Dlaczego JEDNAK pochodzimy od małpy?

Liczba wypowiedzi w tym wątku: 9

1. Data: 2016-10-29 21:12:36

Temat: Dlaczego JEDNAK pochodzimy od małpy?
Od: Ikselka <i...@g...pl> szukaj wiadomości tego autora

Kornel Makuszyński

Rajska opowieść

Działo się dnia onego, w którym dobry Bóg sfuszerował doskonale ułożony
repertuar stworzenia, stworzywszy niewiastę. Nieszczęściem dnia tego było i
klęską, że stwórca nie mógł zapytać o zdanie - nikogo starszego. Trudno! I
geniusze, i bogowie mają swoje chwile słabości, których się potem wstydzą,
kiedy im fachowa krytyka wykaże niekonsekwencje w dziele.
Zainteresowanie w raju było ogromne; Anioły i zwierzęta rajskie widziały,
zaglądając ciekawie przez gęstwinę krzewów, że dobry Bóg coś wyprawia. Cały
dzień siedział nad błotem rzeki i coś z niego lepił. Wciąż coś przerabiał i
poprawiał, i wciąż się coś nie udawało.
Aż wreszcie ulepił figurę niekształtną, niezgrabną i do niczego niepodobną;
podniósł ją i oparł o dwa patyki, aby wyschła na słońcu. Umył potem
starannie dobrotliwe ręce, natarł je liściem z pomarańczowego drzewa, aby
zagłuszyć niemiłą woń rzecznego błota, i poszedł na obiad.
Kobieta wyszczerzyła gębę ku słońcu i parowała; naokoło rozchodziła się z
niej woń bardzo przykra zgniłych liści i zdechłych żab rajskich.
Zaledwie dobry Bóg wsiadł na czekający na niego obłok i uniósł się powoli w
górę, ze wszystkich stron raju zaczęły się schodzić rajskie bydlęta,
nawołując się wzajemnie.
Przyczłapał stary koneser, krokodyl, wywiesił język z gorąca i zmrużywszy
figlarnie jedno oko, drugim oglądał nowe stworzenie z miną idiotycznie
złośliwą.
Z krzykiem zgoła nieparlamentarnym zbiegło się całe stado małp mniej lub
więcej obrosłych. Z trwogą podłaziły ciekawie ku kobiecie, oglądając ją ze
wszystkich stron.
Dysząc ciężko, wynurzył się z rajskiej rzeki nosorożec i prychając, jak
ktoś, kto nie używa chustki do nosa, przywlókł się blisko, stanął przed
niewiastą i zadarł zarozumiale nos w górę. Tabetycznym krokiem przybiegła
żyrafa, w ślad za nią przygnał wielbłąd, który się w tym czasie kochał w
niej beznadziejnie.
Przyszedł uroczyście lew, jak jaki radca na komisję, przyszedł zaraz za nim
lis, jak gazeciarski reporter, potem wilki i niedźwiedzie.
Zleciała się czereda ptactwa jak kobiety na wystawę obrazów. Hałas był nie
do opisania.
Uciszyło się na chwilę; wśród kłębów dymu i siarki szedł rajski okaz:
bardzo miły smok, pochmurny i zły; od czasu do czasu przystawał w drodze i
tłukł ogonem o drzewa. Natychmiast zrobiło się miejsce w tłumie, tak że
smok, jak jaki ekscelencja, mógł podejść bardzo blisko. Stanął i rozglądnął
się. W stronie olbrzymiego ogona było bardzo wiele pustego miejsca.
Smok rozglądnął się w otoczeniu i skinął głową na pierwsze bydlę z brzegu.
Podbiegła wielkimi krokami żyrafa.
- O cóż to właściwie chodzi? - prychnął smok.
2yrafa skrzywiła wesoło głowę.
- Kwestia kobieca...
Małpy podlazły blisko, aby słyszeć rozmowę.
- To ona?..
- Ona.
Smok oglądnął z zajęciem zlepek z błota, który teraz jeszcze więcej czuć
było zdechłymi żabami.
- No, no...
- Cha! cha! cha! - wrzasnęły małpy bez racjonalnego powodu - i rozbiegły
się na wszystkie strony.
Smok spojrzał z pogardą.
- Zwariowały?
- One tak zawsze, szlachetny panie.
Małpy to jest głupia publiczność.
W tej chwili podlazł krokodyl.
- Nie bardzo piękne bydlę jest ta kobieta...
Smok spojrzał na niego niechętnie, potem zaczął do żyrafy:
- Kto jest ten pan?
- Ten? Nie warto mówić - krokodyl, prawdę rzekłszy, idiota.
