Do Smutasków ;)

Czy próbowaliście kiedyś spojrzeć na smutek na tyle obiektywnie aby móc
dostrzec jego zasadniczą, a jednocześnie najbardziej destrukcyjną cechę? Czy
udało Wam się wyodrębnić jego istotę spośród pozostałych elementów Waszej
osobowości i rozłożyć go w dalszej kolejności na czynniki pierwsze? Wiem, to
nie jest proste... Kiedy słona kropla spływa po policzku a huragan emocji
rozwiewa zalążki jakichkolwiek kreatywnych myśli, nie jest się w stanie
zrobić niczego co wyrwie nas z okropnej czeluści gniewu i rozpaczy. W takich
chwilach potrzebny jest ktoś kto poda nam swoją dłoń, powie coś miłego, albo
chociaż spojrzy na nas, okazując nam w ten sposób swoje zainteresowanie.
Jeśli tylko chcesz, to możemy teraz o tym porozmawiać... To będzie właściwie
monolog ;), ale być może dzięki niemu skierujesz swoje myślenie na właściwe
tory - na te które biegną we właściwą stronę.

Kiedy niepokoi Cię zachowanie Twojej nastoletniej córki, nie potrafisz
cieszyć się tym, że szef wczoraj awansował Cię na wyższe stanowisko. Jeśli
odbyłeś dzisiaj kłótnię ze swoją małżonką, nie umiecie się dobrze bawić na
przyjęciu u znajomych. Gdy zerwał z Tobą chłopak a Twoje serce nadal rozrywa
tęsknota, smutek jest na tyle silny, że przesłania swoim płaszczem wszystkie
inne wydarzenia kolejnych dni. A co jest TWOIM utrapieniem? Dlaczego masz w
sobie tyle żalu i czemu czujesz taki dyskomfort? Powiedz o tym w swoich
myślach - śmiało! Problemów jest tyle ile "Smutasków" na świecie, ale jedno
jest pewne i charakterystyczne dla nich wszystkich. Mianowicie musisz mieć
świadomość, że analogicznie do powyższych przykładów, również i Twój smutek
ma tę destrukcyjną właściwość, że przesłania wszystkie przyjemne wydarzenia,
które mogłyby choć trochę Cię rozweselić. Szczęście i spokój odsuwasz wtedy
w bliżej nieokreśloną przyszłość, aż do czasu, kiedy uznasz swój problem za
rozwiązany. Jednak na dłuższą metę takie nastawienie może okazać się
wyjątkowo irytujące, ponieważ Twoja głowa byłaby cały czas zaprzątnięta
kłopotami a to oznaczałoby, że szczęście nigdy nie nadejdzie.

To schematycznie zachowanie występuje w ogromnej większości przypadków u
ludzi, którzy charakteryzują się skłonnością do obwiniania o wszystko samych
siebie. To z kolei wywołane jest zazwyczaj głębokim brakiem poczucia własnej
wartości. Taka postawa kształtuje się zwykle w dzieciństwie, w warunkach
ciągłego obwiniania, upokorzenia lub nawet stosowania przemocy. Są też
osoby, które mają poczucie winy dlatego, że wychowali się w rodzinie, która
uznawała okazywanie radości za niewłaściwe, a nawet naganne. W myśl tej
zasady szczęście jest oznaką lekkomyślności i jeśli nie udaje się go
opanować, należy czuć się winnym. Istnieją więc jednostki, które z różnych
przyczyn nie są w stanie cieszyć się chwilą obecną, a gdy tylko pojawi się
problem, wydają westchnienie ulgi, ponieważ znów wszystko wraca na swoje
miejsce. Oczywiście błędem jest twierdzić, że takie osoby czerpią
satysfakcję ze swojego nastawienia. Z całą pewnością chcieliby przestać się
martwić, jednak jest w nich coś, co im na to nie pozwala.

Czy są to przeżycia z dzieciństwa, czy też stres wywołany za sprawą Twoich
obecnych życiowych niepowodzeń, musisz zapamiętać jedno - nawet w
najcięższych chwilach, przytrafiają się też dobre rzeczy. Niestety często
ich nie zauważamy, ponieważ zmartwienia absorbują nas do tego stopnia, że na
nic innego nie zwracamy uwagi. Strzeż się więc nieustannego rozmyślania o
swoim problemie bo Twój umysł uczyni go jeszcze większym. Skoncentruj się na
sprawach przyjemnych, nawet jeśli nie ma ich zbyt wiele. Jeśli zajmiesz się
tylko tym co pozytywne, nie zostanie już miejsca na negatywne uczucia.
Pamiętaj też, że cokolwiek powiedzieli Ci w przeszłości, życie jest po to,
by się nim cieszyć. Zobaczysz, że w momencie gdy oddzielisz dany problem i
związany z nim smutek od reszty swojego życia, będziesz w stanie nad nim
zapanować i przez to szybciej się z nim uporać.


Konrad_