[co to] Terapia Srodowiskowa

Liczba wypowiedzi w tym wątku: 8

« poprzedni wątek

następny wątek »

1. Data: 2006-12-28 20:45:34

Temat: [co to] Terapia Srodowiskowa
Od: "kedarby" <r...@p...onet.pl> szukaj wiadomości tego autora

WItam
Szukam wszelkich informacji nt terapii srodowiskowej

uprzedzam odpowiedzi - google nie pomoglo

pozdrawiam

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

Zobacz także

2. Data: 2006-12-28 21:29:25

Temat: Re: [co to] Terapia Srodowiskowa
Od: yoshi <y...@w...pl> szukaj wiadomości tego autora

a to nie tak dosłownie zmiana otoczenia w którym przebywa dana osoba ?
ja laik tak to rozumiem ;)

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

3. Data: 2006-12-28 21:52:15

Temat: Re: [co to] Terapia Srodowiskowa
Od: "Vicky" <b...@p...onet.pl> szukaj wiadomości tego autora

> WItam
> Szukam wszelkich informacji nt terapii srodowiskowej

Terapia środowiskowa to terapia, dotycząca konkretnego przypadku i
składająca się z wielu czynników.
Np w przypadku alkoholika będzie to : psychoterapia indywidualna,
psychoterapia grupowa, psychoterapia rodzinna, porada diagnostyczna, może
składać się z hospitacji krótkoterminowej i ambulatoryjnego leczenie
alkoholowych zespołów abstynenckich, czyli wszystko w najbliższym środowisku
osoby poszukującej pomocy co może przyczynić się do poprawy stanu jej
funkcjonowania.
Inna będzie terapia środowiskowa dla osoby niepełnosprawnej, inna dla chorej
psychicznie, inna dla przemocy w rodzinie itd....

Pozdrawiam
Vicky

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

4. Data: 2006-12-29 09:43:11

Temat: Re: [co to] Terapia Srodowiskowa
Od: "kedarby" <r...@p...onet.pl> szukaj wiadomości tego autora

> Terapia środowiskowa to terapia, dotycząca konkretnego przypadku i
> składająca się z wielu czynników.
> Np w przypadku alkoholika będzie to : psychoterapia indywidualna,
> psychoterapia grupowa, psychoterapia rodzinna, porada diagnostyczna, może
> składać się z hospitacji krótkoterminowej i ambulatoryjnego leczenie
> alkoholowych zespołów abstynenckich, czyli wszystko w najbliższym
> środowisku osoby poszukującej pomocy co może przyczynić się do poprawy
> stanu jej funkcjonowania.
> Inna będzie terapia środowiskowa dla osoby niepełnosprawnej, inna dla
> chorej psychicznie, inna dla przemocy w rodzinie itd....
>
> Pozdrawiam
> Vicky
>
dzieki za pomoc, a moze jakies zrodlo informacji, moze jakies materialy
musze z tego zrobic wyklad na 45 min, szczegolnie nacisk musze polozyc na
terapie osob niepelnosprawych

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

5. Data: 2006-12-29 09:57:11

Temat: Re: [co to] Terapia Srodowiskowa
Od: "Vicky" <b...@p...onet.pl> szukaj wiadomości tego autora