- Uważałem - rzekł smok, potem z trudem chciał się obrócić na ogonie, kiedy
nagle potworny wrzask podniósł się opodal.
- Co się tam stało?
Podbiegł lis i zawył w górę, w stron~ smoczego ucha:
- Młody słoń się upił, wpadł w tłum i szaleje.
- Który słoń?
- Ten, szlachetny panie, któremu onegdaj wybiłeś jeden kieł ogonem.
- To bydlę?
- To samo.
Młody słoń, ogromnie sympatyczny, choć beznadziejnie głupi, w istocie
szalał. Połamał nogi strusiowi, tak sobie po drodze, potem wyrwał z
korzeniem daktylową palmę dla zabicia czasu i kilku jakich niewinnych
bydląt. Ryczał przy tym, jakby w żołądku miał cierń. W tłumie zapanowała
konsternacja. Jeden smok był nieruchomy. Małpy podniosły wrzask, ptactwo
urządziło piekielny chór. A słoń szedł prosto ku kobiecie z widocznym
zamiarem rozwalenia na drzazgi bożej budowy.
Słoń miał w małych oczach pijacką fantazję. Zawinął trąbą i z całą
satysfakcją podniósł w górę daktylową palmę.
Smok. prysnął ogniem i zagrzmiał:
- Bydlę!
Słoń się powstrzymał i spojrzał wściekły.
- Sam bydlę!
- Smarkaczu! - ryknął smok.
- Ogoniasta małpo - zawył słoń.
- Cha! cha! cha! - zaśmiały się małpy.
W tłumie zapanowało zgorszenie.
- Gdyby tak Pan Bóg usłyszał - ładna rzecz...
Smok stał rozjuszony i tłukł o ziemię ogonem - słoń ryczał, jakby mu ciotka
umarła, i tłukł trąbą.
- Ładne towarzystwo - rzekł lew.
- Fi donc... - zawrzeszczała papuga, która miała stosunek z zimorodkiem.
- Uhu... uhu... - jęknął puchacz, ślepy, nie wiedząc dobrze, o co idzie.
- Gdzie jest człowiek?
- Śpi.
- Powinien przyjść i zrobić porządek.
Słoń jest wielki, ale ma mózg mały.
- Cha! cha! cha! - wrzasnęły małpy, nie mogąc wymyśleć nic nowego.
Wróble podrygiwały ponad całym zebraniem, radując się niepomiernie.
Przygotowywała się pierwsza awantura o kobietę, która stała nieporuszona,
zwrócona ku słońcu i cuchnąca błotem. Słoń rwał się bezczelnie do walki,
jakby mu było wszystko jedno.
- To jest świństwo - zauważyła pantera - te bydlaki nie szanują regulaminu.
- Co tobie to szkodzi? - odrzekł lis nie o ciebie przecież idzie. Wolno im
sobie rozbijać głowy, jeśli im się tak podoba.
- Obchodzi mnie...
- A czemu nikogo to nie obchodzi, że się po nocy włóczysz, i to nie sama?
- Cha! cha! cha! - wrzasnęły małpy.
- Parrhadne! - zaskrzeczała papuga. Wróble aż się p<>kładaly ze śmiechu.
- Ihi!... ihi!... ihi!...
- Cicho, durnie! - wrzasnął kruk.
- Pan Bóg idzie! - zawołał ktoś z góry.
- Nie może być!
- Fakt!
W jednej chwili zrobiło się pusto; wszystko zginęło, schowawszy pod siebie
ogony.
Słoń przerażony cisnął daleko od siebie palmę, zrobił smokowi minę na
temat: poczekaj, jeszcze przyjdziesz na moją ulicę i zadarłszy w górę
imitację ogona, zginął w zaroślach. Smok prysnął za nim smugą dymu, potem z
godnością popełzał ku rzece.
Pan Bóg szedł mocno nie w humorze i bardzo zamyślony. Za nim stąpał Anioł i
pilnie spędzał z niego gałęzią uprzykrzone muchy. A kiedy Bóg stanął przy
kobiecie, głęboko się zastanowił.
- Mój kochany - rzekł do Anioła obejrzyj ją ze wszystkich stron, czy już
wyschła.
Anioł obszedł nowy twór dokoła i rzekł:
- Wyschła, ale ją czuć.
- Nic nie szkodzi, to przejdzie. A zresztą od tego jest kobieta. Teraz
muszę tchnąć w nią ducha.
- Czy też warto? - rzekł Anioł - bardzo mizernie wygląda.
- Glupiś!
Anioł się zaczerwienił.
Dobry Bóg położył ręce na głowie kobiety i coś szeptał. Potem przytknął
usta do jej ust i zaczął dąć z całej siły.
Anioł patrzył zaciekawiony, jak się niewiasta zaczęła napełniać powietrzem
jak gumowa poduszka podróżna albo jak pneumatyk samochodu...
