Ostatnie zawieruchy lustracyjne zainspirowały mnie do postawienia
nowego 'paradoksu kłamcy'.
Nie - nie chodzi tu o znany paradoks logiczny gdy kłamca mówi 'ja kłamię'.
Chodzi mi o paradoks psychologiczny.
Odnoszę wrażenie, iż kłamca w miarę brnięcia w kłamstwo zaczyna sam w nie
coraz mocniej wierzyć.
Chyba tym tylko można tłumaczyć aż tak zgodny opór zaprzeczania kolaboracji.
Następuje chyba zjawisko jakiejś asymilacji kłamstwa na miejsce prawdy.
Rozmawiałem kiedyś z pewnym psychologiem i powiedział mi on, że umysł ludzki
ma pewnego rodzaju 'wentyl bezpieczeństwa' którego istotą jest właśnie
zakłamywanie polegające na usprawiedliwianiu siebie. W ekstremalnej formie
widać go na przykładzie przestępców. My 'normalni' odnosimy wrażenie, że
bandziory są świadomi swoich win.Nic bardziej błędnego - nawet umysł
najgorszego i najgłupszego bandyty wyszuka sobie jakieś usprawiedliwienie na
popełnienie swojego czyny. My po prostu nie możemy się czuć 'źłymi' - my
zawsze mysimy być ci dobrzy.
Nawet złodziej będzie mamił swoje sumienie twierdzeniem, że on tylko poprawia
życiową niesprawiedliwość, gwałciciel będzie się usprawiedliwiał utrzymując,
że 'ona mnie prowokowała, ona sobie zasłużyła', morderca podobnie. Myślę, iż w
mierę upływu czasu i brnięcia w kłamstwo również i u kłamcy jakaś
podobna 'podpórka' moralna się tworzy, aż w końcu chyba zwyczajnie zaczyna on
rzeczywiście wierzyć w swoje kłamstwa, a przede wszystkim być przekonany, że
nic złego nie zrobił - może i palił, ale się nie zaciągał!
Myślę (OK - przeczuwam, bo dowodów brak), iż to nie jest tak, iż TW
zaprzeczają współpracy wyłącznie dlatego, że wierzą, iż nie można im jej
udowodnić, ale swojej współpracy sa świadomi. Wydaje mi się, iż oni
przekroczyli juz próg kłamstwa tak dalece, iż sami w swoje kłamstwa uwierzyli
i są naprawdę szczerze zdumieni, że ktoś się ich czepia.


--
Pozdrawiam
NeG


Nauka jest ŚRODKIEM, a nie CELEM. Celem jest PRAWDA.
(własne - http://tinyurl.com/udxd8)


--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl