Witam Wszystkich,
Od kilku miesięcy jestem z mężczyzną, który odpowiada mi pod każdym
względem - intelektu, osobowości, hierarchii wartości, poczucia humoru,
etc., poza jednym wyjątkiem, który dla większości ludzi jest podstawą do
bycia z kimś, mianowicie - uczucia. On nie jest mi obojętny pod względem
emocjonalnym, często odczuwam coś "na kształt" miłości (trudno o tym pisać;
upraszczając - często wydaje mi sie, ze go kocham, jednak to uczucie po
kilku dniach mija by wrócić za jakiś czas, i tak w kółko), ale w większości
czasu czuję "tylko" (aż?) przyjaźń, szacunek, zaufanie. Tęsknię, kiedy go
nie ma, znakomicie się czuję w jego towarzystwie, niemniej jednak bardzo
często targają mną wątpliwości czy powinniśmy być razem. Na razie czekam na
rozwój sytuacji (nie okłamując go, wie o moich wątpliwościach), mam ogromną
nadzieję, że w końcu moje serce zabije w żywszym rytmie i będę w końcu mogła
powiedzieć z całą odpowiedzialnością i przekonaniem słowa "Kocham...", bo
cały czas podskórnie czuję, że nie wszystko jest tak jak być powinno. Ale
jeżeli przez kolejne kilka miesięcy nic się nie zmieni? Czy bazując na
uczuciach o których pisałam wcześniej, mogę kontynuować ten związek, być
może kiedyś go sformalizować?(on bardzo by tego chciał) Nie jestem z nim dla
wygody, pieniędzy (jest niezamożnym człowiekiem) czy z obawy się, że nie
znajdę nikogo innego. Jestem atrakcyjną kobietą, nie boje się też
samotności. Jesteśmy razem, bo on jest wspaniałym facetem, a przy tym
doskonale do siebie pasujemy. Ale co z uczuciami? Czy moga się jeszcze
pojawić, skoro przez tyle czasu nazego bycia razem pojawiały się jedynie
jego namiastki? (tak traktuję te chwilowe przypływy emocji). Z drugiej
strony, czytając tę grupę, patrząc na życie innych ludzi i słuchając
historii znajomych, zastanawiam się, czy tak naprawdę uczucie decyduje o
powodzeniu w związku (na dłuższą metę), czy małżeństwie. Ileż to razy
słyszałam historie w stylu "Wszystko było cudownie, byliśmy TACY
zakochani...zaczęło się psuć po kilku latach, kiedy okazało się, że zupełnie
do siebie nie pasujemy..." Może zatem chcąc zbudować trwały związek, warto
oprzeć się przede wszystkim na czymś stabilnym i bez wątpienia wartościowym,
zaś nie przywiązywać większej wagi do bicia serca, drżenia kolan, rumieńców
i tym podobnych?
Nikt z Was mi nie powie oczywiście co mam robic, nie takich odpowiedzi
oczekuję, bo decyzja i tak będzie wyłącznie moja. Chciałabym poznać Wasze
opinie - co zrobilibyście w takiej sytuacji.
Pozdrawiam serdecznie.
Katarzyna