- Rusza się - krzyknął zdumiony Anioł.
Dobry Bóg, mocno już z wysiłku czerwony, odpoczął i ręką przytrzymywał jej
usta, aby z niej snadź duch boży nie uleciał. Potem znowu począł napełniać
ją powietrzem; figura jej się zaczęła ksztaltować przepięknie i ciekawie.
- No - odsapnął Pan Bóg - gotowa. Urwij trochę trawy, mój kochany.
Anioł przyniósł w mig pęk trawy, którą Bóg zatkał kobiecie usta i dziurki w
nosie.
- Zanim ożyje, trzeba uwazać, by dech z niej nie wyszedł...
Odstąpili kilka kroków wstecz i spojrzeli na dzieło wiekopomne.
Anioł był niezadowolony.
- Dobry Panie!
- Czego chcesz?
- Zda mi się, że za wiele w nią tchnąłeś ducha. Piersi jej są niekształtne
i do naszych niepodobne ani do piersi Adama.
Dobry Bóg mrugnął wesoło oczyma.
- Już ja wiem, co ja robię. To umyślnie.
Nagle Anioł aż krzyknął.
- Panie!
- No?
- Albo raczej za mało ducha tchnąłeś w nieporównany twór twój.
- Nie gadaj głupstw, moje dziecko.
- Zgoła jest niepodobna do Adama, ani do nas, którzy jesteśmy jako mężowie
silni.
Pan Bóg pogładził złote włosy naiwnego aniołka:
- Oj ty, głuptasku - zaśmiał się. wiem o tym.
Anioła zaniepokoiły te zasadnicze różnice, których wytłumaczyć nie umiał, a
Bóg przystąpił w onej chwili do kobiety, spowaŻniał nagle i zawołał wielkim
głosem:
- Kobieto, wstań!
Kobieta ani drgnęła.
- Co, u diabła - mruknął Pan Bóg kobieto, wstań!
Był już poirytowany.
- Co ona sobie myśli, głupia? - rzekł Anioł zgorszony.
- Kiedy widzisz, mój kochany, ona nie ma myśleć.
- A, tak!
- Zrobiłem to umyślnie, bo nie chcę, aby za wiele ludzi myślało. Myślenie
to jest rzecz niebezpieczna. Ale czemu ona nie chce wstać?
Aż nagle poweselał.
- Kobieto, nie wstawaj! - zawołał głosem wielkim.
A wtedy kobieta powstała, a ujrzawszy, Że jest naga wobec dwóch
nieznajomych, namyŚlała się chwilę, co zrobić - potem zemdlała.
Anioł aż się zatoczył z radości.
- Panie! mądrość twoja jest nieskończona.
A dobry Bóg spoważniał.
- Zaprawdę, zaprawdę, powiadam tobie: jeśli chcesz, aby powstała, każ jej,
by usiadła w spokoju, a jeśli zechcesz miłość wzbudzić w sercu jej - uderz
ją prętem ostrym z wikliny. Taka będzie. Poznałem ją. A teraz wyjm jej
trawę z gęby..
Anioł podszedł ostrożnie i zaczął wyjmować trawę. A wtedy niewiasta,
wróciwszy do zmysłów, chwyciła sympatycznego Anioła za skrzydła i
pociągnęła go ku sobie.
- Panie! - krzyknął Anioł i wyrwał się przestraszony.
Dobry Bóg chwycił się za boki ze Śmiechu. A potem rzekł:
- Niewiasto!
Niewiasta oparła się na ręku i patrzyła ciekawie.
- Imię twoje będzie Hewa. Zrozumiałaś?
- Tak, panie.
- I będziesz panowała w raju z mężem twoim aż do odwołania. Jam jest Pan
twój i Bóg twój.
Niewiasta zrobiła minę na temat: bardzo mi przyjemnie.
- A przykazanie twoje, niewiasto, jedno jest: miłuj męża swojego po
wszystek dzień twojego żywota...
- Panie!... - przerwał Anioł.
- Czego chcesz?
- Panie! ona to wszystko zrobi na odwrót.
Pan Bóg aż zdębiał.
- W istocie - rzekł - masz rację. Co zrobić?
- Może by przykazanie wygłosić na odwrót?
- Nie wypada, szwindel tutaj? Powiem jej, jak należy, a nuż się uda.
A obróciwszy oczy na mewIastę, rzecze:
- O czym to ja mówiłem? Aha! Masz tedy miłować męża swojego po wszystkie
dni żywota. I służyć mu będziesz, i będziesz mu posłuszna. A iżbyś spełniła
przykazanie, rozumu mieć nie będziesz również po wszystkie dni żywota.
Niewiasta patrzyła skromnie jak pensjonarka, kiedy katechety słucha.
- A teraz - rzekł Bóg - zostawię ciebie z mężem twoim. Czyń, co ci każe.
