PANCERZ


"Zdradzac sie przed ludzmi oznacza glupote. Zdradzac sie
przed soba - slabosc i niedostateczna dyscypline. Trzeba samemu
byc w pancerzu, zeby drugich moc w pancerz zakuc."
- Jerzy Andrzejewski



Rzadko kiedy cytuje aforyzm, z ktorym sie absolutnie nie
zgadzam. Tak jest w tym przypadku. Zyjemy wsrod ludzi. Zyjemy z
ludzmi. Juz sama mysl, ze kazdy zyje zatrzasniety we swym wlasnym
pancerzu jest okropna. Realny pancerz moze okazac sie nie do
zniesienia. Pancerz to odosobnienie, kompletna izolacja. Czy moze
byc czlowiek w takim pancerzu najzwyczajniej szczesliwy? Odpowiedz
jest stanowcza i jednoznaczna - nie!

Przezywamy najrozniejsze stresy, odczuwamy niepowodzenia
porazki. Jak zreszta i pomyslne rzeczy. Dzielenie sie ze swoimi
odczuciami z innymi ludzmi nie jest wcale to, a wcale glupota.
Potrzebujemy takiej interakcji, by nie czuc sie osamotnionym ze
swoimi problemami. Powiernikiem moze byc malzonek, ktos z rodziny,
przyjaciel. To duzy komfort taka mozliwosc zwierzenia sie komus
bliskiemu. Zrzucmy pancerz i otworzmy sie na innych, a na pewno
przyniesie nam to nieopisana ulge.

Jasne okreslenie swych uczuc przed samym soba to wyraz odwagi
i wewnetrznego ladu. Nie boimy sie konfrontacji, stawiamy czola
przeciwnosciom losu. To wielka sztuka stanac tak sam na sam z
samym soba. Pasowac sie ze swymi niekoniecznie
najprzychylniejszymi przezyciami i wyjsc jeszcze z tego obronna
reka. Nie kazdego stac na taka szczerosc wobec siebie i tym
bardziej powinnismy ja docenic. Zrzucmy pancerz, tak, aby nasz
wewnetrzny swiat stanal przed nami otworem, a na pewno poczujemy
sie lepiej.

Nie odcinajmy sie od ludzi. Nie zakuwajmy ich w pancerze. Co
warte zycie w kompletnym zamknieciu? To cmentarzysko. To pustynia
bez oazy. To powolne umieranie dla siebie i swiata. Drugi czlowiek
moze nam tyle ofiarowac, a my jemu. Nie zaprzepascmy tej szansy.



Magdalena Nawrocka
www.geocities.com/magdanawrocka



--
Archiwum grupy: http://niusy.onet.pl/pl.sci.psychologia