Witajcie,
wybaczcie że ten post będzie trochę przydługawy i może niektórych znudzi.
Muszę jednak wreszcie wyrazić to co dzieje się we mnie w środku i z czym nie
mogę sobie poradzić.
Może najpierw się przedstawię: mam 29 lat jestem mężatką od trzech lat i
mamy dwuletnią córeczkę.Kiedy przychodzi taki dzień jak dziś gdybym nie
miała rodziny i przyjaciółki pewnie bym to zrobiła. Zaczęło się kilka lat
temu. Przychodzi z nienacka i dopada mnie. Co ? Strach, panika, rozpacz i ta
myśl o śmierci, o ucieczce choć sama nie wiem dokąd, ucieczce przed samą
sobą i całym światem. Nie wiem dlaczego się tak dzieje? Mam dobrego męża i
wspaniałą córeczkę nie powodzi nam się najlepiej ale jakoś radzimy sobie.
Mąż jest człowiekiem prostolinijnym, spokojnym i wiem że mnie kocha.
Nie rozumiem co się ze mną dzieje i co mną zawładnęło. Ten paniczny strach
który ogarnia mnie, wystarczy jakaś drobnostka a ja cała drżę, nie mogę
powstrzymać się od płaczu i tej obsesyjnej myśli żeby ze sobą skończyć.
Telefonuję wtedy do męża lub do mojej przyjaciółki mówię że mam doła ale
nigdy nie mówię co tak na prawdę się ze mną dzieje, jakie mam myśli. Mąż
przyjeżdża i przytula mnie, idziemy na spacer to czasami pomaga. On chce
żebym była szczęśliwa ale nie wie jakie cierpienia przeżywam. Wszystkiego
nigdy nie mówię. Boję się że moja przyjaciółka odsunęła by się ode mnie bo
są pewne granice i nie mogę jej wciągać w moje bagno - ona też ma rodzinę i
dzieci. Mąż nie zdaje sobie sprawy co ja przeżywam on wszystko odbiera
prosto jak uda mu się wywołać uśmiech na mojej twarzy uznaje że mi przeszło.
Ja się już odsuwam po woli żyję we własnym świecie z moim komputerem i moimi
myślami.
Nie chcę ich smucić, nie chce aby moje problemy wpłynęły na życie mojej
córki. Próbuję jakoś sama sobie z tym radzić na różne sposoby. Kiedy mnie to
dopada to zawsze wymyślam sobie jakieś zajęcie porządkuję szafy, sprzątam
całe mieszkanie itp. Po urodzeniu córki było bardzo źle zapisałam się wtedy
do szkoły informatycznej po to by zająć głowę innymi myślami. Nauka bardzo
mi pomogła udało mi się nawet osiągnąć niezłe wyniki, chociaż kiedy mnie to
dopadło trudno było się skupić na nauce. Najgorsze dla mnie jest to że z
natury jestem osobą bardzo wesołą, towarzyską, pełną życia potrafię zrobić
wiele rzeczy a kiedy to mnie dopada zmieniam się w cień człowieka którym
byłam wcześniej. Wszyscy dziwią się co się ze mną dzieje a ja udaję że
jestem taka sama ale tylko gram bo nie chcę ich stracić.
Kiedy jest bardzo źle to zaczynają przeszkadzać mi nawet dźwięki które
słyszę, drażnią mnie zapachy co jest dodatkową torturą próbuję z tym walczyć
ale nie zawsze mi to się udaje. Czasami jestem już taka umęczona że marzę o
śmierci która wybawi mnie od tego.
Podejrzewam że jest to albo początek albo już choroba psychiczna. Byłam
nawet u psychologa w ośrodku zdrowia ale ta kobieta miałam wrażenie że chce
jak najszybciej pójść do domu a na końcu zaczęła mnie zachęcać do kupna
jakiś produktów z aloesu czy tam czegoś mimo że wcześniej opowiadałam o nie
najlepszej mojej sytuacji finansowej. Zniechęciłam się do psychologów z
ośrodka zdrowia. Zatelefonowałam do prywatnego gabinetu ale jak usłyszałam
cenę za wizytę to podziękowałam. Psychiatra z telefonu zaufania poinformował
mnie że muszę brać leki. Nie chcę brać leków chcę sama to przezwyciężyć dla
mojej córeczki chcę być normalną mamą, żebyśmy były przyjaciółkami, nie chcę
żeby się mnie kiedyś wstydziła "mama wariatka". Z drugiej jednak strony
ukrywanie tego staje się coraz bardziej trudne. Boję że w końcu na prawdę
skończę ze sobą.
Drodzy grupowicze jeśli komuś z Was lub z waszych rodzin udało się z
podobnego stanu wyjść napiszcie jak daliście sobie radę na forum lub na
priv.

Sealy