Krzyknij no na Adama, mój kochany.
Anioł złożył obie dłonie w tubę i krzyknął:
- Panie Adamie! hop! hop!
- Mocno śpi - rzekł dobry Bóg. Krzycz głośniej.
- Panie Adaaamie! Chodź pan tu, mamy dla pana kobietę!
Coś zaszeleściło w gęstwinie i za chwilę wylazł z niej Adam; obrosłe
zupełnie stworzenie z długą brodą, z długimi pazurami; był mocno oblepiony
błotem, we włosach głowy miał kępy trawy; ręce długie aż poniżej kolan;
chodził pochylony bardzo naprzód; oczy głupkowate i czerwone. Wyglądał
bestia, jakby z menażerii uciekł.
Zobaczywszy Pana Boga mruknął coś, potem upadł na twarz i wydawał jakieś
dzikie okrzyki.
- No, dobrze już, dobrze - rzekł dobry Bóg. - Powstań, Adamie, i spójrz.
Adam powiódł skrwawionymi oczyma, ujrzał Hewę i zdumiał się.
- Stworzyłem ją dla ciebie, człowieku, na obraz i podobieństwo twoje.
Trochę mi się, uważasz, ten interes nie udał, ale z czasem to się samo
naprawi. Weź ją i bądź jej mężem.
Adam łypnął pożądliwie oczyma, jako że się dotąd zalecał bez powodzenia
tylko do siostry hipopotama; spragniony był wielce takiego nowego tworu.
- Dla mnieś to uczynił, Panie?
- Dla ciebie, człowieku.
Anioł patrzył na to wszystko strasznie uradowany.
- Zbliż się ku niej i powiedz jej, ktoś zacz.
Adam uśmiechnął się głupkowato, obcesowo podszedł ku Hewie i ujął ją za
rękę.
A w tejże samej chwili krzyknął i za łydkę się chwycił.
- Kąsa, Panie! - zawołał boleśnie.
- Kąsa? Czy być może!
- Ukąsiła mnie w łydkę.
- To nic, Adamie, nie trwóż się, jeszcze się nie oswoiła.
Ale się zasmucił dobry Pan Bóg, który chce zawsze wszystkiego jak
najlepiej. A wtedy sprytny Anioł szepnął coś Adamowi na brudne ucho. Adam
uradowany ukłonił się Panu, potem zębami odgryzł silny pręt wikliny i
podszedł z nim ku Hewie.
- Oho! - smutno szepnął dobry Bóg już się zaczyna.
Adam z dziką satysfakcją zmierzył prętem szerokość pleców matki Hewy, która
ryknęła jak nieboskie stworzenie, a padłszy do zabłoconych stóp Adama,
całowała je.
I stało się, że urodzona jest w tejże chwili miość tych dwojga, których Bóg
pobłogosławił, ręce ku nim wyciągnąwszy, a potem odszedł, albowiem był
spracowany bardzo.
Adam pozostał sam z niewiastą swoją. Silna była i podobna do małpy. Obrosła
sierścią jak Adam, mąż jej, drapała się kosmatą ręką w bolące plecy. Piersi
miała wypukłe, jako wymiona krowie.
Dobry Bóg pomyślał o wszystkim.
Obejrzeli się wzajemnie dokładnie, potem Hewa, której snadź podobał się
małżonek, mrugnęła na niego znacząco i oboje, już w zgodzie przykładnej,
odeszli w gęstwinę, w której trawy było bardzo wiele.
Poszli przyzwyczaić się dożycia, albowiem rzekł słusznie (znacznie później)
ktoś mądry, że trudno żyć na świecie nieprzyzwyczajonemu.
Poszli, że tak powiem poetycznie - zachować gatunek, aby dobremu Bogu
oszczędzić trudu stwarzania.
Poszli zakładać ognisko rodzinne, które ze wspaniałych, do wulkanu
podobnych wybuchów miłości zeszło później do roli maszynki spirytusowej na
trzech nóżkach.
O, potężny, mocny Adamie! Pochwalone niech będą uda twoje, jako konary
rosochatego dębu.
O, Hewo, łaskawa Hewo! Pochwalone niech będą kosmate piersi twoje, które są
jako jako ziemia słodkim mlekiem płynąca.
I stało się, albowiem potrzeba jest matką wynalazków. Stało się, że Adam
był smutny, a Hewa pragnąca. A gdy od owej chwili ze trzy razy księżyc
odmieniał się złoty, chodził Adam po raju trochę przybity, a wyglądał tak,
jak po operacji robaczkowego wyrostka. Hewa zasię przytyła i radowała się
głośno.
- Mężu - rzekła raz do Adama bądź łaskaw i wyrwij ogon temu pawiowi, który
