Wojna futbolowa

"W Ameryce Łacińskiej [...] granica między futbolem a polityką jest
niezmiernie wąska. Długa jest lista rządów, które upadły lub zostały
obalone przez wojsko, ponieważ drużyna narodowa poniosła porażkę.
Zawodnicy drużyny, która przegrała, są nazywani później w prasie
zdrajcami ojczyzny. Kiedy Brazylia zdobyła w Meksyku mistrzostwo
świata, mój kolega - Brazylijczyk, emigrant polityczny, był
zrozpaczony:>>Prawica wojskowa - powiedział - ma zapewnione co najmniej
pięć lat spokojnych rządów<<. W drodze do tytułu mistrzowskiego
Brazylia pokonała Anglię.
Wychodzący w Rio de Janeiro dziennik >>Jornal dos Sportes<<, w artykule
pt. >>Jezus broni Brazylii<< tak wyjaśnia przyczynę wygranej: >>Ilekroć
piłka leciała w stronę naszej bramki i gol wydawał się nieuchronny,
Jezus spuszczał nogę z obłoków i wykopywał piłkę na aut<<. Do artykułu
dołączono rysunki ilustrujące to nadprzyrodzone zjawisko" -tak Ryszard
Kapuściński opisywał namiętności towarzyszące futbolowi w książce pt.
"Wojna futbolowa". Jej tytuł był zresztą zainspirowany autentycznymi
wydarzeniami, do jakich doszło w 1969 roku - wojną między Hondurasem a
Salwadorem.
Wojna ta wybuchła 14 lipca 1969 roku. Jej bezpośrednią przyczyną stały
się mecze piłkarskie pomiędzy reprezentacjami obu krajów. Decydowały
one o awansie jednej z nich do mistrzostw świata, które miały się
odbyć w następnym roku w Meksyku. W rzeczywistości konflikt polityczny
między obydwoma państwami narastał od kilku lat i swoje apogeum
osiągnął w czerwcu 1969 roku. Wtedy to Honduras zażądał od Salwadoru,
aby ten przyjął z powrotem kilkaset tysięcy swoich obywateli, którzy w
poszukiwaniu pracy i ziemi nielegalnie przekroczyli granicę.
Nic więc dziwnego, że gdy piłkarze Salwadoru przyjechali do
Tegucigalpy na pierwszy mecz, kibice gospodarzy uprzykrzali im życie,
jak mogli - w noc poprzedzającą spotkanie urządzili pod hotelem
zajmowanym przez Salwadorczyków dziki koncert na blaszanych beczkach i
blachach, wybijali szyby kamieniami, strzelali z petard. Byli na tyle
skuteczni, że 8 czerwca 1969 roku zmęczeni i niewyspani piłkarze
Salwadoru przegrali 0 : 1. Obserwująca ten mecz w telewizji 18-letnia
Salwadorka Amelia Bolanios zastrzeliła się. Media i rząd Salwadoru
zrobiły z niej bohaterkę narodową - głosili, że dziewczyna zabiła się,
ponieważ nie mogła znieść upokorzenia swojej ojczyzny.
Tydzień później w San Salwador odbył się rewanż. Kibice Salwadoru
zasypali pokoje piłkarzy Hondurasu zdechłymi szczurami, zgniłymi
jajami, cuchnącymi szmatami, wybili wszystkie okna w zajmowanym przez
nich hotelu. Przed meczem na maszcie - zamiast flagi Hondurasu -
powieszono brudną szmatę. Po spotkaniu, wygranym przez Salwador 3 : 0,
wojsko odwiozło przegranych na lotnisko. Ale kibice z Salwadoru
pozostali bez ochrony. Bici i kopani, dręczeni, uciekali w stronę
granicy. Zginęły dwie osoby, kilkadziesiąt trafiło do szpitali,
spłonęło 150 samochodów.
Granica między obydwoma państwami została zamknięta, a miesiąc później
armia Salwadoru przekroczyła granicę z Hondurasem. Działania wojskowe
w wojnie futbolowej skończyły się 8 sierpnia 1969 roku, dzięki silnym
naciskom Organizacji Państw Amerykańskich. Zginęło w niej ponad trzy
tysiące ludzi, a oba państwa nie utrzymywały ze sobą żadnych stosunków
do 1972 roku. Oficjalnie wojna zakończyła się w 1980 roku podpisaniem
traktatu pokojowego.
Ostatecznie na mistrzostwa pojechał Salwador, który 3: 2 wygrał
trzecie, decydujące spotkanie rozegrane w Meksyku. W turnieju
finałowym rozegrał trzy mecze, stracił dziewięć bramek, nie zdobył
nawet jednej.
oprac. Piotr Żak na podstawie książki "Wojna futbolowa" Ryszarda
Kapuścińskiego (Czytelnik, Warszawa 1998)

http://www.charaktery.eu/artykuly/Psychologia-dla-Ci
ebie/1157/Psychologia-kopania/

........................

My też się tak zachowujemy groteskowo gdy chodzi o naród, czy też ten
Jezus, który broni brazyli, przecież to powtórka obronionego karnego
przez Boga, jak to ogłosił ostatnio biskup. Lub poseł pis, który
wypisywał że kibole bronią, jako jedyni, honoru ojczyzny bijąc ruskich.