Rozwiązania terapeutyczne będące odpowiedzią na potrzeby niepełnosprawnych

1. Poradnictwo
Poradnictwo jest potrzebne ludziom we wszystkich obszarach ich aktywności ,
na całej drodze indywidualnego rozwoju. Towarzyszy człowiekowi w kolejnych
etapach życia pomagając rozwiązywać pojawiające się problemy. Poradnictwo
wspomaga , podtrzymuje , wspiera rozwój, przyjmując w zależności od sytuacji
charakter działań naprawczych bądź profilaktycznych . W ramach wspierania
rozwoju jednostki poradnictwo ma powiązania z podstawowymi działami
społecznymi: wychowaniem, nauczaniem, opieką, pomocą, polityką oświatową.
Szczególne miejsce w tym związku zajmuje wychowanie Przyjmuje się , że cele
wychowania i poradnictwa są wspólne, jednak przez wychowanie są one
postawione w sposób pierwotny , natomiast poradnictwu są dane w sposób
wtórny i w części wynikają z dysfunkcji nie tylko rozwoju jednostki ale i
samego wychowania. Poradnictwo nie ma występować jako argument w sprawach
wychowania, ale być możliwością i szansą wytwarzania kompromisu w sytuacjach
trudnych i konfliktowych z wychowawczego punktu widzenia.
W poradnictwie wyróżniamy :
. poradnictwo dydaktyczne ,
. poradnictwo wychowawcze ,
. poradnictwo opiekuńcze.
Czynności podejmowane w poradnictwie powinny uwzględniać pewne zasady,
zwłaszcza: właściwe rozpoznanie potrzeb , indywidualne podejście do osoby
radzącej się i jej problemu, odpowiednie wykorzystanie środków , dążenie do
aktywizowania klientów, dobrowolność , przystępność.
W zależności od stanu osoby radzącej się podejmowane są działania poradnicze
nastawione na prognozę , profilaktykę, optymalizację albo naprawę . Jest to
kryterium horyzontalne poradnictwa, które należy rozpatrywać łącznie z
kryterium wertykalnym, tzn. treściom i problemami. Swego rodzaju spoiwem
zamykającym się w całości , to co odbywa się w poradnictwie jest kryterium
wewnętrzne " czynności doradcy". O ile radzący się wnoszą do poradnictwa
treści i problemy a także swoje różne stany , to doradca poprzez swoje
czynności i osobowości próbuje im zaradzić, pomóc.
Wśród czynności poradniczych wymienia się :
. badania wstępne - informacje , wywiad, anamneza , wstępna
eksploracja potrzeb, problemu, trudności,
. diagnoza - wielospecjalistyczna : pedagogiczna, psychologiczna,
medyczna, logopedyczna,
. prognoza i program pomocy - w oparciu o konsultacje specjalistów i
dotychczas uzyskanych informacji o radzącym się ,
. informacja i porada wychowawcza - bezpośrednia dla zgłaszających
się o pomoc i pośrednia w postaci orzeczenia,
. aktywna pomoc wychowawcza - udzielania dziecku, rodzicom,
nauczycielom, instytucjom, nastawiona w przypadku dorosłych na kształcenie,
modyfikację postaw wobec dziecka, w przypadku dziecka na wspomaganie jego
rozwoju .
Poradnictwo powinno uwzględniać :
. profilaktykę - zapobieganie wszelkim nieprawidłowościom rozwoju,
. diagnozę - badanie przyczyn zaburzeń w zachowaniu , trudności w
nauce,