się niedaleko stąd drze okropnym głosem.
Adam nie rzekł ani słowa, tylko podszedł do pawia, chwycił go między kolana
i wyrwał mu cały ogon. A kiedy go przyniósł Hewie, przywiązała go sobie
łykiem gdzieś w okol;cach pleców i chodziła dumna. A potem rzekła:
- Bądź łaskaw, mój drogi, i skręć kark jakiej ładnej papudze.
Adam cisnął kijem i zabił papugę.
Skrzydłami jej ustroiła sobie Hewa głowę, a język zjadła.
Potem czerwonym burakiem natarła sobie policzki i usta i była piękna.
- Czy urządziłeś dzisiaj cyrk, Adamie?
- Urządziłem.
- Tam, gdzie zawsze?
- Tak, w zgięciu rzeki.
- Pan Bóg będzie?
- Nie może, jakiś archanioł zrobił awanturę i podobno pobił się z drugim.
- Czy być może? Nieokrzesane towarzystwo...
- Tylko się nie spóźnij do cyrku, moje dziecko. Zawsze przychodzisz za
późno.
Kiedy słońce zaszło i spoza rzeki wypłynął na widnokrąg księżyc, jeszcze
wtedy całkiem nowy, świecący jak tulski samowar , zaczęła się w zgięciu
rzeki gromadzić publiczność.
Napierw czereda głupich bydląt i bezmyślnego ptactwa; zajęło to wszystko
galerię i robiło wrzask. Małpy chwiały sie na ogoach, uwieszone na
gałęziach drzew; papugi darły się bezkrytycznie. Od czasu do czasu
zaklekotał bocian, zupełnie jak zawodowy klakier.
- Zaczy-y-y-nać! - wrzasnęło zgromadzenie.
Nikt na to nie zwracał uwagi.
Zeszły widocznie i lis; niedźwiedź i się wszystkim, stary, wyłysiały
patyczne bydlę i przez nikogo w raju nie lubiane.
Zeszły się małe aniołki, prowadzone przez guwernantki - stare, wypłowiałe
anielice.
Ukazała się wreszcie Hewa.
Przez tłum poszło długie: aaa! aaa!
Hewa była piękna.
Wlókł się za nią pawi ogon; na głowie sterczały jej dwa duże skrzydła
papuzie. Ciało całe miała wysmarowane czymś tłustym, tak że się aż szkliło.
Obrosłe sierścią nogi stąpały bardzo zgrabnie. Rozejrzała się po
zgromadzeniu, przywitała je uśmiechem i usiadła.
Galerii się to nie podobało.
Cha! cha! cha! - zaskrzeczały małpy.
- Zdjąć kapelusz! - gwizdnął kos.
- Nic nie widać! kapelusz! Uhu!
- Brhawo! Brhawo! - wrzasnęła papuga, która miała stosunek z zimorodkiem.
Lis zwrócił się do lwa.
- Z tą hołotą nie można sobie dać rady. Bydło!
- Hm... tak... - mruknął lew.
- Po co to wpuszczać? - rzekła żyrafa.
- Brrhawo! - wrzasnęła papuga bez powodu.
- Czego ta stara małpa znowu skrzeczy?
- Która małpa?
- No, ta papuga.
- Licho ją wie, głupia od urodzenia.
- Zaczynać!
Hewa zaczynała się nudzić; kokieteryjnie podrapała się prawą ręką w lewą
łopatkę i rozglądała się znudzona po towarzystwie. Jeden szympans - zdawało
się jej - ma jakie takie maniery.
W koło, wśród publiczności, wszedł Adam i ukłonił się zgromadzeniu.
- Brhawo! Brhawo!
Adam rozpoczął przedstawienie; chodził na głowie, pożerał z łupiną kokosowe
orzechy, puszczał z brzucha dym.
2yrafa nachyliła się do towarzystwa:
- 2e też człowiek musi zawsze udawać małpę.
- Dobrze to robi.
Potem wybiegł na arenę słoń i zatańczył taniec brzucha, rycząc przy tym
rozkosznie; stary szympans uśmiechał się pobłażliwie, małe aniołki
piszczały z radością, Hewa miała na ustach uśmiech jak kwiat.
W programie były zapasy dwóch ichtiozaurów, śpiew papugi, znoozenie jaja
przez kukułkę, aria łabędzia, ewolucje goryla na trapezie, walka byków,
prestidigitatorstwo kameleona, połykanie kamieni przez strusia i
naśladowanie człowieka przez orangutana.
Małpy wyły z radości, papuga wrzeszczała swoje: brhawo! - żyrafa stawała z
radoŚci na głowie.
Noc była przedziwnie piękna.
Księżyc żółty swój krąg wydźwignął w górę, osadził na dwóch chmurach jak na
resorach i chwiał się, zaglądając zezem w gęstwinę palm, które nie mając
niczego lepszego do roboty, szemrały cicho, aby nie pobudzić śpiąeych w
gałęziach aniołów.
Ze srebrnej wody, ociekającej księŻycem, wychylił potworny łeb krokodyl i
patrzył w księżyc, smętny bardzo. I jakby dwie łzy potoczyły się mu z
kaprawych oczu.
Noc rajska śpiewała:
- A iżeś dal radość wszystkiemu stworzeniu, pochwalony bądź Panie! Panie!
Panie!
- Iż nie chodzi samotny nikt, lecz słońce z księżycem, z lwicą lew, wilk z
wilczycą, a z nieWiastą swoją człowiek, pochwalony bądź, Panie!
- Oto Ciebie wielbi słowik i krokodyl ciebie wielbi, i wszystko stworzenie
rajskie...
Orkiestra żab zarechotała w oddali, księżyc westchnął i w górę się nieco
uniósł, wonie wstały z kwiatów, otarły się o siebie czuby palm, dreszcz
rozkoszny czując.
Dwie młode małpy, rozmarzone nocą, zwarły się w nieprzystojnym ruchu,
piszcząc. Jakiś Anioł krzyknął przez sen, nawoływały się puchacze; jakże
cudny był raj w tej chwili!
Hewa szła nocą, zapatrzona w księżyc, i wzdychała.
A tuż za nią szedł ostrożnie stary, łysy szympans, ocierając niespokojnie
nogę o nogę.
- Gdzie mieszkasz? - zamruczał szympans w małpim dialekcie.
- Na kokosowej palmie koło rzeki, tam gdzie słońce wschodzi.
- To tam, gdzie jest gniazdo nakrapianych wężów?
- Tyś powiedział.
- Aha! To już wiem. Co czyni Adam, mąż twój?
- Poszedł nocą.
- Aha!
Weszli na pole trzciny cukrowej, uprawianej dla Aniołów; w środku pola na
kiju widniało oko Opatrzności, aby odstraszyć wróble.
- Miłujesz sweeo męża, niewiasto?
- Mąż mój jest poczciwy i głupi.
Szympans wyszczerzył do księżyca białe zęby i podrapał Hewę w plecy, co ją
przejęło rozkoszą.
Księżyc przystanął i patrzył zdumiony.
- Ruja i porubstwo - pomyslał.
Hewa zawracała do szympansa oczy, aż się w nim radowała małpia dusza; więc
za chwilę znikli w gęstwinie cukrowej trzciny, nie zważając zupełnie na oko
Opatrznoości.
- Skandal - mruknął księżyc i pogonił szukać Adama.
Adam siedział na chinowym drzewie i gryzł korę. bo czuł się trochę
niezdrów.
- Adamie! Adamie!
- Co jest? Pozwól mi gryźć korę!
- Niewiasta twoja cię zdradza.
Adam przetrwał kurację.
- Co takiego?
- Żona cię zdradza! Jest w cukrowej trzcinie ze starym szympansem!
Adam oszalał.
Skoczył z drzewa, wyrwał z korzeniem jakąś młodą jodłę i biegł wielkimi
krokami na pole.
- Aaaa! - ryczał jak hipopotam.
Wpadł w trzcinę i tłukł jodłą na prawo i lewo.
Aż ich wreszcie dopadł.
Szympans przerażony skoczył na najbliższe drzewo i uciekł w las, a
niewiasta zemdlała.
Adam chciał się z początku powiesić, ale rano poszedł szukać Pana Boga.
- Gdzie jest Pan Bóg? - zapytał młodego Aniołka.
- Na zachodniej stronie raju, Adamie; łowi ryby w rzece.
Adam poszedł w tę stronę.
- Panie! - ryknął jak tur i zwalił się do nóg Bogu.
- Co ci jest, Adamie? - rzekł dobrotliwy Pan Bóg. - Uważaj, bo mi muchy
pognieciesz.
- Panie! W rozpaczy jestem. Niewiasta, którą mi dałeś za żonę, zdradziła
mnie.
- Czy być może? Przecież was jest tylko dwoje.
- Z szympansem, Panie!
- Czy podobna?
I zasmucił się dobry Bóg.
- To straszne, to straszne - powtarzał. - Bałem się tego, że cię zdradzi,
ale myślałem, że sobie nie da rady. Co za chytrość! co za chytrość!
Zamyślił się, a potem rzekł:
- Zmęczony już byłem bardzo, kiedym ją stwarzał, na dobre to nie wyszło.
Sfuszerowałem ten interes, Adamie, przebacz mi, to moja wina...
A Adam zaniósł się od płaczu, tak że się żal zrobiło Bogu, więc mu położył
ręce na głowie i błogosławił.

