Nie wiem o co chodzi. Czy warto? Jak to jest?
Grupa...
Odrobinę już się przyzwyczaiłam do tego, że trudno tutaj mieć własne
zdanie Trudno je wyrazić i jeszcze trudniej obronić. Za każdym razem,
gdy coś napiszę, znajdzie się osoba, która zakwestionuje słuszność
moich przekonań.
Czasem ma rację, rzeczowe argumenty sprawiają, że potrafię zmienić
zdanie. Staram się wtedy przyznać do błędu, przeprosić. Staram się, bo
to cholernie trudne. Czasem się udaje - dobrze, czasem nie - źle.
Jednym się udaje, innym nie.
Najgorzej jest wtedy, gdy wiem, że mam rację, a odmienna riposta jest
tylko bezinteresowną złośliwością. Zbija z tropu. Sprawia przykrość.
Wywołuje kompleksy, brak wiary w siebie. Złość. Gniew. Prowadzi do
niepotrzebnych emocji, które uzewnętrzniam za pomocą ohydnych słów,
które z kolei piszę w odpowiedzi.
Bo pyskaty ma łatwiej.

No i czym tu się przejmować? Jakie jest rozwiązanie?
Mogę olać i pisać dalej to, co chcę. Wolno mi.
Ale mogę obrazić się i napisać pożegnalne słowa.
Tylko po co? Czy kogoś to tak naprawdę obchodzi?
Jedni napiszą "SPADAJ", inni "ZOSTAŃ", a jeszcze inni nie zareagują
wcale.
I jednych i drugich i trzecich nic to nie obchodzi.

Mechanizm funkcjonowania grupy jest prosty jak drut kolczasty :-)
Są Stali Bywalcy. Znają się, czasem spotykają w rzeczywistym świecie,
trwają w wirtualnym. Są osoby bywające przelotem. Wpadają, pytają o
nurtujący problem, często wywołują burzliwą dyskusję, kłótnie i
znikają.
No i są Nowi Użytkownicy. Z ambicjami, z zadatkami na gwiazdę. Chcą
zawitać "na zawsze", dostać się do kręgu, zostać, błyszczeć wciąż
świeżym blaskiem.
Przywódcy. Chcą rządzić. Być zauważonymi i podziwianymi.
Trudno jest, oj trudno w grupie.
Stali Bywalcy bronią się zaciekle, nie dopuszczają, odpychają,
zniechęcają, obrażają, lękają się utraty cieplutkich, ciężko
wypracowanych pozycji.
Wreszcie przyzwyczajają się do Nowego Użytkownika, akceptują go w
jakiś sposób i życie grupowe toczy się przez chwilę spokojnie.

Taki stan nie trwa jednak zbyt długo. Wielu przywódców grupa nie
zniesie. Oni sami siebie nie zniosą nawzajem. Wybucha konflikt. Stały
Bywalec i Nowy Użytkownik wdają się w dyskusję, na jakikolwiek temat,
pod byle jakim pretekstem. Najpierw delikatnie, kulturalnie wymieniają
poglądy. Później rozmowa staje się ostrzejsza. Krzyczą "ignorant",
"głupiec", "uparciuch", "przmądrzały", "egoista"... Krzyczą "plonk".
Tylko...
Żaden nie jest w stanie zauważyć, że przecież obaj są idealni. Obaj
piszą to samo, obaj pięknie przedstawiają "swoje" najlepsze cechy.
Obaj prezentują "swój" idealny obraz świata. Obaj są najwspanialszymi
ludźmi. Ale zamiast spojrzeć, dostrzec, zrozumieć - plują na siebie.
No bo jakże to tak? Jak to? To niemożliwe! Niewiarygodne!
Jak może być ktoś tak wspaniały, jak ja, w tym samym miejscu co ja?
Jak ktoś może uważać siebie za lepszego ode mnie? Bzdura! Nie pozwolę
na to! Ja! Ja! Ja!
Ale... nie mam już siły walczyć. Brakuje argumentów... Co robić? Co
robić?
Wiem! Odejdę! Pożegnam się z hukiem i odejdę! Albo on! Albo ja!
Ale zaraz... zaraz... Spokojnie... Na pewno nie będę musiała tego
robić. Przecież jestem wspaniała. Mądra, inteligentna, mam ogrooooomną
wiedzę, jestem dobra, piękna, uczciwa... Wszyscy muszą mnie
uwielbiać... Nie, nie, nie... Na pewno nie pozwolą mi odejść. Z
pewnością rzucą się by mnie zatrzymać.

Nie... nie rozumiem. Nie wierzę... Co się dzieje?
Nikt mnie tutaj nie chce? Nikogo nie obchodzę???
Prawie nikt mnie nie zatrzymuje, większość godzi się bez oporu na moje
odejście, a ci nieliczni, którzy mówią "zostań" czynią to jakoś blado,
sztucznie i bez przekonania.
Och... Tego nie spodziewałam się. Co teraz zrobię? Jak wycofam się z
tej głupiej decyzji?
Och... To okropne!!! Co robić? Co robić?
Nie wiem, nie rozumiem. Przecież jestem!!! Przecież istnieję!!!
Jestem ważna!!! Dlaczego mnie nie zauważają?
Co robić?
Odejść? Zostać? Zapomną? Nie zapomną?
Och...
Odejdę na chwilę. Poczekam. Wrócę za jakiś czas.
Albo...
Zmienię adres, imię, może nikt nie zorientuje się, że to ja. Zacznę od
początku. Inaczej. Lepiej.

Odchodzę z poczuciem klęski, ze smutkiem, rozpaczą, nowymi
kompleksami. Ale zaglądam co chwila, odwiedzam cichutko grupę, czytam,
śledzę co się dzieje. Jak to jest beze mnie? I co widzę?
Po kilku dniach prawie nikt o mnie nie pamięta. Wszyscy zapomnieli.
Nikt mnie nie wspomina, nikt nie tęskni z mną-idealną. Okropne.
Co dalej? Wkrótce pojawia się ktoś nowy. Nowy Użytkownik. Zajmuje moje
miejsce. Skutecznie. To z nim teraz walczy grupa. Jego w rezultacie
przyjmuje do swego grona. Jego następnie ze swojego kręgu "usunie".

Historia się powtarza. Znów ktoś odwrócił klepsydrę. Gdy piasek
opadnie wszystko zacznie się od początku.
To grupa i jej prawa.
Tematy wciąż te same, tylko ludzie się zmieniają.

Najlepiej więc być samemu dla siebie przychylnym. Jak człowiek się sam
sobą nie zachwyci, to trudno mu będzie znaleźć takiego, który go
zastąpi.

V-V
(notopa)