....no to płaczę, tylko to już jest płacz z bezsilnośći, tak z głębi serca,
które mam i mogę oddać, już go nie chcę, mogę mieć tam zimny kamień, ach i
oddam też tę część mózgu odpowiedzialną za uczucia,
wrażliwość.....próbowałam sie nauczyć być egoistką, wyrachowaną, nie
przywiązywać się, a o romantyzmie zapomnieć.....nie da się, zawsze gdzieś
tam w głebi siebie po prostu to jest, a skutek wiadomy- 'dostaje po twarzy'
i wraca pytanie dlaczego taka jestem, po co ,czy warto, przecież albo tego
nikt nie zauważy, albo nie doceni, albo wykorzysta...Bedę miała strasznego
doła,że jestem 'nietaka' zle mowie wygladam wszystko zle...Najlepsze jeste
to, że po mnie tego nie widać, nie żalę sie wszystkim dookoła, nie
wyglądam -ponoć- na kogoś komu może być smutno, mam za dużo rzeczy, za
ktorymi pędza ludzie trudno im zrozumieć, że można zranić słowem , gestem, a
zwykłe dla niektorych, wręcz niezauważalne słowa, gesty mogą tez one być
czymś drogocennym dla mnie........


no to sobie popłaczę

ewak