:-))

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

Zobacz także

2. Data: 2016-11-02 19:14:22

Temat: Dlaczego JEDNAK pochodzimy od małpy?
Od: Lord Gender <r...@g...com> szukaj wiadomości tego autora

Dlatego że bajki wymyślone przez jebaczy kóz z bliskiego wschodu, są tak wiarygodne
iż przykładowo. Pingwiny szły z antarktydy przez afrykę na bliski wschód do arki
Noego, że trzeba mieć syfilisus mózgus aby bajki jebaczy kóz brać na poważnie.

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

3. Data: 2016-11-02 23:10:36

Temat: Re: Dlaczego JEDNAK pochodzimy od małpy?
Od: "Jakub A. Krzewicki" <p...@g...com> szukaj wiadomości tego autora

W dniu środa, 2 listopada 2016 19:14:23 UTC+1 użytkownik Lord Gender napisał:
> Dlatego że bajki wymyślone przez jebaczy kóz z bliskiego wschodu, są tak
> wiarygodne iż przykładowo. Pingwiny szły z antarktydy przez afrykę na bliski
> wschód do arki Noego, że trzeba mieć syfilisus mózgus aby bajki jebaczy kóz
> brać na poważnie.

Narzekasz globek na bajki tych jebaczy, a co robisz przeciwko ich ostatniej
inwazji? Merkel przyjęła ich tyle, że zasiedziali już od 2 tys. lat tutaj
jebacze wytaczają topór wojenny przeciwko nowej konkurencji. A ja, jako że kóz
nie jebię na żaden z najpopularniejszych trzech sposobów czuję się
zaniepokojony.

Zanim się to gówno imigranckie rozpoczęło, byłem przekonany, że kozojebstwa
w Europie wyginą śmiercią naturalną przez asymilację. Niestety musiało się
ni z gruszki ni z pietruszki zesrać i znowu trzeba wznawiać mozolną robotę
oswajania pastuchów, wydawało się, że zakończoną. Massaraksz!

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

4. Data: 2016-11-03 09:18:50

Temat: Re: Dlaczego JEDNAK pochodzimy od małpy?
Od: Lord Gender <r...@g...com> szukaj wiadomości tego autora

Jakub A. Krzewicki
- ukryj cytowany tekst -
W dniu środa, 2 listopada 2016 19:14:23 UTC+1 użytkownik Lord Gender napisał:
> Dlatego że bajki wymyślone przez jebaczy kóz z bliskiego wschodu, są tak
> wiarygodne iż przykładowo. Pingwiny szły z antarktydy przez afrykę na bliski
> wschód do arki Noego, że trzeba mieć syfilisus mózgus aby bajki jebaczy kóz
> brać na poważnie.

