Witajcie!!

Jakby tu zacząć...sama nie wiem. Od pewnego czasu ogarnęła mnie jakaś
beznadziejność i LĘK. Juz opisywałam tu na tej grupie swoje problemy i
pracowałam nad nimi wcześniej i powiodło się. Jednak przyszło cos czego się
wogóle niespodziewałam. Pozbyłam się lęku przed ludźmi....a teraz jakoś na
nowo wszedł. Bałam się ludzi, przez stres nie potrafiłam wypowiadac własnych
czasem słusznych wywodów, czasem może beznadziejnych, chociaż i tak żałuję,
ze ich nie wypowiedziałam. Boję się krytyki ze strony ludzi. Za 3 tygodnie
"obrona", a ja czuję sie jak małe dziecko, które ktoś weźmie za rączkę i jak
będzie źle to mnie pogłaszcze, uspokoi, powie dobre słowo. Chciałabym wybrać
się na podyplomowe studia. (akurat na to, jak nigdy fundusze mam), ale czy
to nie jest chęć przedłużenia bycia dzieckiem. Nikt własciwie z rodziny
niegdy mnie nie wyręczał... w większości sama dochodziłam do moich małych
sukcesików. Zresztą jako jedyna w mojej najbiższej rodzinie skończę studia.
U mnie wszyscy mają albo podstawowe albo zawodowe. Nikt mnie w tej rodzinie
nie rozumie i ciaglę podważa moje uważam słuszne pomysły ( tak żeby
zaspokoić ich pragnienia i moje). Jednak oni chcą zaspakajać tylko siebie.
Zresztą uważają, ze ich zawiodłam... też tak myślę, gdyż niespełniłam ich
marzeń (ich marzeniem było, żebym była grzeczna i robiła co oni powiedzą, bo
oni są najmądrzejsi). A tak naprawdę to mnie ich zdanie czasem przeraża i
śmieszy, bo jak można myśleć w tak "prosty" sposób. Babci nie podoba się
nawet jak jem chleb, dziadkowi przeszkadza to, że przyjechałam do nich na
rowerze i że z braku sił nie mogłam wrócić do domu to go zostałwiłam tam. No
i dziadek uznał, że jestem głupia i rozdarł się na mnie. Mama uwąza że jak
mogłam pisac pracę mgr na taki temat jak przecież ja o tym nic nie wiem.
Mojej mamie nic nie pasuje. Cokolwiek bym zrobiła zawsze źle. Ona nie
potrafi dojrzeć nic dobrego. Ehhh przykładów tu mogłabym wymieniać mnóstwo.
Im bardziej się kształcę tym bardziej oddalam się od mojej rodziny. Czy to
źle, jakoś nie potrafię tego pogodzić. Jestem jak na pograniczu ich swiata i
świata mojego i stoję w beznadziejności. Mam nie ułożone życie z rodziną i
jakoś nie potrafię sobie ułożyć życia prywatnego. Jestem zagubiona, boję się
pójścia do pracy, bo przed oczami widzę "BABSKO", które mnie zdołuje i że
jak małe dziecko ucieknę i rozpłacze sie i zachowam się .... no jak dziecko
w obliczu dorosłości. Kurka jakie to zagmatwane. Jeśli ma ktoś uwagi, bardzo
o nie prosze. Może musze się nad czyms zastanowić, ale nad czym???

Dziękuję

otucha