"NOSIL WILK RAZY KILKA..."


"Wariat - czlowiek z glowa w czwartym wymiarze."
- Stefan Napierski



No i sie doigralam. Znow mnie koplo, i to jak jeszcze.
Jesli w pogmatwanej sieci neuronow, bylby jakis splot
sloneczny, to moglabym z reka na sercu skonstatowac, ze tapnelo
mnie cholernie celnie w sam srodek. Cios niespodziewany i
gwaltowny. Skrecilo mnie z bolu i padlam. A niby nic nie
wskazywalo na az tak silny psychiczny krach.

Wszyscy wokol i w kolko zdecydowanie i stanowczo, a takze
diabelnie rozsadnie mi powtarzali - Musisz byc silna! Musisz
przetrzymac! Musisz uzbroic sie w cierpliwosc! Musisz, musisz,
musisz... Sama wiedzialam, ze nie mam innego wyjscia, ze musze
musiec. Ze powinnam. Tyle tylko, ze chciec to jedno, natomiast
przetrzymac, nie poddawac sie wszechogarniajacej cie rozpaczy,
przetrwac, pozostajac obojetnym na coraz to bardziej dotkliwe
ciosy, walczyc, utraciwszy wiare w zwyciestwo to zupelnie inna
para kaloszy, niestety.

Kiedy pracowalam, bylo latwiej. Cala energie, uwage,
emocje kierowalam na innych - moich pensjonariuszy - tych
"naprawde potrzebujacych". Zapominalam o sobie. Zreszta, czy
nie bylo tak od zawsze? Nie konczaca sie galeria istot
wazniejszych przede mna, dluga codzienna pielgrzymka
towarzyszacych mi ludzi i nie trzeba bylo nawet zwerbalizowanej
skargi czy prosby z ich strony, bym ich przepuszczala przed
siebie, probujac im ulzyc i pomoc.

Wszyscy przede mna, jakze czesto mialam nieodparte
wrazenie, ze sens mego zycia definiuje sie najnormalniejsza,
niewyszukana pomoca innym. Przede wszystkim rodzice, dwaj
bracia, z ktorych mlodszy tak brutalnie mnie opuscil, dwojka
moich wlasnych najukochanszych dzieci, jak rowniez dzieci niby
mi obce, a jednak jakby moje: dzieci kalekie, osierocone,
zaniedbane, opuszczone, pokrzywdzone przez los lub rodzine. Moi
pensjonariusze, przy ktorych zapominam o wlasnych
najostrzejszych moralnych kolcach. Licza sie wylacznie oni i
ich nieuleczalne kalectwo - dar okrutnego, niesprawiedliwego
losu.

A gdzie jeszcze moja najwierniejsza suka, rownie
depresyjna jak ja. Wystarczy, ze mnie tylko zabraknie, by ja
rozpieszczac, karmic, zapewniac, jaka to jest piekna i madra,
by przestala zrec, sterczac w bezskutecznym oczekiwaniu w
oknie, a kiedy nie wracam, placze najszczerszymi psimi lzami.

A moja milosc i cierpliwosc do Punki, tak nazywamy nasza
rozkoszna swinke morska, to od fryzury przesmiesznej lepetyny
potarganej w stylu oryginalnego punka. Oj, wyjatkowo
egocentryczna to swinka. Dopiero po wpieprzeniu bukietu salaty,
pol peczka marchewki i bezkarnym podgryzaniu domowej
roslinnosci przylatuje do mnie, by gryzac sznurowadla moich
kapci dac mi do zrozumienia, ze skonczyla swoja kolacje i
wieczorny "jogging" i teraz czeka, bym wziela ja na rece i
przytulila do siebie. Popiskuje mi do ucha swinkowate problemy,
a ja jej slucham, glaszcze, uspokajam, mimo ze miedzy jedna a
druga popiskiwana skarga, bezczelnie przegryza nitki moich
najladniejszych swetrow.

A ja sluchalam, pocieszalam, tlumaczylam. Gdy trzeba bylo
opieprzyc, opieprzalam. Gdy trzeba bylo kogos godzinami trzymac
za reke, nie zwalnialam uscisku. Gdy trzeba bylo kogos
uspokoic, ukoic, dac sie wygadac, wyplakac, siadalam obok,
ocierajac czyjes rozpaczliwie bezsilne lzy.

