Użytkownik Greg <o...@f...sos.com.pl>:
> Co jednak z osoba, ktora zwyczajnie jest juz tym wszystkim zmeczona? (..)
> Ma ochote polozyc sie i zasnac (..)
> Czy takiej osobie mozna
> dac jakas nadzieje? Czy jest wogole sens przekonywac kogos takiego aby
> jednak dalej zyl?

Znam takie osoby. Najblizsza mi kolezanka nalezy do osob dla ktorych
"odejscie" od lat jest b. kuszaca mysla. Cierpi na bulimie, fobie spoleczna
i ogolny "bol istnienia". Przeszla dwie terapie grupowej, indywidualne (u b.
dobrych fachowcow) i wiele zrobila, poznala siebie b. dobrze, jest mocno
"wgladowa" i naprawde WALCZY. Widze jak czasem bardzo sie meczy, jak
cierpi - wyobrazmy sobie np ciagly stan wielkiego napiecia, taki stres jakby
wlasnie nadjezdzala na nas ciezarowka. I zyc z tym wciaz, z roznej dlugosci
przerwami. Koszmarek. Widze czasem jaka przychodzi wymeczona do domu (na
szczescie mieszkamy obok siebie), jak ledwie mowi... I farmakologia tu nie
pomaga na dluzsza mete, na jakis czas owszem - jest lepiej, ale te leki sa
uzalezniajace, a poza tym po jak sie konczy ich dzialanie to "powrot"
odczuwa z wzmocniona sila i juz nic nie moze, nawet lezec. Ona mysli z
jakas.. tesknota, ze jak juz calkiem nie bedzie miala sily, to cierpienie
moze sie skonczyc. I co mozna zrobic? Przekonywac (DO CZEGO?), dawac
nadzieje (JAK?) - to nie sztuka sprawic, zeby ktos pozyl jeszcze miesiac,
jeszcze rok... w tym samym. Sztuką jest POMÓC.
Jestem najblizej niej, tyle co moge to daje, z wielka checia, bo to b.
wartosciowa osoba, a spotkania z nia sa kopalnia madrosci. Ale ja jej nie
wylecze, nie zlikwiduje bolu - ani zaden lekarz. To musi trwac, nad tym
trzeba intensywnie pracowac, pracowac madrze. I ona tak dziala, walczy.
Ale czasem mozna.. nie wytrzymac, po LATACH ciezkiej pracy nad (obiektywnie)
drobnymi zmianami. Na szczescie zmiany SĄ, bo MUSZĄ byc owoce sensownej
pracy.

Moze nie calkiem na temat... ale czytajac ten wątek ciagle mialam ją na
mysli.
Swoja droga po niektorych wypowiedziach tutaj widze jak bardzo ten stan jest
niezrozumiany. Klócący sie z naturalna hierarchia wartosci nastawiona na
przetrwanie. Postawienie praw natury do gory nogami. Stad samobojca jest
"glupi" albo "psychiczny".
Czy dla zdrowego fizycznie czlowieka samobojstwo moze byc ulga, normalnym
rozwiazaniem, akceptowalnym, swiadomym wyborem?

Melisa