pomoc - organizowanie zespołów nastawionych na koordynowanie rozwoju i
wspomaganie go .

Psychoterapia to metoda leczenia przez świadome , planowe i systematyczne
oddziaływanie słowne oraz pozasłowne na psychikę chorego, w celu uzyskania
poprawy w jego stanie zdrowia fizycznego, a co za tym idzie poprawy
funkcjonowania psychospołecznego. W psychoterapii wyróżniamy zwykle trzy
poziomy , zależnie od stopnia jej intensywności. Pierwszy poziom
psychoterapii to poziom interakcji pomiędzy pacjentem a terapeutą. Polega
ona na rozwijaniu i budowaniu wzajemnej wrażliwości i empatii. Na tym
poziomie psychoterapia powinna być znana i stosowana przez cały zespół
medyczny jako część zawodowego przygotowania i praktyki . Tę powierzchowną
"podtrzymującą" psychoterapię możemy nazywać poradnictwem lub
przewodnictwem , albo jeszcze inaczej dostosowaniem do potrzeb osób , które
sytuują siebie poza medycznym modelem choroby. Jest ona powszechnie
użyteczna i z powodzeniem stosowana w poradnictwie rodzinnym przez kapłanów,
opiekunów socjalnych, a także psychologów i wszystkich, którzy mają
cokolwiek wspólnego z pacjentami czy opieką nad ludźmi . Drugi poziom
psychoterapii wymaga określonych umiejętności , których nabywa się w trakcie
odpowiedniego treningu. Terapeuta udziela wówczas swemu klientowi nie tylko
podtrzymujących porad i wskazówek, ale może sięgać również do ukrytych
motywacji, rozmawiać o perspektywach zmiany modelu życia i zyskiwać wgląd w
pokłady mechanizmów psychologicznych typowych dla procesów neurotycznych.
Trzeci poziom psychoterapii to postępowanie specjalistyczne, którego zasady
opanowują jedynie ci, którzy ukończą pełny kurs analitycznego treningu
psychoterapeutycznego w Instytucie Psychoanalizy w zakresie teorii
freudowskiej lub którejś z innych szkół psychoterapii. Na tym poziomie
pacjent może się spodziewać długoterminowej terapii, która odkryje wszelkie
wyparte i ukryte motywacje: terapia cofnie pacjenta do źródeł jego
neurotycznego stanu i zajmie się nieświadomymi mechanizmami , które wg
terapeuty stanowią przyczynę widocznych i uświadomionych zaburzeń. W ciągu
wielu lat wykształciły się różne kierunki teoretyczne psychoterapii, które
zaowocowały licznymi technikami i strategiami terapeutycznymi ( doradczo -
informacyjna, poznawczo - behawioralna, behawioralna, psychoanalityczna i
grupowa ). Najwięcej zwolenników zyskały na świecie podejścia elektryczne co
oznacza , że z różnych kierunków i szkół psychoterapeutycznych czerpie się
te techniki i metody, które mają zastosowanie do konkretnych pacjentów.
Wyróżnia się następujące rodzaje psychoterapii : psychoterapię podtrzymującą
( powierzchniową ) , głęboką lub wglądową ( psychoanalityczną ) ,
behawioralno - poznawczą, gestaltowską, logoterapię i wiele innych.
Psychoterapia powinno się przede wszystkim stosować w warunkach
ambulatoryjnych , bez odrywania pacjentów od ich codziennych zajęć .
Prowadzą je poradnie specjalistyczne , gabinety prywatne i ośrodki
terapeutyczne.

2. Pomoc psychologiczna.
Im bardziej kryzysowa sytuacja podopiecznego tym większe znaczenie nabiera
wizyta w domu . Bezpośrednie kontakty realizowane w miejscu zamieszkania są
głębokim wejściem w świat przeżyć podopiecznego. Aktywności tego typu wobec
rodzin problemowych to naprawdę praca dla najlepszych fachowo
omagających - wykwalifikowanych i posiadających szeroki zakres kompetencji
. Pomoc rodzinie problemowej powinna być również oddziaływaniem w zakresie
pedagogiki osób dorosłych oraz pomocą psychologiczną. Na pewno optymalną
formą byłaby tutaj terapia rodzinna. Trudne warunki finansowe ograniczają
tą możliwość. Można jednak , a nawet trzeba postarać się przynajmniej o
wprowadzenia wybranych czynników terapeutycznych , gdyż rodzina problemowa
jest najbardziej chorą formą podstawowej komórki społecznej, a więc wymaga
jakiegokolwiek leczenia. Realizacja tego zadania jest o tyle łatwa , że na
przykład terapia rodzinna gromadzi w swoich ramach wiele różnorodnych modeli
i technik a więc jest z czego wybierać. Można szukać tego co najlepiej
pomoże naszym podopiecznym. Idealnym rozwiązaniem jest oczywiście współpraca
z wykwalifikowanym terapeutą rodzin . Jednak każdy fachowo pomagający,
niezależnie od własnej specjalizacji, również potrafi wiele osiągnąć w
przywróceniu wewnętrznej spójności i stabilizacji rodziny problemowej.
Wystarczy pamiętać o podstawowych zadaniach , jakimi kierują się terapeuci
zajmujący się rodzinami :
. Celem interwencji jest modyfikacja patologicznych czynników w
obrębie systemów, jakie stanowi rodzina. Traktując rodzinę jako system,
ogniskują uwagę w taki sposób , że rozumieją zachowania osób należących do
tej rodziny. Destrukcyjne, negatywne zachowanie postrzegają po części jako
wynik nieprawidłowych mechanizmów i struktur w obrębie rodziny.
. Terapia ma poprawić relacje interpersonalne oraz zarazić
indywidualnym problemom w tej rodzinie .
. Klientem jest rodzina jako całość, dlatego w procesie
terapeutycznym i w interwencji socjalnej powinni uczestniczyć wszyscy jej
członkowie - spotkania i rozmowy trzeba prowadzić na jak najszerszym forum.
. Terapeutyczne oddziaływanie na rodzinę jest pracą absorbującą i
wymagającą posiadania zaawansowanych kompetencji. Musimy zdawać sobie sprawę
, że każde spotkanie z klientem jest zjawiskiem kompleksowym, w którym
dochodzi do rozwlekłej komunikacji werbalnej i niewerbalnej.
. Przydatne jest ustawienie rodziny jako systemu w odniesieniu do
obszerniejszych systemów : krewnych , szkoły, sąsiadów, zakładu pracy ,
parafii. Sposób wytyczania granic wobec tych podmiotów przez członków
rodziny mówi bardzo wiele o aktualnych problemach i o patologiach
występujących w obrębie tego grona. Taka perspektywa ujawnia również, jaki
jest zakres samodzielności i wolności w decyzjach podejmowanych przez
podopiecznych, a jaki wpływ wywierają czynniki zewnętrzne. Grupa
podopiecznych nie zawsze świadomie buduje normy rządzące jej zachowaniem,
obowiązujące reguły wcale nie muszą być wynikiem skonkretyzowanych
przemyśleń. Wiele reguł kierujących życiem rodziny pełni dosłownie funkcję
służebną wobec negatywnych skłonności, nałogów i patologii psychicznych tych
członków, którzy dzierżą w tej rodzinie władzę.
. Małżonkowie w rodzinie problemowej, a przynajmniej jedno z nich
pochodzą bardzo często z analogicznej rodziny, z takich samych uwarunkowań
socjalnych. Ich potrzeby, emocje, nastawienia, sposób wartościowania mają
bardzo długą historię i dlatego w wielu przypadkach okazuje się konieczne
zajęcie biografią klienta. Obserwując rozwój negatywnej kariery życiowej
większości klientów, trudno nie przyznać racji wywodzącym się z
psychoanalizy terapeutów uważającym, że to właśnie rodzice inicjują,
przekazują początki pewnych procesów, które są rozwijane w dorosłym życiu
ich dzieci, a nawet w poważnym stopniu to życie determinują - również
negatywnie.
Pomoc i wsparcie dotyczy zarówno ludzi chorych, ubogich głodnych , samotnych
i opuszczonych jak i bogatych, uczących się , pracujących, którzy nie
potrafią rozwiązać problemów hamujących ich rozwój. Praca socjalno -
wychowawcza jest szeroko rozumianą formą wsparcia odnoszącą się do opieki
medycznej jak i zaspakajania podstawowych potrzeb , tworzenia warunków
godnego życia, którego brak osobom tego pozbawionym : ale przecież wsparcia
również często potrzebują osoby fizycznie zdrowe, zamożne, wykształcone, a
nawet wolne, bezpieczne czy obdarzone miłością, aby to szczęście mogli nadal
pielęgnować , rozwijać oraz by mogli nieść je innym. Pomaganie , wspieranie
, wspomaganie , opieka to elementarne postawy społeczne konieczne w każdym
systemie społecznym . Niezależnie bowiem od różnicy w rozumieniu
poszczególnych, wyróżnionych powyżej pojęć, postawy o których mowa
charakteryzują się nastawieniami o charakterze prospołecznym, nakierowanymi
na optymalizację rozwoju, podtrzymywanie, ochronie, włączenie w zdrowe
społeczeństwo, kompensowanie braków i zaspakajanie potrzeb rozwojowych,
tworzenie korzystnych warunków i sytuacji życiowych, a także działaniach o
charakterze profilaktycznym. W tak szerokim ujęciu zachowaniami , których
celem jest wspieranie rozwoju jednostek, grup czy instytucji, interesuje się
szereg dyscyplin naukowych, choć integrują je subdyscypliną jest głównie
pedagogika społeczna wraz z jej fundamentalną dziedziną tj. pracą socjalną.
W zależności od rodzaju udzielanego wsparcia dzielimy go na :
. wsparcie informacyjne ,
. wsparcie emocjonalne,
. wsparcie materialne ( rzeczowe , finansowe ) ,
. wsparcie przez świadczenie usług,
. wsparcie w rozwoju.

