NASZA KWOTA wypełniona.

Liczba wypowiedzi w tym wątku: 1

1. Data: 2015-10-27 00:11:28

Temat: NASZA KWOTA wypełniona.
Od: Ikselka <i...@g...pl> szukaj wiadomości tego autora

http://polskaniepodlegla.pl/wydarzenia/item/1440-co-
raz-wiecej-ukraincow-w-polsce
"Gigantycznie rośnie liczba obywateli Ukrainy ubiegających się o azyl, lub
inny rodzaj prawa pobytu w Polsce. (...)
Tylko w ciągu tygodnia (9-16 kwiecień) z Ukrainy do Polski wyjechało 23 600
ludzi."

I niech Zachód wsadzi sobie w du...ży nos swoje zarzuty odnośnie
nieprzyjmowania Muzułmanów. Niech ich Niemcy ugoszczą, sami chcieli,
Amerykanie niech pomogą, to ich wina.

My czekamy na Polaków z Donbasu i Kazachstanu! To im sie należy nasza
opieka!

"Jakże głęboki sens miało zdanie powtarzane ze srogim ostrzeżeniem przez
niższych i wyższych funkcjonariuszy, a z dobrotliwą życzliwością przez
prostych ludzi: "nie priwykniosz - podochniosz", będące symbolem tamtejszej
codzienności.

Powszedni dzień polskiego zesłańca był więc walką o to, by nie
"podochnut'". Jak trudna, dramatyczna była to walka, jak przerażające były
warunki, w jakich się toczyła - o tym traktują odpowiednie rozdziały tej
książki i nie ma potrzeby powtarzania tam zawartych ustaleń w formule z
konieczności ograniczającej się do utartych frazesów. W tej walce sukcesem
był każdy kolejny dzień. Nie zawsze kończyła się ona zwycięstwem, a
świadectwem tych porażek pozostają kości polskich zesłańców w
kazachstańskiej ziemi.

Czy jednak rzeczywistą antynomią śmierci było "przywyknięcie",
przystosowanie się do realiów panujących na "nieludzkiej ziemi"? Jest to w
istocie pytanie czy owo "przywyknięcie" to zdolność do wykonywania przez
kilkanaście godzin dziennie ciężkiej pracy w stepach i kopalniach,
spowszednienie obcowania z wszami, pluskwami i karaluchami, przyzwyczajenie
się do stałego uczucia głodu, do snu na klepisku w ziemiance, do
powszechnego brudu, do chodzenia w łachmanach? W tym sensie zesłańcy
zapewne jakoś "przywykli" - wszak nie mieli wyboru - choć ograniczali te
dolegliwości jak mogli i jak umieli, "cywilizując", na miarę sił i środków,
fizyczne otoczenie, wyczyniając prawdziwe cuda kulinarne, nabierając wprawy
i sprawności w wykonywaniu narzuconych robót.

Ale przetrwać oznaczało nie tylko podtrzymać biologiczną egzystencję.
Przeciwnie nawet - ta ostatnia w dużej mierze zależała od umiejętności
wyzwolenia aktywności czerpiącej swe źródło nie tylko, a może i nie przede
wszystkim, z sił fizycznych, ale także z bardziej niewymiernych i
trudniejszych do zdefiniowania sił "duchowych". Była to zdolność do
przeciwstawienia szokowi wywołanemu już samym aktem wyrwania z rodzinnych
siedzib, wtłoczenia w bydlęce wagony i powiezienia w nieznane, a
pogłębionemu zetknięciem z obcą, surową przyrodą, z obcym kulturowo i
cywilizacyjnie, często wrogim otoczeniem. Ta zdolność oznaczała
przyswojenie sobie nowych reguł postępowania, często kolidujących z
zakorzenionymi nawykami i wyznawanym systemem norm (np. akceptację
kradzieży czy oszustwa), znalezienie rozsądnej proporcji między uległością
a sprzeciwem, rezygnację z niejednego życiowego dogmatu i zarazem
uchronienie wartości, których wyrzeczenie się oznaczało degradację moralną.
Aby przeżyć nie tylko w biologicznym, ale i humanistycznym sensie tego
słowa "priwyknut'" można było i wolno było tylko w ograniczonym zakresie,
równocześnie stawiając instynktownie czy świadomie opór zewnętrznej
opresji. Przejawami tego oporu były i odpowiednie zachowania w pracy, i
dbałość o wygląd, i kultywowanie religii, i starania o utrzymanie dzieci w
polskości. W tych też kategoriach - choć oczywiście nie tylko - widzieć
należy utrzymywanie więzi rodzinnych i środowiskowych, czy tworzenie "domu"
nie tylko jako miejsca do spania i jedzenia, ale jako ogniska domowego,
skupiającego myśli i uczucia, kształtującego osobowość."

http://sciesielski.republika.pl/kazachstan/index.htm
l
--
XL
http://www.fronda.pl/a/humanizm-tez-ma-swoje-granice
,56445.html