Witam ;)

Po kilku miesiącach wojaży po Polsce wróciłem na grupę. Podróże
były spowodowane poszukiwaniami pracy. W ich trakcie zauważyłem
kilka interesujących (jak mi się wydaje) spraw - szczególnie
w aspekcie dawnych rozmów z Adamem odnośnie niechęci niepełnosprawnych
do podjęcia zatrudnienia.
Pierwsza większa robota trafiła mi się pod Szczecinem, w dużej
stadninie kłusaków. Wraz z żoną i innymi trenerami koni
przygotowywaliśmy tam te piękne czworonogi do udziału w wyścigach.
Jeśli ktoś nie wie, jak wyglądają wyścigi kłusaków, to tu jest
przykładowy filmik: http://pl.youtube.com/watch?v=n8YzhCNoVKY
Praca bardzo ciekawa, wciągająca i odpowiedzialna. Przy czym
również niebezpieczna, bo zdarzają się np. takie wypadki:
http://pl.youtube.com/watch?v=8JKQ_qAhuys
Przez miesiąc pracowałem tam, oczekując na umowę (co oznacza,
że nie miałem w tym czasie żadnego ubezpieczenia ani nic,
co przy takiej robocie nie jest dobrym pomysłem). Tyle
czasu zajęło pracodawcy zorientowanie się, czy i na jakich
zasadach może mnie zatrudnić. Co się okazało? Że Inspekcja
Pracy obejrzała moje orzeczenie o umiarkowanym stopniu
niepełnosprawności i postawiła stanowcze veto. Stwierdzili,
że nawet gdybym miał zgodę lekarza na pracę na tym stanowisku,
to oni się na to nie zgodzą. Więc nie mogę tam legalnie pracować.
Przenieśliśmy się więc pod Warszawę, gdzie znaleźliśmy
pracę w małej stadninie zajmującej się hodowlą trakenów
i kuców. Moja ukochana małżonka pracowała tam jako instruktorka
rekreacji i trenerka koni, a ja jako jej pomocnik, stajenny
i dodatkowo pomagałem na gospodarstwie. Znów czekamy miesiąc
na wystawienie umowy, bo właściciel ciągle się wykręca
i odwleka termin. W końcu stwierdził, że za dwa miesiące
dostaniemy umowę. Równocześnie się dowiedzieliśmy, że
w przeciągu 3 lat pracowało u niego... 14 par. Po kolei,
z przerwami. Więc daliśmy sobie spokój i wróciliśmy do domu.
Tu znaleźliśmy dosyć opłacalną pracę w salonie gier
hazardowych. Zajęcie spokojne - spisywanie liczników,
wypłacanie wygranych, pilnowanie urządzeń. Zaczęliśmy
od zaraz, bo pilnie potrzebowali pracowników i zaczęliśmy
szkolenie. Wszystko wyglądało w porządku, zostawiliśmy
papiery potrzebne do podpisania umowy (w tym moje orzeczenie).
Następnego dnia żona dostaje telefon, że centrala firmy
nie zgodziła się na zatrudnienie mnie, bo... nie przyjmują
inwalidów. Więc mam nie przychodzić, a zapłata za ten jeden
dzień zostanie doliczona do wypłaty żony.
A równocześnie w mediach czytam, że brakuje rąk do pracy
i pracodawcy przyjmują z pocałowaniem ręki...
Oczywiście nie zamierzam się zrażać, i podobnie jak
przez wszystkie lata jeszcze od czasu studiów mam zamiar
szukać sobie zajęcia i pracować, jeśli jakieś mi się
uda znaleźć. Po prostu przykro mi, kiedy widzę, że
pracodawcy patrzą na mnie (i na innych, również zdrowych
pracowników) głównie pod tym kątem, żebyśmy zrobili jak
najwięcej (najlepiej 12-16h dziennie przez 7 dni w tygodniu,
bo i tak bywało w tych pracach) za jak najmniej, a najlepiej
bez umowy. I pomimo odpływu pracowników jakoś nie widzę,
żeby to się zmieniało... Szkoda.

Pozdrawiam,
Gerard