cały czas męczy mnie jedna myśl - moja wartość. ludzie wyceniają mnie na
podstawie czynów i dóbr materialnych, a mnie nie da się w ten sposób
obiektywnie wycenić... moja wartość to moja dusza. ciągle mi trzeszczą: masz
talent, zarób na tym forsę. jak? przecież nie wezmę rysunków i wierszy i nie
zacznę nimi handlować na deptaku... oni tego nie rozumieją (ci, co mi
trzeszczą).
i właśnie dlatego czuje się jak debil. nie chcę, by ludzie myśleli, że
marnuje talent. jest przecież wręcz odwrotnie; ja go rozwijam, ale w sobie.
znaczy się; rozwijam talent w samym talencie, a nie w jego rozpowszechnianiu
i wykorzystywaniu. ciśnienie z zewnątrz jest jednak ogromne: czuję, jakby
wymagano ode mnie tego, abym na wzór artystów komercyjnych, zaczął
uświadamiać świat o mim talencie, który i tak zresztą jest pojęciem
subiektywnym. z tego wynika problem.
pytanie: jak taka jednostka jak ja, introwertyczna, wrażliwa i posiadająca
kompleks własnej wartości, ma uświadomić sobie, że jest coś warta?

mam czasem takie fantazje, że w niedalekiej przyszłości odnoszę wielki
komercyjny sukces, i wszyscy moi znajomi, którzy mnie dopingowali lub
krytykowali, dostrzegają wtedy, że jednak coś we mnie było, jakaś siła. że
jednak z tego zamkniętego w sobie człowieka coś wyrosło... te wizje, to
fantazje o tym, jak odbieram jakieś nagrody, np. literacką nagrodę nobla.
przez te wizje nie przemawia jednak moja pycha, lecz informacja dla ludzi
którzy mnie znali. informacja jest taka, że pomimo iż moja działalność
artystyczna była ściśle związana ze mną samym, to jednak postanowiłem się
tym podzielić z innymi, i że zostałem doceniony. czy tylko tak mogę podnieść
swoją wartość?

pozdrawiam serdecznie
Łukasz

www.nawrocki.art.pl/twarz
www.nawrocki.art.pl/reminiscencja