Zapomnijmy o powodach. Ja już nie raz popełniłem samobójstwo na płaszczyźnie swojej
wyobraźni. Jest
to dla mnie swego rodzaju stan oczyszczenia, po którym problem egzystencji przestaje
mieć znaczenie.
W wyniku dzisiejszych zdarzeń jest mi niedobrze. Zbiera mi się na wymioty na każde
wspomnienie tego
co się wydarzyło... Boże ! Jakże łatwo pozbyć się wszystkich swoich problemów.
Wystarczy zeskoczyć
ze skały... ja tak bym właśnie zrobił.
Ale co się dzieje ? Wracam sobie do domu, wchodzę do swojego pokoju i... co czuję...
? Tak cicho,
spokojnie, bezpiecznie. Mama śpi... nie muszę się bać... Cholera ! Przecież mam dom
na wsi, kocham
to miejsce... przecież mogę obserwować ! Ludzi, drzewa, ptaki. Mogę pójść do parku,
usiąść na ławce
i patrzeć na bawiące się dzieci, na ludzi spieszących się niewiadomo gdzie i po co.
Mogę kląć ! Mogę
słuchać !!! Tak ! Mogę słuchać jak krzyczy moja myśl, jak się miota w stanie wiecznej
niepewności.
Mogę patrzeć jak cierpię... Mogę nawet umrzeć, zabić się, raz za razem. Wbijać nóż w
pierś, rzucać
się ze skały. Raz po raz. A z każdym ciosem noża odżywać na nowo... Z każdym skokiem
rozwalając
sobie mózg na głazach... zrzucać z siebie jeden ciężar.

Cholerna myśl !!! Energia, która wciąż pulsuje jak krew w żyłach. Żywa istota, twórca
samej siebie i
przestrzeni, w której żyje... Moje ciało i myśl stanowią tak niesamowitą, niepojętą
wręcz całość, że
to co nazywam samym sobą jest tak idiotyczne jak gdybym sam stworzył sobie jakieś
bóstwo i klękał
przed nim... uwierzył, że istnieje w rzeczywistości...

Ja chyba jestem idiotą, jeśli wydaje mi się, że istota stworzona z pojęć i całej masy
cholernych
abstrakcji to właśnie JA !!!

Idę spać - nie odbiorę sobie tej przyjemności... póki jeszcze żyję...

Mam umrzeć. I niech mnie jasna cholera jeśli w między czasie przestanę żyć !

Kuba (lat 21)