3. Kontakty społeczne.
Następną szansą jest dla osoby niepełnosprawnej psychicznie możliwość
nawiązywania kontaktów z innymi osobami będącymi w podobnej sytuacji.
Pacjent znajduje się w otoczeniu gdzie nie będzie drastycznie odstawał od
pozostałych. Ma on szansę na znalezienie znajomości czy nawet przyjaźni,
które mogą zmniejszyć jego osamotnienie. Przestanie być jednostką ciągle
będącą w stanie konfrontacji z nieprzyjaznym mu światem.
Pozostawanie w przyjaźni z innymi, powiązanie wspólnymi celami wymagającymi
urzeczywistnienia, radość wspólnych usiłowań - oto nieodzowne warunki
rozwoju zdrowia psychicznego. Pojawia się zatem szansa, że osoba
niepełnosprawna psychicznie związana z jakąś instytucją będzie miała
możliwość do pełniejszego przeżywania siebie. Tożsamość społeczna takiej
osoby zostanie jaśniej dookreślona. Ukonkretnieniem tych postulatów w Polsce
są specjalne placówki rehabilitacyjne, które zostały nazwane Warsztatami
Terapii Zajęciowej.

4. Rola pracy i zajęcia .
Nacisk na zorganizowanie swojego życia wokół pracy jest tak znaczy, że
osoby nie pracujące są wyrzucane poza społeczeństwo i wtedy pojawiają się
zaburzenia trzeciorzędowe. Znaczenie tych nacisków możemy zobaczyć
posługując się metodą porównawczą, porównując osoby niepełnosprawne
psychicznie z takimi osobami w społeczeństwie, które nie są
nastawione na pracę - można zauważyć, że degradacja tych pierwszych
postępuje znacznie wolniej i nie przybiera tak dramatycznego wyrazu.
Rozwiązanie znajduje się w szukaniu takich form rehabilitacji osób
niepełnosprawnych psychicznie, które by pogodziły wartość pracy z wartością
jednostki jako takiej. Jest to postulat odmienny od starego pomysłu
rehabilitacji przez sztukę. Obecnie uważa się, że wybitni artyści mogą być
schizofrenikami lecz tworzą mimo choroby a nie dzięki chorobie. Praca jako
forma rehabilitacji ma być oparta na założeniu, że działania podtrzymujące
czy opóźniające są tak samo ważne jak leczące. Należy odróżnić zatrudnienie
od pracy. Zatrudnienie polega na wejściu w określoną reakcję,
często regulowaną przez prawo, z instytucją oczekującą
określonej pracy i zachowania, a w zamian opłacającej pracę i to
zachowanie. Praca natomiast jest pojęciem szerszym. Jest to działalność
celowa, wymagająca wysiłku, ma znaczenie społeczne, organizuje czas ale
wcale nie musi pociągać za sobą wynagrodzenia czy prawnie chronionej umowy.
To rozróżnienie jest istotne ponieważ osoby niepełnosprawne psychicznie
bardzo często nie są w stanie zatrudnić się, lecz są w stanie
pracować. Dlatego w działaniach rehabilitacyjnych osób niepełnosprawnych
psychicznie proponuje się im działania zastępcze. Są to takie formy zajęć
organizowanych dla tych osób, które oddziaływałyby na nich, jak
zatrudnienie nie niosąc równocześnie obciążeń właściwych dla zatrudnienia.
Są to formy gdzie całość zajęć i ich organizacja nie jest poddana naciskowi
praw ekonomicznych. Przykładowo odrzuca się w takiej formie nacisk na
wydajność pracy, która jest jedną z podstaw dzisiejszej ekonomii. Również
wynagrodzenie nie jest regulowane prawami rynku pracy, lecz decyzjami
opartymi na rozeznaniu możliwości placówek opiekuńczych i znaczenia
motywacyjnego dla rehabilitowanych
U podstaw rehabilitacji zawodowej leżą następujące przesłanki:
1. Każda osoba niepełnosprawna zachowuje określone funkcje i dyspozycje,
które po ich zidentyfikowaniu, ukierunkowaniu i usprawnieniu stają
się podstawą umożliwiającą podjęcie szkolenia zawodowego, a później
pracy zawodowej.
2. Żadna praca nie wymaga od osoby, która ją wykonuje zaangażowania
wszystkich jej sprawności zarówno psychicznych jak i społecznych.
Osoby niepełnosprawne w wyniku swej niesprawności nie tracą więc
wszystkiego. Zachowują one pewne dyspozycje i sprawności, które stanowią
podstawę podjęcia działań zmierzających do szkolenia zawodowego i
zatrudnienia. Czynnikiem wspólnym dla pracy i terapii zajęciowej jest po
prostu zajęcie. Jest to szczególnie ważne w przypadku pacjentów
psychiatrycznych, ponieważ to oni mają ogromne trudności ze strukturyzacją
i organizacją swojego czasu. Jeżeli czyjś wewnętrzny świat jest
zdezorganizowany i chaotyczny, to osoba taka będzie doświadczać
trudności w kształtowaniu zewnętrznej struktury, która wprowadza porządek i
stan przewidywalności do codziennego życia . Praca i działania pracopodobne
spełniają wiele ważnych funkcji. Są one źródłem :
1. Poczucia osobistego osiągnięcia i biegłości - poprzez
sprostanie, z sukcesem, zewnętrznym wyzwaniom
i spełnienie oczekiwań innych.
2. Możliwości zaistnienia w "normalnej " społecznej roli, a nie
roli pacjenta stanowiące antidotum dla stanu przewlekłej choroby.
3. Łatwego do określenia kryterium wyzdrowienia.
4. Poczucia tożsamości społecznej i określenia statusu.
5. Aktywności i kompetencji do nawiązywania kontaktów społecznych
.
6. Odnajdywania i korzystania z wsparcia społecznego.
7. Uzyskiwania zdolności do organizowania struktury dnia i
organizacji czasu.
8. Poprawy sytuacji materialnej.
Należy stwierdzić, że żadna inna czynność nie jest tak bogata i kompleksowa
w swoim znaczeniu psychologicznym, społecznym i materialnym jak praca i
działania zastępcze .
Według istniejących oszacowań ponad 87% niepełnosprawnych pracowało przed
zachorowaniem. Tylko niewielka część tych osób mogła powrócić do
zatrudnienia w swoim zawodzie lub przynajmniej podjąć jakąś prace zarobkową.
Tylko co piąty badany wskazywał na istnienie w jego przypadku potrzeby
rehabilitacji zawodowej, a jeszcze mniej (4,5%) było takiej rehabilitacji
poddanych. Nie trudno zauważyć, że wartość rehabilitacji psychiatrycznej
dokonującej się poprzez działania zastępcze jest niezwykle istotna w
leczeniu osób chorych psychicznie.

