ale ja nie chce sie zglaszac do psychologa :( musialabym wtedy komus o tym
wszystkim powiedziec a nie chce. cale zycie sama radzilam sobie z problemami
bez niczyjej pomocy - i mam nagle zaczac wolac o pomoc?
ktos mnie prosil o napisanie jakie sa przyczyny mojego stanu. co sie stalo.
nie moge napisac dokladnie co sie stalo. raczej przez pare dni wyniklo
bardzo duzo, ciezkich dla mnie problemow. bardzo ciezkich. za duze
zageszczenie problemow jak an tak krotki okres. wtedy zaczal sie ten brak
energii - w szkole wchodzilam jedno pietro i stawalam nie wiedzac co sie
dzieje bo moje serce kolatalo jak oszalale. na lekcjach myslalam tylko o
jednym, w kazdej chwili ktora moglaby byc chwila szczescia przypominaja mi
sie wszystkie problemy - i koniec. to jest tak meczace... takie powracajace
jak bumerang mysli, co ja zrobilam?? czemu nei myslalam?? jak tak moglam??
co zrobic zeby to naprawic?? i nie wiem ciagle co :( tylko mysle ciagle ze
byloby przyjemnie np wpasc pod samochod. wtedy by sobie wszyscy o mnie
przypomnieli. wtedy by sie zorientowali ze bylam dobrym czlowiekiem. ze cale
zycie im pomagalam. zobaczyliby moje zalety a nie tylko wady. te wady ktore
tak wyolbrzymiaja i przez to mnie skreslaja. skreslily mnei wszystkie
najwazniejsze osoby w moim zyciu - i to sie rozszerza. postepuje, coraz
wiecej osob z tych samych zrodel dowaiduje sie czegos i sie odwraca. a ja
nie mam na to sily. cale zycie przejmowalam sie tym co mysla o mnie inni.
ich opinia, ich stosunkiem do mnie. chcialam ze wszystkimi dobrze zyc, tak
bardzo sie staralam, bylam na kazde zawolanie, zawsze mozna bylo na mnie
polegac i mi ufac - i nikt tego nie docenia! wszyscy mnei zostawili. nie
potrafie zniesc tej mysli ze tak sie staralam i to na nic. i swiat ciagle mi
sie wali. boje sie rozmawiac z ludzmi bo zaraz okarze sie nowa katastrofa.
ktos kolejny sie odwroci. a ja tego juz nie zniose :( to dla mnie cios
ponizej pasa. zaczynam sie zastanawiac czemu jestem taka zla? rpzeciez musze
byc zla! tyle zla wyrzadzilam. nie chcialam ale wyrzadzilam. ale nikt mi nie
wierzy ze nieswiadomie! nikt mnie juz nie rozumie, nikt mi juz nie wierzy,
nikt nie chce ze mna rozmawiac... jestem na skraju zalamania :( jak mam
naprawic cos bez dobrej woli ludzi dookola?
i wtedy kolejne problemy - z rodzicami, z chlopakiem, z nauczycielami. ide
po schodach i czuje ze nie mam sily ani ochoty wejsc pod gore. po co? zeby
na gorze spotkac kolejny cios? tak bardzo chce sie polozyc i zasnac na
dluuugo. moze jak sie obudze swiat bedzie inny?
jestem czlowiekiem slabej psychiki. nie umiem sobie radzic z przeciwnosciami
losu. bardzo zalezy mi na opinii otoczenia. to z tego powodu nie potrafie
zniesc mysli ze wszystko sie zawalilo. ze parunastoletnie starania na nic.
ja sobie sama nie poradze. jest jedna osoba ktora podtrzymuje mnie na duchu.
jak z nia jestem problemy troche znikaja. choc i tak polowe czasu albo
marudze albo placze. probuje budowac swoj spokoj od nowa, powoli, sama
siebie oszukuje ze juz dobrze, ze lepiej nic nie mowic, zapomna, wszystko
wroci do normy. ale czuje ze sie oszukuje. czuje ze usypiam celowo moja
czujnosc. i wtedy ta tak pracowicie zbudowana podpora spokoju znowu musi
runac, bo ktos w nia uderzy. z takim ciezarem juz sie nei podnosze. bo to
juz nie ma sensu. i tak zawsze juz bedzie tak samo.

przepraszam ze tak zasmiecam grupe takimi bzdurami :( ale ja naprawde nie
wiem co mam robic. jestem na kompeltnym dnie psychicznym. zawsze
interesowalam sie psychologia i naczytalam sie o depresjach - i nagle
wczoraj, po 2 tygodniach meczarni przypomnialo mi sie to - objawy pasowaly
jak ulal. ale ze jestem tylk oamatorem pytam specjalistow. czy to juz
choroba? bo juz nie mam sily sie tak meczyc. klade sie z ta sama mysla, z ta
sama zasypiam, snia mi sie one i po obudzeniu znowu wracaja... to nie na
moje sily.
boje sie ze nastapi jakas tragedia. ze mna. ze cos sie stanie. albo sama cos
sobie zrobie. przy kazdym juz nawet drobnym zalamaniu troszke nad soba nie
panuje. boje sie ze dlugo nei pociagne i to sie moze zle skonczyc