Dla wszystkich tych, którzy nie wiedzą jak sobie poradzić z własnym
życiem, tych którzy się zagubili i tych, którzy wyszli 'na prostą' i
chcą rozwijać się pełniej, realizować jako istota ludzka - fragment
książki "Mieć czy Być?" Ericha Fromma. Cechy charakteryzujące nowego
człowieka - wolnego (spontanicznego), kochającego i twórczego:

<< [...]
- Wola porzucenia wszystkich form posiadania, aby w pełni _BYĆ_.
- Bezpieczeństwo, poczucie tożsamości oraz zaufanie oparte na wierze w
to, czym się _JEST_, na potrzebie wchodzenia w związki,
zainteresowaniu, miłości, solidarności z otaczającym światem -
zastępujące pragnienie posiadania, zawłaszczania, kontroli świata,
które w rezultacie prowadzą do stania się niewolnikiem własności.
- Akceptacja faktu, że nikt i nic z zewnątrz nie nadaje sensu życiu, a
ta radykalna niezależność i nicość [w oryg.: no-thingness - tłum.] są
warunkami pełniejszej aktywności nastawionej na troskę i dzielenie
się.
- Pełnia obecności w danej sytuacji.
- Radość, która wywodzi się z dawania i dzielenia, nie zaś z gromadzenia
i wyzysku.
- Miłość i szacunek dla życia we wszystkich jego manifestacjach,
wyrażające się wiedzą, iż rzeczy, władza, wszystko to jest martwe,
natomiast życie i wszystko co przyczynia się do jego rozwoju są
świętością.
- Nastawienie na redukcję zazdrości, nienawiści i złudzeń w takim
stopniu, w jakim jest to dla danej jednostki możliwe.
- Życie bez czci dla bożków i bez iluzji, ponieważ osiągnęło się stan, w
którym żadne iluzje nie są potrzebne.
- Rozwijanie zdolności kochania wraz ze zdolnością do krytycznego,
pozbawionego sentymentalizmu myślenia.
- Porzucenie narcyzmu i zgoda na tragiczne ograniczenia właściwe
ludzkiej egzystencji.
- Uczynienie pełni rozwoju, zarówno swego, jak i bliźnich, nadrzędnym
celem życia.
- Wiedza, że do osiągnięcia tego celu niezbędne są dyscyplina i szacunek
dla rzeczywistości.
- Wiedza nadto, że żaden wzrost nie jest zdrowy, jeśli nie odbywa się w
ramach określonej struktury, połączona jednak ze zrozumieniem różnicy
między strukturą stanowiącą atrybut życia a "porządkiem", który jest
atrybutem nie-życia, czyli śmierci.
- Rozwój własnej wyobraźni, jednak nie w funkcji ucieczki od nieznośnych
okoliczności, ale jako dźwigni antycypacji realnych możliwości, jako
środka zniesienia nieznośnych warunków.
- Uczciwość wobec innych, połączona jednak z dbałością o to, by samemu
nie być oszukiwanym; można być nazywanym niewinnym, lecz nie naiwnym.
- Wiedza o sobie, nie tylko o tym 'ja', które się zna, lecz również o
tym nieznanym - nawet jeśli o tym, czego się nie wie, ma się wiedzę
wyłącznie letalną.
- Odczuwanie jedności z wszelkim życiem, co pociąga za sobą rezygnację z
pragnienia podbicia przyrody, podporządkowania sobie, wyzyskiwania,
gwałcenia i niszczenia jej. W miejsce tego zaś usiłowanie zrozumienia
jej i współpracy.
- Wolność, która nie jest arbitralnością, lecz możliwością bycia sobą,
nie w postaci pożądliwych pragnień, lecz delikatnie zrównoważonej
struktury, która w każdej chwili stoi wobec alternatywy: rozwój lub
rozpad, życie lub śmierć.
- Wiedza o tym, że zło i destrukcyjność są koniecznymi konsekwencjami
porażki rozwoju.
- Wiedza, iż jedynie kilku udało się osiągnąć doskonałość w
urzeczywistnieniu wszystkich tych jakości, której to wiedzy towarzyszy
brak ambicji "osiągnięcia celu", gdyż ambicja taka rozpoznana zostaje
jako jeszcze jedna forma chciwości i posiadania.
- Szczęście osiąga się w procesie nieustannie realizowanej pełni życia i
jest ono niezależne od celu, jaki pozwolił zrealizować los; a tam
gdzie życie pełne, na miarę możliwości, daje dostateczną satysfakcję,
nie ma miejsca dla troski o to, co możliwe, a co niemożliwe do
osiągnięcia. [...] >>

Pozdrawiam serdecznie
Janusz Harasimowicz

----------------------------------------------------
--------------------
Pokochaj siebie - reszta nie będzie problemem.
----------------------------------------------------
--------------------