5. Rehabilitacja osób chorych psychicznie.
Rehabilitacja psychiatryczna to proces pomocy osobie niepełnosprawnej
fizycznie lub psychicznie w pełnym wykorzystaniu jej pozostałych możliwości
i umiejętności dla jak najpełniejszego funkcjonowania w możliwie normalnym
kontekście społecznym. Równocześnie rehabilitacja psychiatryczna odbywa się
w określonej sytuacji społecznej. Sytuacja ta stwarza określone ramy do
działań rehabilitacyjnych. Ważnym faktem jest deinstytucjonalizacja -
oznacza ona zmniejszenie liczby łóżek w wielkich szpitalach
psychiatrycznych, zakładanie oddziałów psychiatrycznych przy szpitalach
ogólnych (internistycznych) a przede wszystkim rozwijanie opieki
środowiskowej. Wiąże się to z wynikami badań, z których jednoznacznie
można wnioskować, że szpitale mogą utrwalać a nawet wyzwalać zjawisko
niepełnosprawności psychicznej. Równocześnie należy wspomnieć, że ruch na
rzecz ograniczenia monopolu wielkich szpitali zaczął się znacznie wcześniej
niż badania nad alternatywnymi formami leczenia i rehabilitacji. Następnym
zjawiskiem spotkanym jest waloryzacja roli społecznej', zwana zjawiskiem
normalizacji. Określa posługiwanie się społecznie akceptowanymi sposobami po
to, aby umożliwić ludziom prowadzenie życia cenionego społecznie.
Normalizacja nie jest jednoznacznym pojęciem. Dwuznaczność bierze się stąd,
że istnieje pokusa by przez normę rozumieć coś najczęstszego statystycznie a
choroba psychiczna, korzystanie z Poradni Zdrowia Psychicznego i
szpitali jest statystycznie rzadkie i nie będzie normą statystyczną nigdy.
Albo by osoby niepełnosprawne psychicznie potraktować jako nie wymagające
opieki tylko danie im szansy tak jak bezrobotnym czy mniejszościom
etnicznym. Jest to nieporozumienie bo przeczy oczywistej prawdzie o
niepełnosprawności tych osób. Takie naiwne zastosowanie tej zasady polega na
tym by wiedząc czym jest choroba i jej skutki unikać naznaczania pacjentów
przez traktowanie w sposób drastycznie odbiegający od traktowania
somatycznych deficytów. Na przykład był pomysł by namówić osoby głuchonieme
by publicznie się nie komunikowały bo to zwraca uwagę otoczenia. Odrzucono
ten pomysł ponieważ otoczenie nie określiło głuchoniemych gdy migali, ale
oni sami cały czas czuli się jak napiętnowanie gorszością. To otoczenie
społeczne musi zaakceptować głuchoniemych. Podobnie jest z osobami
niepełnosprawnymi psychicznie. Chcemy im pomóc i równocześnie prowadzimy
propagandę na rzecz ich zaakceptowania. Wracając do funkcjonowania w
możliwie normalnym kontekście społecznym chcemy by pacjent mógł wypełniać
role społeczne związane z jego wiekiem, płcią, pozycja społeczną. Rola
społeczna to układ oczekiwań od danej osoby, tak zwanego nosiciela roli,
określonych zachowań. Ale zachowania te oparte są na normach tworzonych
społecznie i przyswajanych przez jednostkę. Pełnienie roli społecznej jest
ściśle związane z kompetencją kulturową, rozumianą jako umiejętność
zachowania się w sposób zgodny z kulturowo ukształtowanymi wzorami,
które są przyswajane przez jednostkę w toku wychowania i
socjalizacji, chodzi tu o przyswojenie tych właściwych danej kulturze
dyspozycji przez świadomość, doświadczenie lub nawyki co umożliwia
pewną stałość i regularność zachowań, niezbędną dla przetrwania danej
społeczności. Równocześnie w roli społecznej zawarta jest zasada symetrii
lub wzajemności. Zasada ta powoduje, że nasze zachowania są odpowiedzią na
zachowanie innych. Psychiczną podstawą takich zachowań jest naśladownictwo.
Naśladownictwo to bardzo stara umiejętność gdyż naśladujemy w olbrzymiej
części naszego życia zupełnie nieświadomie. Nie jest to proces łatwy o czym
każdy może się przekonać gdy znajdzie się w nowej dla siebie sytuacji.
Dorosła osoba doświadcza takich sytuacji niewiele i nie stanowią one dla
niej kłopotu. Innym typem odpowiedzi jest odpowiedź oparta na zasadzie
uzupełniania. Uzupełnienie czyli dopasowanie swoich zachowań do zachowań
innego czy innych, poprzez podjęcie takich działań by łącznie wszystkie te
zachowania stworzyły całość realizującą jakiś cel. Zasada uzupełniania też
jest znana od najmłodszych lat naszego życia. Zachowanie oparte na zasadzie
uzupełniania wzajemności oczekiwań obu stron. Poznanie zachowań drugiej
strony może opierać się na bardzo starym rozwojowo mechanizmie empatii.
Empatia to zdolność automatycznego, nieświadomego odczuwania stanu
