Na depresję cierpiałem przynajmniej przez 15 lat - połowę swojego życia. Kiedy
trafiłem do psychiatry, byłem już w stanie kompletnego psychicznego rozkładu.
Pewnie zapytacie jak to możliwe? Zwyczajnie - nie wiedziałem. Wiedziałem
wszystko o depresji i jednocześnie nie wiedziałem co to depresja.
Leczenie było bardzo długie i bardzo skuteczne. Przeżyłem swój pierwszy rok
życia bez depresji i bez leków. Bardzo wiele wyrażnie udało zmienić się na
trwałe a przynajmniej na długo. Jestem innym człowiekiem, już nie myślę o
samobójstwie za to myślę logicznie, praktycznie. Nie przeżywam już tych
wszystkich strasznych wyimaginownych lęków. Mógłbym te zmiany wyliczać bardzo
długo. Jestem wdzięczny losowi za nowe życie.
A jednak nie czuję się szczęśliwy. Żyję w ciągłym strachu przed nawrotem
depresji. Tak wiele chciałbym jeszcze w swoim zyciu zmienić i nie mam na to
siły. Brakuje mi kogoś naprawdę bliskiego w życiu. Brakuje mi sił, żeby go
zdobyć. Czuję się w życiu naprawdę sam. Brakuje mi siły, żeby wyprowadzić się z
domu i rozpocząć własne życie. Żyć tak, jak bym tego naprawdę chciał - oto moje
marzenie. Nie zwalam wszystkiego na depresję ani na jej prawdziwe, czy
wyimaginowane nawroty. Istnieje wiele przeszkód obiektywnych. Poza tym, wydaje
mi się, że mimo smutku, jaki towarzyszy takim myślom nie jest to sprawa
wyłącznie depresji. Czuję w sobie wielką siłę - potencjalnie. Czuję, że mógłbym
rozwinąć żagle. Że mógłbym być wspaniałym okrętem, wypłynąć na wielką wodę.
Rzucić się na życie, wźiąć z nim za bary i to wygrać. Kiedyś tak nie myślałem,
ale teraz wiem, że to jest we mnie i to jest właśnie obraz tych zmian. Siła
jest we mnie, tylko nie wiem, jak do niej dotrzeć. Czasami wydaje mi się, że to
kwestia jakiegoś przełamania się w sobie. Że muszę dojść do jakiejś granicy - i
tego właśnie się boję - ale jak dojdę i ją przekroczę, to nie będę bał się już
niczego.
Wypłynę na mój ocean. Zrealizuję się w życiu. Przestanę pełzać.
Przecież też musieliście zadawać sobie takie pytania - pokonać własną
słabość... A może tylko niepostrzeżenie dla mnie samego znowu brnę w depresję?
Nie wiem jaka jest prawda. Nie wiem co mam robić. Nie wiem, jak dotrzeć do
swojej siły. Czy ktoś w ogóle rozumie o czym ja mówię?

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl