> Można by jeszcze dodać, że zaufanie to delikatny kwiat (potrafi uschnac
albo
> bardzo ucierpiec, gdy zawiedziesz chocby jeden raz).
>
> Saulo

Właśnie. Dlaczego? Mam najwspanialszą na świecie przyjaciółkę. Mam, a
właściwie
miałam. Obydwie przyjaźniłyśmy się i ufałyśmy sobie bezgranicznie.
Pokłóciłyśmy się o jakąś bzdurę, w każdym bądź razie nie odzywała się do
mnie przez kilka dni. Najpierw ona, a potem i inne moje najwspanialsze
kumpele włącznie z moją przyszywaną siostrą. W końcu nie wytrzymałam i
rozpłakałam się w szkole. Na szczęście było okienko. I od razu pomoc zewsząd
jak grzyby po deszczu. Nawet od tych osób od których bym się w życiu nie
spdziewała dobrego słowa. I kolejne pytanie: dlaczego? Dlaczego gdy ktoś
cierpi obok ludzie tego nie dostrzegają, a często mają ochotę jeszcze
bardziej zgnoić tę
osobę, a gdy ktoś wybucha płaczem, automatycznie otwiera się klapka z
napisem litość. Często lecą by pomóc nie bardzo wiedząc jak byle by pomóc, a
to że chwilowo są potrzebni jak dziura w moście, to się wytnie. Wracając do
mojej 'przyjaciółki' . Też do mnie przyszła i jak w hollywoodzkim filmie
objęłyśmy się i wybuchnęłyśmy płaczem. I była zgoda. Ona nadal jest
wspaniałą osobą i bardzo, bardzo bym chciała znów obdarzyć ją przyjaźnią,
ale nie umiem. Serce nie sługa. I choć bardzo się staram i rozum mi mówi, że
to wspaniała osoba i że lepszej i wierniejszej przyjaciółki w życiu nie
znajdę, to nie potrafię znów obdarzyć ją przyjaźnią. Coś się we mnie
zatkało. Ale dlaczego ??

Harry'nka
---------------
Gdy uda Cię Twoją rzeczywistość potraktować jak marzenie,
to wszystkie Twoje marzenia staną się rzeczywistością.