Ktos ironicznie, drwiaco sie skrzywi - Eee, widziales te
pieprznieta? Druga Matka Teresa czy co?! - W glebokim powazaniu
mam, co ktos sobie o mnie pomysli i z kim mnie sobie skojarzy.
Tu az cisnie mi sie na usta bardzo niekulturalne wyrazenie,
ktore dosadnie przekonaloby takich podrwidupkow, ze baaardzo
daleko mi nawet do niklego sladu nasladowania tej sp.
heroicznej zakonnicy, ktora zreszta zawsze podziwialam i niemal
uwielbialam za tak konsekwentna ofiare, jaka zlozyla ze swego
zycia, by sluzyc nedzarzom i nieuleczalnie chorym.

Taka juz widac mam nature. Jak moja Punki, egoistyczna
jakas. Tylko reagujac w ten sposob, moglam czuc sie uzyteczna,
potrzebna. Dawalam, wciaz dawalam, zapominajac o wlasnych
zgryzotach, spychajac je coraz dalej i glebiej. W mroczna,
omszala, tak dobrze znana mi obrzydliwa studnie, ktora czekala
na mnie ze swoja przepastna otchlania, czekajac tylko na moj
nieostrozny ruch. Czwarty wymiar mojej skolowacialej glowy
przybieral coraz bardziej chorobliwe ksztalty.

Nie na darmo trul mi glowe przy kazdej okazji moj ostatni
psychiatra: dystans, kontrola i limit afektywnych inwestycji,
nawet do mojej ukochanej pracy sie przyczepial - dekompresja
przed snem - praca praca, dom domem, zycie prywatne
zarezerwowane tylko dla mnie samej, nie powinnam go sobie
zabraniac, nie mam prawa z niego rezygnowac, jesli chce wyjsc z
tej bryndzy. Ogolnie - relaks Maks!

Wszyscy mi zyczliwi ostrzegali - Zacznij wreszcie myslec o
sobie, najwyzszy czas! Przestan zyc wylacznie problemami
innych. Swieta za zycia chcesz zostac, szczegolnie z takim
cholernie pieskim charakterem jak twoj?! Badz egoistyczna,
samolubna. Tylko tak mozesz wygrac bardzo trudna zyciowa
batalie, ktorej sie podjelas. Inaczej pekniesz.

I peklam. Tlumione dotad na sile uczucia takie, jak:
poczucie winy, watpliwosci, obawy drazyly bezustannie i
skutecznie labirynt mojej genetycznie pochrzanionej
podswiadomosci. Jak ta rozpalona zywym ogniem magma, ktora
burzac sie i wrzac wsciekloscia zniewolenia, szuka
wyzwalajacego krateru, by zniszczyc swa smiercionosna lawa
wszelkie zycie, ktore znajdzie sie w jej zasiegu.

Az znalazly. Wystarczylo, ze przed czekajacym mnie dyzurze
w czasie najblizszego weekendu przez dwa dni zostalam w domu
nagle, niespodziewanie i wyjatkowo sama. Dorotka pojechala z
wizyta do kolezanki, Punki pokazywala mi krzywa gebe, bo robiac
zakupy, zapomnialam kupic jej ulubiona miodowa palke do
gryzienia. Nawet Buleczka byla nieszczesliwa i osowiala, bo
akurat miala cieczke, a narzeczonego z samolubnego
postanowienia jej wlascicieli nawet ani sladu.

Za czarnym oknem wiosenna szaruga. Galezie drzew pokladaja
sie ciezarem lodowatej ulewy. Beznadziejnosc. Nagle poczulam
sie tak cholernie samotna, cholernie winna i bezradna, podla,
niepotrzebna i bylo to tak intensywne, bolesne, a jednoczesnie
w jakims sensie niesprawiedliwe, ze powiedzialam sobie - dluzej
tego nie wytrzymam. Basta! - Zamykal sie nade mna czwarty
wymiar.




Magdalena Nawrocka
www.geocities.com/magdanawrocka