psychicznego drugiej osoby i dostosowania się do niego. W trakcie rozwoju
nasze zdolności do empatii są chowane coraz głębiej w naszej
psychice ponieważ stają się coraz bardziej przydatne a z czasem mogą nawet
nam przeszkadzać. Rozwojowo coraz większy nacisk kładziemy na umiejętność
świadomego rozpoznawania uczuć innych a następnie ich oczekiwań.
Zdolność do empatii nie znika, jest w nas cały czas potencjalnie obecna. W
wypełnianiu ról ważna jest też umiejętność oddzielania jednej roli od
innych. Im mniejsze dziecko tym więcej jest zachowań i uczuć zależnych
jest od opiekunów. Rozwój psychiczny polega na coraz wyraźniejszym
oddzielaniu się od innych czyli jak to mówią psychologowie, wyznaczaniu
granic "ja". To były wymiary psychiczne roli społecznej. Rola społeczna ma
też swój wymiar odnoszący się do oczekiwanych przez społeczeństwo celów.
Cele te są realizacjami wartości danego społeczeństwa. Jednostka musi
przyjąć wartości swojego społeczeństwa. Nie przyjęcie jego wartości
spowoduje odrzucenie tej jednostki lub nawet atak na nią. Równocześnie
należy pamiętać, że pełnienie roli społecznej nie jest łatwe, jednostka
musi być cały czas świadoma tego co robi. Oczywiście nie należy tego
rozumieć w ten sposób, że wszyscy dorośli żyją w nieustannym napięciu
psychicznym. W pierwszym momencie pełnienia roli staje się automatyczne i
jednostka nie jest nią obciążona. Lecz pewien stopień czujności czy inaczej
kontroli tego co się robi jest obecny zawsze. Pełne uczestniczenie w życiu
społecznym, przekształcanie dzieł ludzkiej pracy i twórczości
jest nie tylko źródłem społecznej niesprawiedliwości, ale także czynnikiem
dezorganizacji życia wewnętrznego ludzi. Samorealizacja jest głównym
warunkiem zdrowia psychicznego i szczęścia człowieka, a nieustanne
przemiany w których człowiek uczestniczy stają się źródłem większości
katastrof indywidualnego życia. Zasadnicze kryteria istnienia choroby
psychicznej należy odnieść do społecznego pełnienia ról przez jednostkę,
ponieważ właśnie na poziomie struktury ról funkcjonuje zasadnicza część
współzależności między systemem społecznym a osobowością, choroba
psychiczna jest problemem społecznym właśnie przez niemożność podołania
oczekiwaniom swych ról. Od osoby chorej psychicznie wymaga się aby
przyjęła zestaw zachowań cechujących się ufnością do kompetencji personelu
leczącego a głównie lekarza. Pacjent ma być bierny i ufny a równocześnie
aktywny przez posiadanie motywacji do leczenia. Do chorego adresowane
jest podwójne oczekiwanie bierności i aktywności. Nie jest to coś
wyjątkowego w oczekiwaniach od nosiciela roli podwójności, sprzeczności
wartości. Taką cechą wszystkich ról jest rozdźwięk między ideałem roli a
jej realizacją. W roli chorego jest zawarta tymczasowość, której sprzyjają
postępy medycyny. W kontakcie lekarz - pacjent, osoba leczona oprócz
tego, że ma być wdzięczna, ma również za zadanie zdrowieć. Zdrowienie
jest tutaj rozumiane jak realizowanie potrzeby aktywności, czyli możemy
powiedzieć, że to pozór iż przyjmuje się że pacjent jest bierny. Bierność
pacjenta dotyczy jego ról w świecie społecznym. Jedną z cech systemu ról
społecznych jest to, że są one ułożone hierarchicznie a równocześnie dążą do
zrównania przez ważność płynącą z uzupełniania się w różnych
dziedzinach życia społecznego. Pacjent psychiatryczny , głównie
schizofrenik, wypisuje się z ról społecznych nawet z roli chorego. Pacjent
chroniczny łamie wszystkie reguły roli chorego a przez swoją
degradację cofa się do roli dziecka, lecz dziecka które nie cieszy się
postępami, lecz złości się zarówno brakiem postępów jak i postępującą
degradacją. Sytuacja kiedy pełnione role i zadania życiowe z pewnych powodów
nie dają satysfakcji albo kiedy jednostka czuje, że źle je wypełnia, rodzą
wówczas sytuacje przyjęcie roli chorego, co osobę chorą psychicznie
uwalnia od tych nie satysfakcjonujących ról. Personel określa pacjentów
psychiatrycznych jako roszczeniowych, histerycznych, manipulujących,
bierno-agresywnych. Takie określenie mają umożliwić zerwanie kontaktu
personelu z pacjentem, jako nie rokującego poprawy. Podczas gdy sytuacja
taka może być przyjęta jako fakt i nazwana dewiacyjną rolą społeczną
.Oczywiście w praktyce rehabilitacja społeczna, zawodowa i medyczne
zabiegi będą na siebie zachodzić. Lecz nacisk położony nie będzie na
wyleczenie a na poprawę życia osoby niepełnosprawnej psychicznie.

