pszczółki czy mrówki.
To dochodzimy di tegi iż te istotki mają inne oczy i inne czułki niż ludzie, a nawet
posiadają skrzydełka.
O czym to świadczy, spewnością o tym że stworzonka te inaczej odbierają świat
widzialny który my postrzegamy.
Lub wystarczy zaburzyć mózg narkotykiem i widzimy, matkę która z kością włożoną we
włosy, tańcuje z jakimiś królikami przy ognisku na środku pokoju.
Tak więc pojawia się pytanie i to bardzo dolegające, czy świat jest tym jedynie jaką
do niego przystawimy świadomość odbioczą, a dla każdej świadomości będzie inny, czyli
nie istnieje naprawdę.
Dla mrówki możemy być wielkimi potworami, które ciągle depczą mrowiska, okropnie
ochydnymi dewastatorami mrowisk, dla kijanek wogóle nie jesteśmy widzialni, bo za
małe to żyjątka by nasz ogrom dostrzegły, czyli w ich świecie nie istniejemy, dla
muszek które żyją kilka godzin i ich cykl metaboliczny jest tak szybki że człowiek
jest odbierany jak kamień w swojej nieruchomości metabolicznej , jesteśmy martwą
rzeczą. A jeśli kamienie żyją tylko my mamy za szybki metabolizm by były dla nas
czymś żywym, jak my dla muszek.?
W tej perspektywie nie ma możliwości aby świat istniał, więc nie bądźmy tacy pewni w
swym egoiźmie że jesteśmy tacy wyjątkowi, być może zajmujemy tylko przestrzeń swojej
świadomości i jak fizyka kwantowa głosi, pływamy w kalejdoskopie fal, które to z tego
kalejdoskopu wyłaniają nam światy odpowiadające naszemu postrzeganiu.???