WB mnie natchnął
A właściwie na nowo poruszył,
chciałbym wyjaśnić tę sprawę, która dręczy mnie od lat
Czy to możliwe, żebym pamiętała wydarzenia z baaaardzo wczesnego
dzieciństwa?
Czy macie tak wczesne wspomnienia?

WB w swoim poście "I po co to wszystko ?!" zapytał
> Jak daleko można sie cofnąć pamięcią wstecz ?

Odpowiedziałam mu: (cyt.)
*moje najwcześniejsze wspomnienie z dzieciństwa - pewnie mało kto uwierzy
ale ten obraz mam w pamięci od zawsze
byłam w wózku - głębokim, leżałam sobie obok brata bliźniaka,
nie umiałam mówić, nie umiałam chodzić - miałam może kilka miesięcy
być może to był pierwszy mój przebłysk pamięci, być może coś się uruchomiło
być może zaczęła działać świadomość
obudziłam się i zaczęłam płakać, nie wiem dlaczego (może mokra pielucha,
może chęć ogłoszenia światu, że oczy otworzyłam)
mama pochyla się nad wózkiem, przykłada palec do ust i mówi:
"Ciiiicho, bo obudzisz J." (J. to mój brat bliźniak)
ja się drę w dalszym ciągu
budzi się mój brat i też zaczyna się drzeć
koniec wspomnienia

następne mam jak już potrafiłam siedzieć:
spacerówka dla bliźniaków - ja i brat siedzimy na przeciwko siebie
(ktoś z was pamięta te wózki)
widzę wielkiego psa, ogromny, ale nie budzi we mnie lęku
biegnie w naszym kierunku, przeskakuje między nami przez wózek
i biegnie dalej,
nadal się nie boję, obserwuję psa
koniec wspomnienia" (k.cyt.)

Wg psychologii rozwojowej Maria Przetacznikowa i Halina Spionek:
"Pamięć, uwaga oraz wyobraźnia małego dziecka są ściśle związne z
całokształtem jego procesów poznawczych.
Pamięć ma w pierwszych latach życia dziecka, podobnie jak uwaga charakter
mimowolny. Dziecko zapamiętuje jednak stosunkowo szybko i trwale to, co
niejako samo zwróci na siebie jego uwagę i zostaje utrwalone w umyśle bez
aktywnego udziału woli. (...) Pogląd, że dziecko w pierwszych latach życia
zapamiętuje rnechanicznie i poniekąd bezmyślnie, nie wnikając w sens
zapamiętywanych treści, nie wydaje się słuszny. Zarówno dziecko małe, jak i
starsze, zapamiętuje łatwiej to, co jest dla niego zrozumiałe, niż to, czego
nie rozumie. Jednakże duża plastyczność układu nerwowego małego dziecka
pozwala mu zapamiętać w sposób mechaniczny również i takie treści, których w
danej chwili nie jest zdolne zrozumieć.(...). Chociaż dziecko 2- i 3-letnie
nie potrafi jeszcze lokalizować swoich wspomnień w czasie, to jednak
zapamiętuje doskonale i potrafi przechowywać w pamięci przez długie
miesiące, a nawet nieraz lata, zarówno przykre, jak i przyjemne przeżycia;
stanowi to jeden z powainych czynników kształtowania się jego postawy
uczuciowej. Wiele ujawnionych później urazów i konfliktów emocjonalnych ma
swoje początki właśnie w tym okresie rozwojowym"


--
pozdry
defric :o)