...jak by się wydawało?
Być więźniem swego ciała.

http://wyborcza.pl/1,75476,5480405,Mysla_wiec_zyja.h
tml

"(...)Co myślą o swoim stanie?

- Jeśli przybyli do nas już całkowicie sparaliżowani, nie potrafimy ich o
to spytać. Ale ci, których w porę nauczyliśmy porozumiewać się, czują się w
miarę normalnie. Może trudno w to uwierzyć, ale są zadowoleni z życia nie
mniej niż ja czy pan. Oceniają jego jakość niewiele gorzej niż większość
zdrowych, a na pewno lepiej niż ludzie dotknięci depresją.

Za to zanim nastąpi paraliż, wszyscy, ale to wszyscy, deklarują, że chcą
umrzeć. Uważają, że życie w wiecznym unieruchomieniu, ze sztucznym
oddychaniem i odżywianiem, będzie potworne, nie do zniesienia.

Potem zmieniają zdanie?

- Odkrywają, że nie jest aż tak źle, jak oczekiwali, że życie może być
wciąż miłe. Oczywiście, miewają depresje, czarne myśli, ale nie odbiega to
od normy. Najważniejsze dla nich jest przyjazne otoczenie i troska ze
strony bliskich.(...)"



Muszę częściej odwiedzać sąsiada - po wypadku może tylko poruszać oczami i
jedną rękoą trochę... ale bardzo chce żyć. I cieszy się, że żyje.
Przed wypadkiem często nasze rodziny się kontaktowały. Potem - mniej. Bo
niby jak - z jego strony jest to trudne.
Choć żona go okradła i opuściła, kiedy został sparaliżowany, on żyje i
czeka na odwiedziny syna - następuje to mw. 2 razy w roku. Ona zabrała
pieniądze, dziecko i wyjechała do Anglii... To jest dla niego chyba większą
tragedią, niż samo kalectwo!!!