Jesteśmy jak dzieci rzucone w sam środek ciemności,
które nie wiedzą nic.

Chodzimy po omacku... tak jak ludzie.
Czasem wydaje nam się że poszukujemy, ale nawet
nie wiemy dokładnie czego.

Uczymy się żyć.
Kiedy zamieniamy swe życie w jedną wielką imprezę
odkrywamy, że to "wszystko nie tak".
Kiedy zmieniamy się w pustelników też jest nie tak
jak powinno być. Wcale nie jest lepiej.

I wtedy odkrywamy w sobie tę nieugaszoną tęsknotę wypisaną
w najodleglejszych zakamarkach naszego jestestwa...
i mamy już pewność...

Jesteśmy niewolnikami ŚWIATŁOŚCI i to Ona jest nam
potrzebna do życia bardziej niż powietrze.
Podążamy za nią, a Ona rozświetla nam ciemność wokół
nas, coraz bardziej i bardziej.

Aż widzimy tak wiele, że nieraz zadajemy sobie pytanie:
"Co ja tutaj robie?".
Albo też "Dlaczego tu jesteśmy?
Przecież nie powinno nas tutaj w ogóle być, czyż nie?
Więc dlaczego?"


Jesteśmy jak dzieci rzucone w sam środek ciemności,
które muszą odnaleźć drogę do domu.