W zakresie działań na rzecz osób z zaburzeniami psychicznymi zachodzi często
konieczność podejmowania szczególnych czynności w celu zapobiegania
zachowaniom niebezpiecznym dla otoczenia, czy nawet autodestrukcji. W ramach
tego typu działań, na podstawie przepisów ustawy o ochronie zdrowia
psychicznego:
. kierowane są do Sądu Opiekuńczego wnioski o skierowanie do domu
pomocy społecznej bez zgody klienta
. kierowane są do Sądu Opiekuńczego wnioski o leczenie psychiatryczne
bez zgody klienta
. udzielane są porady prawne w sprawie wystąpienia do sądu o
ubezwłasnowolnienie
. udzielane są konsultacje psychologiczne dla osób z zaburzeniami
psychicznymi
. osoby wymagające pomocy kierowane są do ośrodków wsparcia

Usługi opiekuńcze
Świadczone są w miejscu zamieszkania osoby osobom, które ze względu na swój
stan zdrowia wymagają pomocy osób drugich a ich stan zdrowia nie uzasadnia
umieszczenia ich w placówce opieki całodobowej.
Usługi opiekuńcze - przysługują samotnym mieszkańcom Miasta Krakowa, którzy
z powodu wieku, choroby, inwalidztwa lub innych przyczyn wymagają pomocy
innych osób, a są jej pozbawione. Pomoc ta świadczona też może być osobom
pozostającym w rodzinie, która nie jest w stanie zapewnić pielęgnacji we
własnym zakresie.
Usługi opiekuńcze obejmują m. in.
. usługi gospodarcze na które składa się pomoc w zaspakajaniu
codziennych potrzeb życiowych (tj. utrzymanie czystości w rzeczach i
pomieszczeniach zajmowanych przez podopiecznego, zakup i przygotowanie
posiłków dla podopiecznego), organizowanie spacerów oraz umożliwianie w
miarę możliwości kontaktu z otoczeniem,
. usługi pielęgnacyjne polegające na podtrzymywaniu higieny osobistej
podopiecznego, podawaniu leków, pielęgnacji zleconej przez lekarza.
. Specjalistyczne usługi opiekuńcze u osób z zaburzeniami
psychicznymi - to usługi na rzecz osób z zaburzeniami psychicznymi,
świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem.
Świadczenie specjalistycznych usług opiekuńczych ma na celu udzielanie
pomocy, dzięki której osoby z zaburzeniami psychicznymi mają możliwość
poprawy funkcjonowania w środowisku lokalnym.

Środowiskowe domy samopomocy
Środowiskowe domy samopomocy to ośrodki wsparcia dziennego dla osób chorych
psychicznie i niepełnosprawnych intelektualnie, działające w ramach zadań
zleconych gminie. Jest to specyficzna oferta dla osób z zaburzeniami
psychicznymi .
ŚDS to jednostki organizacyjne pomocy społecznej zapewniające formy pomocy
półstacjonarnej, np. takie jak:
. trening umiejętności życia codziennego (np. pranie i higiena,
przygotowywanie posiłków, gospodarowanie pieniędzmi)
. trening umiejętności społecznych i interpersonalnych (kontakty
społeczne, aktywność, odpowiedzialność)
. terapia zajęciowa (rzeźbienie, malowanie, itp.)
. poradnictwo psychologiczne i socjalne, psychoedukacja
Pomoc ta ma na celu utrzymanie osoby w jej naturalnym środowisku i
przeciwdziałanie instytucjonalizacji, czyli umieszczaniu osoby w placówce
całodobowej opieki.

Domy pomocy społecznej
W wypadku, gdy konieczna jest całodobowa opieka, a nie jest możliwe jej
zapewnienie w środowisku (ze względów zdrowotnych czy społecznych), jedyną
możliwą formą pomocy jest umieszczenie w domu pomocy społecznej. Dom pomocy
społecznej zapewnia całodobową opiekę oraz zaspokaja niezbędne potrzeby
bytowe, edukacyjne, społeczne i religijne.
Zgodnie z przepisami ustawy o pomocy społecznej domy pomocy społecznej
zapewniają opiekę całodobową osobom, które nie są w stanie samodzielnie
funkcjonować w środowisku, a rodzina i gmina nie jest w stanie takiej opieki
zorganizować
Usługi świadczone przez domy pomocy społecznej można podzielić na:
. bytowe - zapewnienie miejsca zamieszkania, wyżywienia, odzieży i
obuwia, utrzymanie czystości
. opiekuńcze - udzielenie pomocy w podstawowych czynnościach
życiowych, pielęgnacji, niezbędnej pomocy w załatwianiu spraw osobistych
. wspomagające - wspieranie socjalne, psychologiczne oraz
organizowanie zajęć dnia codziennego mieszkańców poprzez stworzenie
możliwości uczestniczenia w terapii zajęciowej, zaspokajanie potrzeb
religijnych, podnoszenie aktywności własnej mieszkańców
edukacyjne - zapewnienie dzieciom niepełnosprawnym intelektualnie edukacji i
zajęć rewalidacyjnych

Pozdrawiam
Vicky

p.s.
próbowałam na maila ale wraca :(

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

6. Data: 2006-12-29 10:08:39

Temat: Re: [co to] Terapia Srodowiskowa
Od: "Vicky" <b...@p...onet.pl> szukaj wiadomości tego autora

Może poszukaj w swoim mieście instytucji które posiadają programy pomocowe
dla osób niepełnosprawnych i opisz ich działanie.
np. Pfron - obejmuje cała Polskę
Wejdź też na ngo.pl i tam wyszukaj sobie stowarzyszeń czy fundacji na rzecz
niepełnosprawnych w swoim mieście.

Pozdrawiam
Vicky

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

7. Data: 2006-12-29 11:29:50

Temat: Re: [co to] Terapia Srodowiskowa
Od: yoshi <y...@w...pl> szukaj wiadomości tego autora

wow to nie dla laika ;]

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

8. Data: 2006-12-29 13:58:34

Temat: Re: [co to] Terapia Srodowiskowa
Od: "kedarby" <r...@p...onet.pl> szukaj wiadomości tego autora

dzieki, ale szukam konkretnie definicji terapi środowiskowej i na czym
polega np na konkretnym przypadku, np przy osobie niepelnosprawnej lub
alkoholiku

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry