Problemy, oczywiście wszyscy je mamy z tym, że jedni radzą sobie z nimi
lepiej, inni, jak ja - wcale.
Jakiś miesiąc temu odkryłem, że ozdóbki na
moim ciele, zwane potocznie pipeprzykami, a bardziej fachowo znamionami
barwnikowymi, to nie tylko problem kosmetyczny ale również realne i chyba
poważne zagrożenie rozwoju nowotworu. Oczywiście, natychmiast zapisałem
się na wizytę u dermatologa, którą miałem umówioną za kilka dni. Te dni
oczekiwania były dla mnie koszmarem, w czasie którego czarne wizje
przeplatały się z którkotrawałymi momentami euforii. Było dośc czasu aby
przeczytać chyba wszystkie dostępne w sieci materiały na ten temat, co jak
łatwo się domysleć, dolało tylko oliwy do ognia. Wszystko pasuwało jak
czarna układanka: mam jasną cerę, niebieskie oczy, liczne znamiona i
oparzenie słoneczne w dzieciństwie.
Zamiast wspierać swojego synka, który właśnie zaczynał swoj nowy etap w
życiu - pójście do żłobka, myślałem tylko o swoim Problemie.
W czasie wizyty u lekarza dowiedziałem, się, że nie ma na razie żadnego
problemu, Pani doktor nie widzi nawet podstaw do profilaktycznego usunięcia
żadnego i zmoich znamion i zaprasza mnie na wizytę za rok.
Niestety po krótkim okresie czarne myśli wracają jak złowrogi bumerang. "A
może coś przeoczyła ?" "Jakoś tak badała po łebkach .."
Umówiłem się do innego lekarza, u którego nie dowiedziałem wiele więcej, w
zasadzie tyle, że mam przyjść za poł roku i w przyszłości mogę pomysleć o
usunięciu niektórych znamion. Odniosłem kolejny raz wrażenie, dziwne
wrażenie, że takie badanie nic nie daje a wszystko jest kwestią
przypadku/losu/Boga.

Dziś mija miesiąc a czarne myśli nie mijają. NIekiedy tylko udaje mi się
zapomnieć na kilka godzin, czasami cały dzień. Prawde powiedziawszy dalej
nie wiem jak duże jest ryzyko zachorowania w moim przypadku i kiedy to
nastąpi.

Czy jest to kwestia kilku miesięcy, roku, dwóch lat ? Czy przy zachowaniu
wszystkich środków ostrożności mam duże szane na długie życie ??
Wiem, że prawdopodobnie na tak postwione pytanie nigdy nie znajde
jednoznacznej odpowiedzi i to jest właśnie najgorsze. Niepewnośc dnia
jutrzejszego doprowadza mnie do skraju załamania nerwowego.

Mam 30 lat żone i 3 letniego synka, chciałbym doczekać choć do chwili kiedy
pójdzie pierwszy raz do szkoły, do I komunii, może, jak się uda, do czasu
kiedy zda maturę...

Jak się z tego wszyskiego pozbierac, gdzie szukać pomocy aby to życie które
przede mną, nieważne jak długie, nie było prostą drogą do szpitala
psychiatrycznego ?