Narzekasz globek na bajki tych jebaczy, a co robisz przeciwko ich ostatniej
inwazji? Merkel przyjęła ich tyle, że zasiedziali już od 2 tys. lat tutaj
jebacze wytaczają topór wojenny przeciwko nowej konkurencji. A ja, jako że kóz
nie jebię na żaden z najpopularniejszych trzech sposobów czuję się
zaniepokojony.

Zanim się to gówno imigranckie rozpoczęło, byłem przekonany, że kozojebstwa
w Europie wyginą śmiercią naturalną przez asymilację. Niestety musiało się
ni z gruszki ni z pietruszki zesrać i znowu trzeba wznawiać mozolną robotę
oswajania pastuchów, wydawało się, że zakończoną. Massaraksz!

Uchodzców trzeba przyjąć uciekają przed fanatyzmem jebaczy kóz a tą antypolską
katolicką chołote natychmiast stąd wygonić, która jak wiesz ogłosiła mord polskich
kobiet, bo kleruś ma problemy z seksem.

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

5. Data: 2016-11-03 14:45:49

Temat: Re: Dlaczego JEDNAK pochodzimy od małpy?
Od: f...@g...com szukaj wiadomości tego autora

użytkownik Lord Gender napisał:

> Uchodzców trzeba przyjąć

Na szczęście tacy jak ty stanowią w PL mniejszość.

PL pokazała faka europejsom, i dobrze.

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

6. Data: 2016-11-03 21:14:16

Temat: Re: Dlaczego JEDNAK pochodzimy od małpy?
Od: Lord Gender <r...@g...com> szukaj wiadomości tego autora

f...@g...com
użytkownik Lord Gender napisał:

> Uchodzców trzeba przyjąć

Na szczęście tacy jak ty stanowią w PL mniejszość.

PL pokazała faka europejsom, i dobrze.

Dotacji buraczku teraz nie dostaniesz bo przeznaczają je na Uchodzców, to wam
pokazano Faka, a przy takim okradaniu kraju przez kler i pis już staneła gospodarka,
a najlepsze jest to że dyktatury to zawsze bieda ludu, ale sobie zrobiliście dobrze,
pomijając że władza z klerem już wam ziemie zabrała, na co by Trybunał nie pozwolił
bo chronił wasze jebane prawa.

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

7. Data: 2016-11-03 23:06:33

Temat: Re: Dlaczego JEDNAK pochodzimy od małpy?
Od: Ikselka <i...@g...pl> szukaj wiadomości tego autora

Dnia Thu, 3 Nov 2016 01:18:50 -0700 (PDT), Lord Gender napisał(a):

> Uchodzców trzeba przyjąć

To przyjmuj. Tylko w gębie mocny jesteś, bo niczego na nic nie płacisz,
tylko sam pobierasz.

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

8. Data: 2016-11-04 18:36:36

Temat: Re: Dlaczego JEDNAK pochodzimy od małpy?
Od: Ikselka <i...@g...pl> szukaj wiadomości tego autora

<f...@g...com> wrote:
> użytkownik Lord Gender napisał:
>
>> Uchodzców trzeba przyjąć
>
>
> Na szczęście tacy jak ty stanowią w PL mniejszość.
>
> PL pokazała faka europejsom, i dobrze.
>

Nie tylko im. Także Merkel, ktora chciala sobie z ciapatego tumultu wybrac
tylko smaczne kąski, a pozostaly chlam wyekspediowac do Polski razem z
odpadami chemicznymi :-/

--
XL

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry

9. Data: 2016-11-04 19:07:40

Temat: Re: Dlaczego JEDNAK pochodzimy od małpy?
Od: Lord Gender <r...@g...com> szukaj wiadomości tego autora

Ikselka
Dnia Thu, 3 Nov 2016 01:18:50 -0700 (PDT), Lord Gender napisał(a):

> Uchodzców trzeba przyjąć

To przyjmuj. Tylko w gębie mocny jesteś, bo niczego na nic nie płacisz,
tylko sam pobierasz.

Ty zapłacisz, dokładnie rok po targowicy Kościuszko wieszał takie ścierwo jak wy,
gdyż zrobiliście dokładnie to samo i wy zdrajcy to tu już miejsca nie macie, chyba że
na latarni i wasza nienawiść buraku do Polski i mordowanie polaków obcą ideologią
watykanu jak kiedyś moskwy, inaczej się tu nie skończy buraku wynaturzony.

› Pokaż wiadomość z nagłówkami

Do góry