Witam Wszystkich.

Zaznaczę na wstępie iż moja wypowiedź jest przydługa więc jeśli komuś się
nie chce niech nie czyta :)

Mam 19 lat (jeszcze) i jestem studentem 3-go roku. Jestem z listopada, kiedy
szedłem do pierwszej klasy nie mialem skończonych 6-ciu lat. Pominę tu
powody dla których tak wyszło, w każdym razie również spotkałem się z takimi
zachowaniami i miałem olbrzymie kłopoty ze sobą, doskonale Cię rozumiem.
Jednak pokonałem to teraz nikt z moich nowych znajomych nie przypuszcza iż
mogło tak być i nie zauważa różnicy wieku. Sądzę, że ślad przeszłości
pozostał w mojej psychice, ale staram się tym nie przejmować, teraz mam nowe
życie.

O co mi chodzi? Przezwyciężenie tych lęków i poczucia bycia gorszym jest
możliwe. Uwierz w siebie, a wszelkie wątpliwości olej. Ja znam tych ludzi
którzy robili mi przykrości, w większości są to frustraci, którzy mieli
ciężką sytuację rodzinną i sami odreagowywali w ten sposób (zapewne).
Więc mów to co myślisz i nie krępuj się, nie bój się odrzucenia (zawsze
znajdą się tacy którzy cię nie będą akceptować - olać ich), podejmuj ryzyko,
pamiętaj żyje się raz więc staraj się być szczęśliwa, nie przejmuj się.

Jest ryzyko że tą drogą staniesz się trochę zarozumiała ale z tego wyleczyć
się potem łatwiej :)

Życzę Ci szybkiego pozbycia się tych problemów i pozdrawiam.

kuba